Estafette: Brusselaar triomfeert op Via Roma

In het weekend dat het dichtst bij Sint-Jozef ligt, stemmen wielerliefhebbers traditiegetrouw op de spurtklassieker Milaan-San Remo af. Tweeënvijftig jaar geleden stond – u raadt het al – een Brusselaar op het hoogste schavot. Zijn naam: Emile Daems.

Daems wordt geboren in 1938, in het Waalse Genval. In zijn jonge jaren speelt ‘Mieleke’ voetbal bij Etterbeek, maar uit nieuwsgierigheid maakt hij later de overstap naar het wielrennen. Voor zijn eerste koers heeft hij niet getraind; hij haalt dan ook het einde van de wedstrijd niet. Toch krijgt Daems de wielermicrobe te pakken. Hij traint steeds meer en niet veel later wint hij zijn eerste bloemen.

Bij de liefhebbers rijdt Miel al vaak in het buitenland. In 1960 stapt hij over naar de onafhankelijken, een tussencategorie tussen de amateurs en de profs die vandaag niet meer bestaat.

Als neoprof gaat Daems bij het Italiaanse Philco aan de slag. Aan het einde van het seizoen staat hij aan de start van de Ronde van Lombardije, die dan nog in Milaan start en eindigt. Een kopgroep van acht gaat naar de wielerbaan. Daems, nochtans geen spurter, is de snelste op de piste. Eensklaps is hij geen snotneus meer.

Daems’ beste jaar is zonder twijfel 1962. In Parijs-Nice wint de Brusselaar een ochtendetappe, maar hij stapt af in Saint-Etienne om nog acht dagen bij te trainen voor Milaan-San Remo. De onophoudelijke regenval beslist er helaas anders over, dus staat Daems met zware benen aan de start.

Adorni en Carlezi zijn de troeven van Philco voor de Primavera, maar volgens sportdirecteur Fiorenzo Magni mag iedereen zijn kans gaan. Daems maakt deel uit van een omvangrijke kopgroep, waaruit Bailetti, Brugnami en Schroeders wegrijden op de Turchino. Op de Capo Berta, op dertig kilometer van de finish, zet de Brusselaar de achtervolging in. “Ik wist dat er op de top televisiebeelden werden opgenomen, door daar aan te vallen kwam ik tenminste in beeld.” Bailetti, de enige overlever van de vroege vlucht, wordt door Daems ingehaald op de Poggio, die dat jaar voor het eerst beklommen wordt. Daems neemt meteen 200 meter en houdt stand tot op de mythische Via Roma.

Later dat jaar wordt Daems tweede in Parijs-Roubaix, na eeuwige rivaal Rik Van Looy. Hij wint ook nog twee ritten in de Giro en drie in de Ronde van Frankrijk.
In 1963 schrijft Daems dan toch de Helleklassieker op zijn naam. Tot veertig kilometer voor de meet wordt de koers op asfalt gereden, daarna volgen niets dan kasseien. De oorlog breekt los. Een kopgroep van acht blijft over. Op de piste duikt Daems op het juiste moment naar beneden en geeft hij eeuwig rivaal Rik Van Looy het nakijken.

1967, de Zesdaagse van Brussel. Daems breekt zijn heup en moet tien dagen in het ziekenhuis blijven. Hij wordt niet geopereerd, maar moet de hele dag met zijn been omhoog liggen. Nadien vindt Daems het juiste gevoel nooit meer terug. “Ik kon naar Solo, maar moest er één jaar gratis rijden. Het jaar nadien zou ik dubbel betaald worden. Maar in de Midi Libre hoorde ik van de mecaniciens dat de ploeg op het einde van het seizoen zou opgedoekt worden. Ik heb mijn wiel uit mijn fiets genomen en al mijn materiaal verkocht,” zegt hij later in 100 jaar Cureghem Sportif - de dwangarbeiders van de weg.

Daems verlaat het peloton en baat vier jaar lang een snackbar uit, vervolgens zeven jaar een restaurant en tot slot vierentwintig jaar een viswinkel. Dat alles op de Charleroisesteenweg, waar Richard Virenque vorig jaar nog neergestreken is.

Tegenwoordig rijdt Daems ook opnieuw met de fiets, een keer of drie per week. De ritjes eindigen steevast in café In de Linde, een gezellige staminee op de grens van Sint-Jans-Molenbeek, Sint-Agatha-Berchem en Dilbeek. Ik wou er afgelopen zondagnamiddag voor wat inspiratie naartoe, maar het was helaas gesloten. Gelukkig stond de zon hoog aan de hemel: ideaal voor een ommetje in de idyllische buurt. Che bella, la primavera!

Ken Lambeets is BDW-eindredacteur en sport zowel actief als passief