De club: Cricket Parvis Molenbeek

Vorige week gespot op de Parvis voor de Sint-Jan-de-Doperkerk: een groepje Pakistaanse jongeren die een partijtje cricket speelden. Een vriendenclub, voorlopig nog zonder naam. Dus plakten we er zelf maar eentje op.

Een vijftiental jaar geleden lag er op de Parvis, die officieel het Sint-Jan-Baptistvoorplein heet, nog een oer-Belgisch kaatsterrein. Pure nostalgie, waar Marokkaanse jongeren geen boodschap aan hadden: zij wilden voetballen. En nu zijn het Pakistaanse jongens die de kaatstraditie vertalen naar de sport van hun ouders: cricket.

Op een bal meppen, niet met de blote hand, maar met een vijftien centimeter breed, houten cricketbat. En het verloopt allemaal behoorlijk gedisciplineerd. Safyan (20) is een van de oudsten en houdt er de schwung in. "We zijn vrienden, allemaal Pakistaanse jongeren tussen twaalf en net-de-twintig-voorbij die hier in de buurt wonen. Een echte club zijn we niet, we trainen hier maar. Soms trekken we ook naar Oostende voor een echte match of een toernooitje. Of naar een park in Vorst. Daar spelen we regelmatig een wedstrijd tegen een andere wijkploeg. Molenbeek tegen Vorst of Sint-Gillis bijvoorbeeld."

"Cricket is razend populair in Pakistan. En niet alleen daar: ook in India en Australië, de huidige wereldkam­pioen. De sport komt overgewaaid uit Engeland. Via satelliet-tv en internet kunnen we de belangrijkste wedstrijden volgen."

"Wat we hier spelen, is natuurlijk een soort van 'straat-cricket'. We spelen bijvoorbeeld met een tennisbal, niet met de reglementaire harde bal. Dan zouden er ruiten kunnen sneuvelen. En ook de wickets (houten hekjes met dwars daarop losse balkjes, FM) kunnen we niet plaatsen: het plein hier is geplaveid. In het parkje aan Vorst Nationaal kunnen we dat wel. Alleen daar, want in de andere parken is het niet toegelaten."

Aitzaz (14) neemt het gesprek over, want Sayfan mag batten. "Waarom ik cricket speel? Dit is echt een toffe sport. Mijn vader heeft het me geleerd. Hij heeft het ook nog beoefend, in Pakistan. Een wedstrijd duurt meestal twee tot drie uur, maar kan ook... vijf dagen in beslag nemen. Geweldig. We lopen niet veel, zeg je? Toch wel! Het is vergelijkbaar met het Amerikaans baseball. Als we hier van twee tot vijf spelen, dan zijn we best wel moe."

"Het gaat er allemaal heel kameraadschappelijk toe," zegt Muhammed Shehid (22) met een grote glimlach. "Cricket is goed voor de vriendschapsbanden, ook binnen onze Pakistaanse gemeenschap. Zelf ben ik zowat de oudste van dit groepje; ik ben zo'n beetje de kapitein. Sinds 2007 verblijf ik in België. Waarom dit land en deze stad? Omdat mijn familie hier leeft, natuurlijk. In Engeland heb ik ook vrienden en familie. Daar is cricket natuurlijk populairder dan hier. Ik ben er net nog twee weken gaan logeren. Maar verhuizen doe ik niet. Ik wil geen profspeler worden, maar zakenman. Sinds zes of zeven maanden studeer ik Frans, maar ook Nederlands staat op mijn lijstje. Weet je, een halfjaar lang heb ik het hier erg koud gehad. Maar nu ben ik geacclimatiseerd. Jammer gewoon dat het zo vaak bewolkt is en je hier zo weinig de zon ziet."

"Hey, trouwens, we hebben wél een club," komt Safyan nog vertellen. "Geen cricket-, maar een voetbalclub. Hoe heet die nu ook weer? FC Desi. Desi, dat betekent 'puur'. We spelen zaalvoetbal in Ossegem, dat is maar drie metrohaltes hiervandaan. Neen, nog niet in competitie, we beginnen pas."