Schilder Bendt Eyckermans verbeeldt het alledaagse op een filmische manier

Een prille dertiger en nu al internationaal erkend: Bendt Eyckermans (1994) bouwt aan een indrukwekkend oeuvre waarin zijn familiegeschiedenis, Belgische schilderkunst en persoonlijke observaties samenkomen.

Zijn creatieve talent zit hem in de genen. Eyckermans stamt af van een lange lijn beeldend kunstenaars. Hij groeide op tussen de beeldhouwwerken van zijn grootvader Lode en zijn vader Barthold. Schilderen doet hij in zijn Antwerpse atelier, dat al decennialang tot de familie behoort en nog vol staat met sculpturen van zijn voorvaders.

Geïnspireerd door Belgische meesters als Bruegel, Rubens, Spilliaert en Permeke koos Eyckermans op de Antwerpse Academie voor Schone Kunsten voor schilderkunst en niet voor beeldhouwkunst zoals zijn vader en grootvader. Het is daar dat galerist en kunsthandelaar Sofie Van De Velde voor het eerst zijn werk zag. “Het viel meteen op dat hij boven alle andere kunststudenten uitstak. Zijn voorouders waren beeldhouwers en je merkt wel dat hij dat al dan niet onbewust heeft gecapteerd in zijn referentiekader. Hij kan duidelijk bouwen op zaken die hij uit het verleden heeft opgepikt. Dat vond ik meteen subliem, eigenlijk,” laat ze daarover optekenen in De Morgen.

Eyckermans verbeeldt kleine, alledaagse taferelen op een sterk gedramatiseerde, haast filmische manier. Inspiratie haalt hij uit zijn directe omgeving én uit een diepe waardering voor de Belgische kunstgeschiedenis. Toch blijft zijn stijl volkomen eigen: hij wil niet kopiëren maar zijn eigen beeldtaal creëren.

Zijn schilderijen zijn sculpturaal. Niet alleen door de beeldhouwwerken die vaak opduiken in zijn doeken. Zijn manier van schilderen maakt dat zijn werken iets weg hebben van een bas-reliëf. Op donkere lagen verf, schildert hij dikke lichte verflagen die uit het platte vlak komen.

Duister

Vrienden en familie fungeren als model, hun informele houdingen zijn zorgvuldig in scène gezet om iets te suggereren dat net buiten het kader ligt: iets duisters en onheilspellends. “Vrolijke kunstwerken zijn niet zo interessant,” vertelt Eyckermans daarover in De Morgen, “getroebleerde schurken zijn altijd boeiender dan fatsoenlijke mensen.”

Zijn taferelen voelen vertrouwd, maar zijn ook geladen met een ongemakkelijke onderstroom. Alledaagse momenten zijn een voedingsbodem voor symboliek. Het tafereel gedrenkt in surrealisme en mysterie. Eyckermans is niet op zoek naar een narratief. Hij wil beeldende poëzie maken. Choqueren of van de wereld een betere plek te maken, is niet het doel. Hij wil zijn eigen vergankelijkheid en die van de mensen om hem heen vangen in verf. Daarvoor baseert de schilder zich op foto’s. Hij heeft altijd een fototoestel bij de hand en capteert momenten. De foto’s verwerkt hij tot een collage, en de collage wordt een schilderij waarin perspectief en realiteit zijn vervormd. Figuren verschijnen vaak in het midden van een beweging, bevroren in de actie. Voor de reeks die te zien is bij Mendes Wood DM gaat hij een stapje verder. De schilderijen hebben iets weg van een fotografische sequens. De beweging wordt zichtbaar gemaakt in spookachtige verschijningen. Naweeën van een beweging die was of nog moet komen.

De internationale vraag naar zijn werk neemt toe. Met vijftien tot twintig grote doeken per jaar werkt Eyckermans traag, met een wachtlijst tot gevolg en nog meer verzamelaars die reikhalzend uitkijken. Zelf ligt de jonge schilder daar niet zo van wakker. Eyckermans: “Wat mensen in een werk zien, zegt meer over hen dan over mij.”