'Handje drukken', meer dan een cafésport

Iedereen heeft weleens 'handje gedrukt' in het café of bij vrienden, maar een sport, nee, dat zouden de meeste mensen het niet noemen. Een vijftigtal diehards is het daar niet mee eens.

"Het is moeilijk om nieuwe armworstelaars te vinden," vertelt Jean-Frédéric André (49), de secretaris van de Belgische armworstelfederatie. "Als beginneling doe je je weleens pijn. Bij het armworstelen maak je een onnatuurlijke, laterale beweging die pijnlijk kan zijn. Daarom mag je ook niet te veel trainen. Heel wat beginnelingen overdrijven en lopen zo blessures op."

Armworstelen is in België sinds 1992 georganiseerd in een heuse federatie. De sport heeft een paar regels, en kent maar één wet: die van de sterkste. "De twee deelnemers (onderverdeeld in gewichtsklassen, red.) staan recht aan een tafel waarop twee handvatten zijn vastgemaakt. Je mag zoveel met je lichaam bewegen als je wilt, zolang je elleboog maar op tafel blijft. Sommige deelnemers steunen bijvoorbeeld met hun voeten op de poten van de tafel."

"De scheidsrechter zet de handen goed en dan begint het. Ready? Go! Als je elleboog van de tafel gaat, moet je herbeginnen. Gebeurt het twee keer, dan verlies je."

De meeste wedstrijden duren maar een paar seconden. Dat is althans de bedoeling, want er worden verschillende wedstrijden per dag afgewerkt en het doel is zo weinig mogelijk energie te verspillen. Twee evenwaardige armworstelaars kunnen een paar minuten sleuren, maar dat is uitzonderlijk. "Het is een kwestie van kracht en techniek. Je hebt verschillende technieken. Je kunt bijvoorbeeld langs de binnenkant gaan door je pols te buigen en dan te 'trekken'. Je kunt ook proberen je pols boven die van de tegenstander te krijgen om zo de bovenhand te krijgen," vertelt André. "Een armworstelaar moet zich aanpassen aan de morfologie van de tegenstander. Hij moet verschillende technieken beheersen om zijn tegenstander te kunnen verrassen."

Cobra's
De techniek kan maar in een beperkt aantal trainingsuren aangeleerd worden. In de fitness wordt uitvoerig getraind, en dan het best door met gewichten de gebruikelijke bewegingen na te bootsen. Een keer per week mogen de ellebogen op tafel. "Meer kun je niet doen, want het gaat op je pezen trekken," legt André uit, "en die recupereren minder snel dan de spieren."

"Het is al gebeurd dat beginnelingen een barst in hun arm oplopen. Ze houden hun arm bijvoorbeeld niet mooi in het verlengde van hun lichaam en gaan dan trekken. Door het tegenwicht van de tegenstander kan dan een barst ontstaan. Het grootste risico lopen smalle mensen die producten nemen om struiser te worden. Die krijgen dan wel spieren, maar hun beenderen volgen niet. Soms met desastreuze gevolgen."

De enige club uit Brussel, De Cobra's uit Sint-Joost-ten-Node, is er een tijdje geleden mee gestopt. Binnenkort zou er in dezelfde gemeente een nieuwe club uit de grond gestampt worden, maar dat is voorlopig nog toekomstmuziek. Op dit moment komen de vijftigtal beoefenaars allemaal uit Wallonië. "En we hebben er een paar goede," zegt André. "Zo hebben we een wereldkampioen bij de junio­ren. Een van onze dames - er zijn er een paar - is liefst vijf keer wereldkam­pioene geworden. We noemen haar de 'Henin van het armworstelen'; ze komt uit dezelfde buurt."

"In Zweden doen meer vrouwen aan armworstelen. Dankzij hun succes zijn nu op sommige scholen armworsteltafels geplaatst om de sport te promoten. Zo krijg je een dynamiek die de sport meer bekendheid kan geven." Maar de echt sterke landen, die liggen in Oost-Europa. In Rusland bijvoorbeeld zijn er zelfs professionele armworstelaars. Het hogere niveau brengt ook doping met zich mee. Jean-Frédéric André treedt op als dopingcontroleur bij nationale en internationale wedstrijden. "Al met al zijn er niet zoveel dopingzondaars. Ik was onlangs op het Europees kampioenschap, en daar was één dopinggeval en vier deelnemers met abnormale waarden die we nog verder moeten onderzoeken. Het zijn meestal mensen die uit het powerliften komen. Zij nemen producten om struiser te worden. Maar er zijn niet zoveel powerlifters in onze sport omdat ze bang zijn een blessure op te lopen, waardoor ze niet meer zouden kunnen trainen."