'Waar elders mag je tegen een kerk plassen?'

"Brussel is vuil, het verkeer is een ramp, de negentien gemeenten met elk hun burgemeester staan een efficiënt bestuur in de weg. Maar het is ook de enige plaats ter wereld die ik ken waar je tegen een kerk mag plassen: de Katelijnekerk. Zulke dingen toveren een glimlach op mijn gelaat." Erik Yaeger is een Amerikaans kunstschilder-muzikant die als logistiek manager werkt. [1 reactie]

Zeven jaar geleden vestigde Erik Yaeger zich in Schaarbeek. De weg ernaartoe was avontuurlijk. "Ik ben opgegroeid in centraal-Ohio. De Midwest , met zijn oneindig uitgestrekte platteland en zijn kleine dorpjes. Aanvankelijk kwam mijn vader aan de kost met het pimpen van auto's, waarvoor hij onder meer samenwerkte met Kenneth Howard, wiens kunstenaarsnaam uiteindelijk die van het befaamde modemerk Von Dutch zou worden. Later schakelde hij over op het prepareren van streetcars voor dragraces . Toen na mij ook nog een broer en twee zussen voor leven zorgden, koos hij voor een meer 'verantwoorde' baan. En telkens als er een baby op komst was, verhuisden we naar een grotere woning. Uiteindelijk hebben we met heel het gezin een grote blokhut gebouwd, midden in een bos."

"Net voor mijn laatste jaar highschool maakte mijn vader promotie, een kantoorbaan in San Francisco. Het vooruitzicht van te gaan wonen in een zonnige streek, met de oceaan binnen handbereik, vond ik opwindend, maar afscheid nemen van mijn school, mijn vrienden en vriendinnen viel me zwaar. Nog groter was de schok ter plaatse: ons nieuwe thuis, in een suburb , was klein, de tuin nog kleiner. We konden onze buren als het ware aanraken, terwijl we gewend waren vrij te kunnen ravotten en eindeloze wandelingen te maken door wuivende velden, langs een kabbelende rivier."

Toch is Yaeger in Californië gebleven toen vader, moeder, broer en de twee zussen - alweer voor het werk - na een paar jaar opnieuw verhuisden. Deze keer naar de staat Washington, in het noordwesten. "Ik ging studeren aan de Academy of Art in San Francisco, en ondertussen werkte ik in een bar. Het was als een tweede jeugd voor mij. Een wilde tijd, vol experimenten, omgeven door mensen die met volle teugen van het leven genoten, flirtend met de zeis van Magere Hein. Dikwijls met fatale gevolgen. Aids, drugs, zelfmoord, ongevallen... Gelukkig maar dat mijn ouders niet wisten wat ik allemaal uitspookte."

"We woonden in een opslagplaats achter een vuile parking , in wat toen nog no man's land was. Meer dan één taxichauffeur weigerde ons een rit daarheen omdat hij zich niet konden voorstellen dat er mensen woonden. Nu is dat allemaal veranderd: SoMA, de South Market Area, is hip geworden, met mooie lofts. Voor mensen in de undergroundscene is er geen plaats meer."

"Enkele jaren na mijn afstuderen heb ik voor het eerst een kijk genomen over de grenzen van de States. Tokyo. In mijn jeugdige naïviteit dacht ik dat het wel zou loslopen. Prachtige dingen meegemaakt in de gothic scene , dat wel, maar vijf maanden later stond ik terug in de San Francisco. Berooid, vel over been. Daarna heb nog een jaar in Amsterdam gewoond met mijn toenmalige vriendin. Vervolgens besloot ik mijn geluk in New York te beproeven: mooi werk gevonden in de Big Apple. De daaropvolgende zomer zou ik een reis van een maand naar Europa maken. Amsterdam-Lissabon en dan weer terug naar de States. Tenminste, dat was het plan... Ik ben nog altijd in Europa. Eerst in Londen blijven hangen en vervolgens beginnen toeren met Von Magnet, een achtkoppige muziek- en performancegroep. Een paar maanden in Barcelona gewoond ook, en uiteindelijk in Parijs beland. In L'Hôpital Éphémère, dat tot midden jaren 1990 een artistiek broeinest was met ateliers, opnamestudio's en culturele manifestaties. Na de zwanenzang van die schitterende gemeenschap ben ik weer beginnen schilderen en heb ik me beziggehouden met mijn muziek. En zeven jaar geleden hebben Florence en ik besloten ons in Brussel te vestigen."

Patchwork
Brussel, dat is een grote loftruimte in Schaarbeek, in de schaduw van de spoorweg. "Grote luxe was en is het nog steeds niet. Maar we hebben ruimte zat en die ruimte hebben we met veel zin voor improvisatie ingericht. Florence, die grafische communicatie heeft gestudeerd, als assistente bij Kenzo Paris heeft gewerkt en nu lesgeeft aan Saint-Luc in Doornik, kan in haar atelier werken aan ontwerpen. Ik heb mijn schilderatelier en ben nu een eigen muziekstudio aan het inrichten. Niet in alle rust weliswaar, daar zorgt ons zoontje van zes, Luther-Li, wel voor."

Genieten dus van zijn gezinnetje én van Brussel. "Het eerste wat me charmeerde, was de bontheid aan mensen in het straatbeeld, de veelheid aan talen en de flexibiliteit waarmee daarmee wordt omgegaan. Een hele verademing na tien jaar Parijs, dat in feite heel monocultureel is. Ook is er de rijke culturele scene - Brussel is een paradijs voor wie van muziek en dans houdt - en bruist er een heel aangenaam caféleven, dat op verschillende plaatsen nog heel authentiek is. In atmosfeer deed het me allemaal zelfs een beetje den­ken aan het San Francisco van de jaren 1980, mede door de bescheiden omvang van de stad. Doe daar nog een gezon­de dosis anarchie bovenop, en mensen die je niet zo snel in een vakje stoppen, en je hebt een heel aangename biotoop."

Terwijl Yaeger me zijn verhaal doet, valt mijn oog op een groot doek. Lieflijk: een meisje dat bloemen plukt. Alleen dat haar rechterhand onzichtbaar is, doet misschien iets meer vermoeden... "Het maakt deel uit van een reeks op groot canvas. Een moment dat gevat wordt. De stijl is niet abstract, maar de afgebeelde situa­tie kan dat wel zijn. Ze maken allemaal deel uit van een verhaal waarvan slechts een moment vertoond wordt. Dikwijls hangt er ook een sfeer van falen over - maar niet op een depressieve manier - of, zoals hier, een vorm van mysterie. Wat doet het meisje met haar hand buiten beeld? Mijn reeksen schilderijen op klein canvas draaien dan weer om ernstige zaken. Oorlog, discriminatie, onderwerping, maar ook weer op een ogenschijnlijk lichtvoetige manier."

Schilderen ja, maar tegenwoordig is Yaeger meer bezig met muziek. Voor het eerst heeft hij een eigen band, Negative Stencil. Met Pieter Vreede op bas en gitaar, Karolien Merchiers op cello en pia­no en hijzelf als zanger, elektronische effectenman en tekstschrijver. "Schilderen is een solitaire bezigheid, muziek een samenwerking, waarmee je iets bereikt wat je niet in je eentje kunt. Dat ik de centrale figuur ben, voelt een beetje vreemd aan. Ik ben altijd de rechterhand geweest, nu ben ik de big mouth . Pieter en Karolien zijn twee technisch sterke muzikanten, ik ben de punker, de bricoleur van de groep. Ons genre? Daar kan ik niet echt een stempel op drukken, misschien wel elektro-akoestische alternatieve pop."

"Het maakt allemaal dat ik veel minder aan dj-werk doe dan vroeger. Ik word een dagje ouder, 46: werken, met de band bezig zijn en ook nog eens geregeld tot een gat in de nacht muziek draaien, het werd een beetje te veel van het goede."

Een van Yaegers ambities is met Negative Stencil optreden in de Archiduc, en wel om volgende reden: "Net voor ik San Francisco voor het eerst verliet, heb ik samen met Tuku, een vriend uit Bangladesh, een aantal cassettes opgenomen. Drie nachten, geïnspireerd door illegale substanties, een mengpaneel en vinylplaten. Een nummer dat op de cassettes steeds weerkeert, is een live opgenomen B-kant van een ep van Tuxedomoon. Een paar jaar geleden ben ik in de mediatheek in de Passage 44 op zoek gegaan naar de plaat waarop het nummer staat. Bleek dat het opgenomen was in de Archiduc, lang mijn favoriete plek na een avondje platen draaien als dj YmE in de Walvis. Heel grappig, omdat Tuxedomoon net als ik zijn oorsprong heeft in San Francisco en vervolgens in Brussel is terechtgekomen."