Estafette: De schele van RWDM en RSCA

Eind maart ontving ik een mooie lezersbrief uit het Nederlandse Apeldoorn – trouwe lezers weten dat ik gevoelig ben voor handgeschreven epistels. Dat ik de brief in kwestie dringend moest beantwoorden, bedacht ik me onlangs, toen ik beelden zag van de start van de Ronde van Italië in Apeldoorn.

Wat een proloog van een grote ronde kan losmaken in een Nederlandse stad, ondervond ik iets minder dan een jaar geleden in Utrecht, bij de start van de Tour de France, waar we bij temperaturen van rond de 35 graden Celsius al twee uur voor de start in de zon moesten plaatsnemen om ons te verzekeren van een mooi uitzicht op het gebeuren. Geen spijt van gehad, maar slechts op het nippertje aan een zonnesteek ontsnapt.

In Utrecht greep de Nederlandse hoop Tom Dumoulin nog net naast de zege, in Apeldoorn is het wel prijs. Columnist Frank Heinen verwoordde de steun van het thuispubliek in HP/De Tijd als volgt: “Daar is ie. Een trein in zwart-wit. Een hoovercraft op het droge. Tom. We schreeuwen. Schreeuwen. Als ie voorbij is, blazen we. Tomtomtomtomtom. We tillen ‘m op, we dragen ‘m.” Het daaropvolgende volksfeest zal niet gauw vergeten worden, daar in Apeldoorn.

Terug naar de lezersbrief. De sympathieke afzender vroeg om inlichtingen over een zekere Nico de Bree. “Die heeft nog bij een Belgisch elftal gekeept, maar bij welk?”

Ik was aan het overwegen om er mijn volgende column aan te wijden, toen ik vorige woensdagavond op Sporza las: “Nico de Bree, de voormalige keeper van RWDM en RSC Anderlecht, overleed op 71-jarige leeftijd in Wenen aan een slepende ziekte.”

De rest van de avond zocht ik meer info over deze struise doelman met een karakterkop, een stevige neus en de tot de verbeelding sprekende bijnamen ‘de schele’ en ‘de witte schicht’.

Grote delen van Zuid-Nederland zijn al bevrijd, het gedeelte boven de rivieren nog niet, wanneer de Bree op 16 september 1944 in Utrecht wordt geboren. Zestien jaar later begint hij zijn voetbalcarrière bij Houdt Moedig Stand Utrecht. De Bree houdt goed stand, want twee jaar later versiert hij een profcontract bij Elinkwijk, waarmee hij de promotie naar de Eredivisie afdwingt.

De struise De Bree blijft echter nog een jaartje in de tweede klasse spelen, ditmaal bij Nijmegen Eendracht Combinatie - NEC voor de vrienden. De Bree keept zes jaar bij de sympathieke club uit Nijmegen, die met hem als keeper uitgroeit tot een stabiele middenmotor in de Eredivisie.

Die prestaties gaan ook in Brussel niet onopgemerkt voorbij. Racing White haalt de Nederlander binnen: een club die goede resultaten kan voorleggen, maar slechts weinig supporters telt – waar hebben we dat recent nog gehoord?

Een jaar na de transfer van de Nederlandse doelman fuseert de club met het veel populairdere Daring uit Molenbeek. RWDM is geboren, en de Bree maakt deel uit van de gouden generatie van Jacques Teugels en landgenoten Johan Boskamp en Gerard Bergholtz. Er gaat geen dag voorbij in Molenbeek zonder dat er herinneringen worden opgehaald aan de lente van 1975, de eerste en enige keer dat stamnummer 47 kampioen speelt. Zonder de vele tussenkomsten van De Bree, die er niet voor terugschrikt om de bal onverschrokken uit de voeten van aanstormende aanvallers te veroveren, was dat niet gelukt.

De goede prestaties van de Bree is men enkele kilometers verderop, in Anderlecht, niet ontgaan. Paars-wit is in die tijd op zoek een nieuwe doelman, want Jan Ruiter - eveneens een Nederlander - is uit de gratie gevallen van trainer-tovenaar Raymond Goethals. Uiteindelijk besluiten RWDM en Anderlecht om van keeper te ruilen. Ook dat is tot vandaag voer voor discussie in de Molenbeekse volkscafés.

Anderlecht gooit in die tijd hoge ogen in Europa. In 1976 wonnen ze al eens Europacup II in het Heizelstadion, het jaar daarop verloren ze de finale tegen Hamburg. In 1978 neemt paars-wit revanche door achtereenvolgens Hamburg, Porto en Twente over de knie te leggen. In de finale in het Parijse Parc des Princes houdt ‘schele Nico’ zijn netten schoon. Anderlecht verslaat Austria Wien met 4-0.

Het is het absolute hoogtepunt van de Brees carrière. Nadien krijgt hij bij paars-wit steeds meer concurrentie - Jacky Munaron speelt hem uit de ploeg. De Bree blijft nog even hangen in België bij Winterslag en Beerschot, waarmee hij opnieuw de promotie naar de eerste klasse afdwingt. Hij eindigt zijn carrière in eigen land, bij DS’79, een voorloper van FC Dordrecht, op 39-jarige leeftijd.

De Bree was een ondernemende voetballer. Als keeper van RWDM baat hij in Kobbegem dancing Number One uit, verwijzend naar zijn eigen rugnummer. Later is hij eigenaar van discotheek Palm Beach, die hij na een gewelddadige overval van de hand doet.

Na zijn actieve carrière gaat de Bree aan de slag als keeperstrainer bij onder andere Beveren, Anderlecht, Gent, Paok Saloniki en Austria Wien. De Oostenrijkse hoofdstad wordt de laatste woonplaats van de witte schicht.

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten. Bij hoge uitzondering waagt hij zich aan een column over het in onze contreien populaire voetbalspel.