Gilles Elseneer bouwt aan carrière als coach

Op zijn hoogtepunt stond de tennisser Gilles Elseneer (nu 31) in de wereldtop-100. Daar raakte hij dankzij zijn werkkracht en doorzettingsvermogen. Nu bouwt de Brusselaar aan een carrière als coach.

"I k ben letterlijk tussen de tennisballen opgegroeid," vertelt Gilles Elseneer. "Mijn ouders en ik woonden boven onze tennisclub, Tennis Club de Belgique aan de Louizalaan. Als jongetje wou ik in de voetsporen van mijn vader treden: hij was ooit een van de beste spelers in België en heeft achteraf nog een mooie carrière als trainer uitgebouwd."

Elseneer beoefende tot zijn zestiende verschillende sporten en tenniste maar een viertal uur per week, maar hij won wel verschillende toernooien en behoorde tot de Belgische topdrie. Op één stond toen Christophe Rochus, toen al met een mooie ranking. De Brusselaar besefte dat ook hij een goede speler was, en hij besloot één jaar voluit te gaan voor zijn tenniscarrière. "Ik had toen een topsportstatuut aan de VUB, waar ik voor handelsingenieur studeerde. Ondertussen trainde ik bij de Vlaamse tennisvereniging met spelers als Malisse en Norman. Van de achthonderdste plaats steeg ik snel, en ik besloot te stoppen met mijn studie."

Elseneer reisde veel om aan allerhande buitenlandse toernooien deel te nemen. Een moeilijke periode, ook financieel. Maar het begon zijn vruchten af te werpen. "Mijn doel bleef Christophe Rochus bij te benen; op mijn 21ste stond ik in de top-300. Ik moest toen wel twee keer negen maanden stoppen door een schouderblessure, maar daarna verliep alles weer vlot. De consecratie van al die jaren werk kwam op mijn 26ste, toen ik 97ste op de wereldranglijst stond. Het is wel iets speciaals. Weinig mensen in België zijn zo ver geraakt."

Gokmaffia
Elseneer was 35 weken per jaar op reis. De overige weken trainde hij met zijn coach in zijn thuishaven. "Privé was het niet gemakkelijk. Je moet egoïstisch zijn. Ik droomde ervan de vier grandslamtoernooien te spelen, en dat heb ik gehaald. Dat is de top, beter vind je niet. Dat zijn de momenten waar je het voor doet."

Ondertussen beleefde Elseneer ook mooie momenten bij het Belgische Davis Cup-team. "Ik heb een zevental keer met het Davis Cup-team gespeeld. Heel leuk: met je vrienden voor je land spelen." Indivi­dueel nam hij beslissingen die achteraf gezien misschien niet de juiste waren. "Ik koos ervoor om alleen maar alle grote toernooien te spelen. Je moet weten dat ik het jaar ervoor verschillende 'kleinere' toernooien had gewonnen en dat je in het tennis het jaar erop je resultaat moet verdedigen. Ik won op die grote toernooien wel een paar matchen, maar daar bleef het bij. Ik had beter wat afgewisseld met kleinere toernooien."

Uiteindelijk stopte Elseneer toen hij artrose in zijn enkel kreeg. Hij liet de artrose behandelen en heeft alles gedaan om terug te komen. Tevergeefs. Op 29-jarige leeftijd nam hij de beslissing ermee te stoppen. "Ik stond toen rond de 250ste plaats. Liever toen stoppen dan me te laten wegzakken tot achthonderd. Ik ben blij met mijn carrière en heb er het maximum uit gehaald. Ik heb nooit veel talent gehad, wel veel doorzettingsvermogen en werkkracht."

Op het einde van zijn carrière kwam Elseneer in het nieuws met iets wat niet meteen met sport te maken had: de gokmaffia benaderde hem, maar hij stuurde de maffiosi wandelen. "Ik praat er liever niet over. Dat was een zinnetje in een interview... - het is opgeblazen. Ik vind het spijtig dat mensen me hierdoor zouden herinneren. Mijn carrière was belangrijker."

Die carrière zet de Brusselaar nu verder als trainer in zijn club. Hij hoopt ook daar successen te boeken. "Ik train nu zowel amateurs als topspelers van alle leeftijden. Ik probeer door te geven wat ik heb geleerd, zodat zij niet dezelfde fouten maken als ik. Iemand vorderingen zien maken, stemt me blij. Kampioenen kun je niet produceren, maar goede spelers kun je wel maken. Ik probeer nu naam te maken als trainer, en ik hoop dat er nog iets moois uitkomt."