Anderlechtspeler Marco Kana: ‘Niet mogen spelen is mentaal moeilijk’

Negentien is hij, een jeugdproduct van Anderlecht, en ondanks het feit dat coach Kompany resoluut voor de eigen jongeren kiest, moet hij de meeste wedstrijden van zijn ploeg vanuit de tribune volgen. Een gesprek met een van de minst gehoorde, maar misschien wel meest getalenteerde Anderlechtspelers van het moment: Marco Kana.

Het werd haast aandoenlijk. Er ging de afgelopen maanden geen week voorbij of de presentatoren van Radio Radzinski, de voetbalpodcast van BRUZZ riepen Anderlecht coach Vincent Kompany op om Marco Kana op te stellen. Kana heeft alles wat we van een jonge Anderlechtspeler verwachten, zeggen ze. “Jong, veel flair, verstandig en Brussels.”

Kana is geboren in Kinshasa, maar toen hij vier was, kwamen zijn ouders naar Brussel. Het gezin streek neer in Ganshoren en met uitzondering van een korte tussenstop in Jette bracht hij daar zijn jeugd door. Voetballen leerde hij op de pleintjes in de buurt. En dat zie je aan hem. Net zoals hij zelf de pleintjesspelers er onmiddellijk uithaalt: “Je ziet dat aan de techniek, maar ook aan de mentaliteit. Ik speel sinds mijn zesde op die pleintjes, en dat zie je gewoon aan mijn spel.”

Kana is een product van de Anderlechtacademie in Neerpede, waar hij sinds zijn zevende langsliep. Het roemruchte verleden van de club maakte er indruk.

“Er hing daar een portret van Radzinski. En ernaast de scores van de campagnes van Anderlecht. In de Champions League tegen Milaan en Manchester United. Ik geloofde dat niet,” herinnert Kana zich. “Ik vroeg mijn vader wie die speler was. Hij heeft mij toen verteld wie Tomasz Radzinski is.”

Kolonel

Kort na zijn aantreden in de Academie kreeg Kana zijn bijnaam van Jean Kindermans, de verantwoordelijke voor de jeugdopleiding. In de kleedkamers heet Kana vanaf dan ‘Kolonel Hathi’, naar de leider van de olifanten uit ‘Jungle Book’, omdat hij zo rechtlijnig is in alles. Rechtlijnig en gemotiveerd. Ook wanneer het op studeren aankomt, wat in de Anderlechtacademie heel belangrijk wordt gevonden. Kana wordt naar het Nederlandstalige onderwijs in Brussel gestuurd. Vandaag is hij perfect tweetalig. Ook dankzij zijn ouders.

“School is altijd belangrijk geweest thuis. Zo ben ik opgevoed. Voetbal stond bij mij altijd op de eerste plaats, maar mijn vader dacht daar anders over. ‘Als voetballer ben je niemand zolang je naam niet op de rug van je T-shirt staat,’ zei hij altijd.”

Vandaag staat Kana’s naam op zijn T-shirt. Het eerste seizoen speelde hij vijftien wedstrijden als verdediger. De meeste aan de zijde van toen nog speler-trainer Vincent Kompany. Bij Anderlecht werd hij centraal achteraan opgesteld. “Op het veld deed me dat niet zoveel. Ik sprak tegen Kompany zoals ik tegen elke andere speler sprak. Maar na de match, wanneer ik dan naar huis reed of in mijn bed lag, maalde dat in mijn hoofd: Wow, wat heb ik gezegd tegen Vincent Kompany?”

De laatste maanden komt hij minder aan spelen toe. Maar toch is hij gegroeid. Dat dankt hij aan de omkadering in zijn jeugd. “Het ging zo snel met mij in het begin. Maar die twintigduizend mensen in de tribune die waren er niet voor mijn beleving. Twee keer elf man, een bal en willen winnen. Dat was mijn wereld. De verwachtingen van die toeschouwers die deden er toen niet toe.” Zestien was hij toen. Intussen is hij negentien, voetbalvolwassen naar eigen zeggen. “De druk van buitenaf die voel je veel minder. De druk die je jezelf oplegt, die is veel erger.”

Die voelt hij nu zeker. “Ik ben bijna nooit geblesseerd geweest, ik ben wedstrijdfit,” zegt hij. “Zo’n lange tijd zonder voetballen, dat heeft gemaakt dat ik het mentaal een beetje moeilijker had.”

Dat is ook de reden waarom hij zijn studies even on hold zette. Kana studeert toegepaste economische wetenschappen aan de VUB. Wanneer andere spelers na een training verzamelden rond de snookertafel dook hij in zijn studieboeken. “Eigenlijk heb ik het aan de universiteit gemakkelijker dan tijdens mijn humaniora. Ik volg een apart traject, waardoor ik minder leerstof en materie moet verwerken in vergelijking met vroeger. Maar nu werd het even te veel. Nu wil ik er in de eerste instantie voor zorgen dat ik opnieuw kan spelen.”

Dat is zijn belangrijkste doel voor 2022. Op het veld staan in het Lotto Park. Met de eerste ploeg. En vooral: groeien. “Ooit wil ik op een hoger niveau spelen dan vandaag.”

Kana is wel aan heel goeie campagne bezig met de beloftenploeg van de Rode Duivels. Het leverde hem een ‘Keep Going’ op van bondscoach Roberto Martinez.

In afwachting trekt hij op vakantie met zijn familie, want familie is belangrijk voor de jonge man. Hij woont nog steeds thuis; samen met zijn ouders en nog twee voetballende Kana’s. De jongste wordt deze maand tien, is nog beter dan Marco op die leeftijd, en vandaag de ster van het pleintjesvoetbal in en rond Humbeek, waar de familie nu woont. De trots ook van mama Kana. “Een vrouw met veel stijl,” zegt haar oudste zoon die niets liever doet dan met haar winkelen. T-shirts kiezen. ”Ik heb wel de laatste keuze, maar samen met haar winkelen, dat zijn leuke momenten.”