Regisseur en schrijver Marc Didden: 'Tracht, als je iets doet, de mensen niet te vervelen'

Marc Didden groeide op in Brussel en begon in de jaren 1970 als rockjournalist bij Humo. Hij debuteerde in 1983 met Brussels by night en maakte later films, tv-reeksen en boeken vol scherpe observaties en weemoed, van De smaak van De Keyser tot Seventy five. Wat weet hij van het leven?

Wat was het beste persoonlijke nieuws van de afgelopen weken?
Dat mijn goede vriend Frank Van Passel eindelijk zijn ongetwijfeld mooie film Radioman heeft voltooid. Ik kijk uit naar de première in Flagey, dat een hoofdrol speelt in de film.

Welke misvatting bestaat er over jou?
Dat ik een Brusselaar zou zijn. Ik ben een wereldburger met Limburgse roots.

Wat kan jij dat de meeste anderen niet kunnen?
Ik denk, eerlijk gezegd, dat ik niets écht goed kan. Al vloeit er weleens een zin uit mijn pen waarvan ik even denk: 'Not bad.'

In welk ander vak zou je ook top zijn?
Ik was niet de slechtste leraar, denk ik. Omdat ik niet echt lesgaf. Ik praatte met mijn studenten over het leven, zoals ik dat ook doe met mijn vrienden, mijn vrouw, mijn dokter, mijn bakker en mijn buurman.

Wat heeft je werk of je publiek je geleerd over het leven of over jezelf?
Tracht, als je iets doet, de mensen niet te vervelen.

Doe je iets speciaals op je verjaardag?
Verjaren.

Waarop trakteer je jezelf af en toe?
Een pastel de nata, bij Forcado in de Dansaertstraat. Ook omdat dat me altijd weer even aan Portugal doet denken, een land waar ik graag ben, als ik er ben.

Wat doe je anderen graag cadeau?
Een boek. Meestal Mes amis van Emmanuel Bove.

Wat had jij pas op erg late leeftijd door dat iedereen allang wist?
Dat geld niet interessant is. Maar geen geld ook niet.

Welke kooktruc moeten we kennen?
Als je niet kan koken, omring je dan met mensen die dat wel kunnen.

Met welke quote pak je graag uit?
Eentje van Groucho Marx: “Outside of a dog, a book is a man's best friend. Inside of a dog, it's too dark to read.” En eentje van mezelf voor inlands gebruik: “Er is maar één ding erger dan West-Vlamingen, en dat zijn Oost-Vlamingen.”

Wat houdt je bezig deze dagen?
Of het met mijn gezondheidstoestand vooruit- of achteruitgaat.

Naar waar zou je willen verhuizen?
Naar New England. Vermont of zo. Early seventies. Omdat ik nooit ergens gelukkiger ben geweest. En omdat mijn ouders nog leefden. Die mis ik heel erg.

Wie is de bekendste persoon met wie je ooit sprak?
Bob Marley, denk ik. Ik heb hem een keer of vier ontmoet. Eén keer bij hem thuis in Kingston, Jamaica. Maar ik heb ook écht gesproken met Mick Jagger, Martin Scorsese, Hugo Claus, Jacques Dutronc, Wilfried Martens, Dick Cavett en Marianne Faithfull. Die maakten allemaal indruk.

Hoeveel personen ben jij verwijderd van bekend persoon X?
Ik heb de hand geschud van de manager, een goede vriend en twee muzikanten van Bob Dylan. Handschudgewijs sta ik dus redelijk dicht bij Bob.

Bij welke historische gebeurtenis had je graag ingegrepen?
Bij de kindermoord te Bethlehem, die Herodes beval en Bruegel treffend schilderde.

Welke wet zou je meteen invoeren?
Eentje uit 1968: 'Interdit d'interdire.'

Doe eens een toekomstvoorspelling.
Als het vandaag woensdag is, dan is het morgen wellicht donderdag. Veel verder durf ik niet te gaan.

Wat is kunst?
Een ruitenwasser zei me ooit: “Kunst is wat ik niet kan.” Hij zat er niet ver naast.

Welke levenswijsheid kreeg je mee van je ouders?
Enjoy every sandwich.

Welke zin mag er op je doodsprentje staan?
“Enjoy every sandwich.”

Typeer Brussel in drie woorden.
Kust. Mijn. Kloten.

In Seventy five (uitgegeven bij Luster) schrijft Marc Didden over 75 songs die zijn leven beter maakten, lusterpublishing.com