Erhan Demirci over de witte tribunes: 'Je hebt altijd een boegbeeld nodig'

Dat Turkse Belgen een innige relatie onderhouden met Turkse voetbalclubs, is een publiek geheim. Een van hen is de Schaarbeekse komiek Erhan Demirci, die soms zelfs het vliegtuig neemt om een match van zijn Galatasaray bij te wonen. We strikken hem, niet in Istanboel, maar in Schaarbeek, waar hij in een café naar de derby Galatasaray-Fenerbace kijkt.

“Heel veel Turkse Brusselaars zijn voor een van de grote drie (de derde is Besiktas, red.). En die liefde is …intens. Hier in Brussel kunnen we nog samen naar het voetbal kijken, maar in Turkije kan dat niet meer. In Istanboel is de Bosporus zelfs afgesloten voor en tijdens de match. Iedereen kijkt dan in de eigen wijk.”

“Ik ben ook fan van Anderlecht, maar die passie is totaal anders. De binding met Galatasaray is een familiezaak, van vader op zoon doorgegeven. Het is een erezaak, het allerbelangrijkste. Het zijn ook onze roots. We kijken Turkse tv en volgen wekelijks het voetbal, samen. Het is een manier om nog een band te hebben met het thuisland.”

Niet dat het Belgische voetbal de Turkse Belgen helemaal koud laat. Een ticket Anderlecht-Manchester United ziet hij zijn Turkse cafébroeders nog kopen. “Maar tegen pakweg Westerlo? Ik denk het niet. Anderlecht heeft nog niet echt een band kunnen creëren met de stad, we missen dat hier. PSG heeft dat wel. In Parijs zegt men: ‘dat is onze club’.”

Dat spelers supporters met eenzelfde achtergrond aantrekken, staat volgens Demirci buiten kijf. “Toen Serhat Akin bij Anderlecht speelde, waren er meer Turkse supporters in het stadion. Mbark Boussoufa deed hetzelfde voor de jongeren met Marokkaanse roots. Je hebt altijd een boegbeeld nodig. Liefst iemand uit de wijk natuurlijk.”

Lees ook het hoofdartikel over de witte voetbaltribunes.