Brusselse duivels (1): Arnold Badjou, taxichauffeur onder de lat

In deze tiendelige reeks overlopen we de twaalf wereldbekertoernooien voetbal waarvoor België zich kon plaatsen aan de hand van portretten van Brusselse Rode Duivels. Op de eerste drie wereldbekers was België er iedere keer bij. Naast Lierse-spits Bernard Voorhoof was er nog één Belg die telkens tot de selectie behoorde: Brusselaar Arnold Badjou.

‘Nolle’ Badjou werd geboren in Laken op 25 juni 1909. Hij was doelman en speelde nagenoeg zijn hele carrière voor Daring Molenbeek. Met 34 interlands tussen 1930 en 1939 was hij de man die in de jaren 1930 het vaakst onder de lat stond bij de nationale ploeg. Dat was dus ook het geval op het allereerste WK voetbal, dat in 1930 in Uruguay werd georganiseerd. Daarvoor ondernamen onze Rode Duivels een legendarische reis met het schip SS Conte Verde. Dat had aan boord ook de Franse en Roemeense ploeg, en de Belgische scheidsrechter Jean Langenus, die in Montevideo de door het thuisland met 4-2 van Argentinië gewonnen finale zou fluiten. Voor de Belgen werd het WK geen succes. Ze verloren hun twee wedstrijden, met 3-0 van de Verenigde Staten en met 1-0 van Paraguay. Volgens een aantal waarnemers was Badjou wel de enige Belg die op niveau speelde.

Nolle Badjou overleed pas in 1994, op 85-jarige leeftijd. Hij had een dochter en twee zonen, waarvan er één, Roger, nog in Strombeek-Bever woont. Rogers trekken en gestalte verraden duidelijk de Nederlandse afkomst van de Badjou’s. Eind jaren 1920 heeft Nolle Badjou zich nog in allerijl moeten laten naturaliseren om voor de Rode Duivels te kunnen spelen, toen men ontdekte dat zijn vader en zijn uit Nederland geïmmigreerde grootvader altijd Nederlander waren gebleven.

Kunstschilder
Roger bevestigt dat zijn vader een flegmatieke, humoristische en levenslustige sportman was. In doel was hij zo kalm dat medespelers soms het idee hadden dat het hem allemaal niets kon schelen. Naast het veld kon hij zich wel al eens opwinden, onder meer omwille van het feit dat voetballers in zijn tijd nauwelijks centen kregen voor hun prestaties. De reis naar Uruguay heeft Badjou zelf moeten betalen met zijn loon van taxichauffeur. Toen Badjou op een dag bij Daring ging klagen dat de spelers zo weinig zagen van de recettes die de volle stadions opleverden, werd hij zowel bij Daring als bij de nationale ploeg een tijd lang vervangen door zijn concurrent Louis Vandenbergh. Uiteindelijk haalde hij toch nog het WK in Italië, waar hij niet in actie kwam en België met 5-2 verloor van Duitsland, en het WK in Frankrijk, waar hij in doel stond toen België met 3-1 van het thuisland verloor.

Op zijn 51ste voetbalde Badjou nog op amateurniveau toen hij tijdens een wedstrijd waarin ook zoon Roger meespeelde, in botsing kwam met een tegenspeler en deels verlamd raakte. Uiteindelijk herwon hij enig gevoel in zijn ledematen en leefde hij zich uit als kunstschilder en supporter van Daring.