Analyse: RSC Anderlecht presteert niet zonder druk

Heerlijk. We zijn weer even terug in de hete voorzomer van 1986, toen Anderlecht en Club Brugge het kampioenschap moesten beslissen in twee extra duels, waarvoor toen de knullige naam testwedstrijden werd bedacht.

Genoeg mensen hebben andere zaken aan hun hoofd, maar veel voetballiefhebbers vinden een bestaansreden in het soort epische confrontaties waarvan Anderlecht en Standard er nu twee gaan uitvechten. En dat terwijl het einde van de reguliere speeltijd al zo spannend was.

Twee weken geleden in Tubeke werd de tijdrekening even aangepast opdat Anderlecht na 96 minuten non-voetbal toch nog het nodige punt uit de brand kon slepen. Vorig weekend dan lag de Gentse penaltystip te ver van het Standard-doel om het Luikse verzet vandaaruit te kunnen breken. Zo kent het bewogen seizoen van Anderlecht ook nog een bewogen einde.

Het begon allemaal met de catastrofale Champions League-voorronde tegen het Wit-Russische Bate Borisov, een zeer matig competitiebegin, en de roemloze bekeruitschakeling tegen aanstaande finalist KV Mechelen. Ondertussen waren er de kopzorgen van Biglia, de achillespeeszorgen van Frutos, de kwalijke kwetsuur van doelman Zitka, de beroerte van ex-manager Verschueren en de beroerde behandeling van het stadiondossier.
Maar dan kwam toch weer die sterke laatste rechte lijn van paars-wit. Die is zo kenmerkend geworden dat mensen nu beweren dat de Brusselse topclub goed onder druk kan presteren. Toch zouden wij de zaken liever omdraaien en zeggen dat Anderlecht juist niet goed genoeg presteert zónder druk.

De feiten zijn dat RSCA, zoals alle andere jaren, een brede kern heeft met spelers die goed genoeg zijn om zelfs een uitzonderlijke generatie Standard-spelers aan te kunnen. Je kunt die spelers feliciteren met het feit dat ze hun reputatie op het einde toch weer waarmaken, maar je kunt hen ook verwijten dat ze dat niet in het begin al deden.

Voor een deel is zo'n al te steile prestatiecurve natuurlijk menselijk: de boog kan niet altijd gespannen staan. Voor een deel is het ook een geldzaak. Anderlecht kan spelers als Polak, Boussoufa en Biglia - wier prestaties in het teken staan van hun verdere loopbaan elders - wel even aan zich binden, maar vervolgens niet verhinderen dat net die dragende spelers zich afvragen wat ze nog bij Anderlecht te zoeken hebben als ze alweer de Champions League missen en de Belgische landstitel pas over tien maanden wordt beslist.

Toch is het ook een bestuurstaak om de ambities van de spelers gelijk te laten lopen met die van de club voor een gezamenlijk succes, alvorens hun wegen te laten scheiden. De vorige trainer, Franky Vercauteren, was daar al van doordrongen; de huidige trainer, Ariël Jacobs, blijkbaar evenzeer: verdediger Wasilewski kreeg het keihard te verduren toen zijn kaartenlast de club schade bleef berokkenen, de nukkige Braziliaan Kanu mocht meteen vertrekken naar Cercle, en het zot in de kop van de (overigens uitstekende) rechtsbuiten Lejear werd goed gekanaliseerd. Manager Herman Van Holsbeeck heeft Vercauteren na diens ontslag wel verweten de grillige Mbokani op een zijspoor te hebben gezet richting Standard, maar hij zal toch beamen dat er in het Astridpark op het vlak van inzet en discipline best niet te veel toegevingen meer worden gedaan. Het is door de mentaliteit bij spelers als Schollen, Deschacht, Boussoufa, De Sutter, Gillet, en de herboren Van Damme, Polak en Wasilewski, dat Anderlecht straks misschien nog eens een keer in Manchester of Milaan mag gaan spelen, voor die eer nog uitsluitend de Shakhtars en Spartaks uit het oosten te beurt valt.

Overigens is het heus geen nadeel dat Anderlecht eerst thuis speelt en daarna uit. Terugwedstrijden worden altijd minder behoudend gespeeld, en bieden dus meer kansen op het zwaarder doorwegende doelpunt op verplaatsing - zoals toen in 1986.