Het 6de zintuig/Le 6e sens: Basketbal op wieltjes

Vzw Het 6de zintuig heeft de eerste Brusselse rolstoelbasketbalploeg opgericht. In het Zuidpaleis komt nu elke dinsdag een groepje samen om te basketten. De vooruitgang is voelbaar, maar alle hulp is meer dan welkom.

"Een autoaccident veroordeelde me in 2003 tot de rolstoel," vertelt oprichter Samir El Bidadi (30). "Ik vond toen geen hulp behalve die van mijn familie. Daarom heb ik deze vzw voor mensen met een handicap opgericht. Twee keer per maand komen we samen voor culturele en sportieve activiteiten, en we houden ook sensibilisatieacties in scholen. Sinds vorig jaar hebben we een rolstoelbasketbalsectie opgericht."

Die discipline is een raar goed in Brussel. De zoektocht naar spelers werd onder meer ondersteund door een afficheactie en resulteerde in augustus 2012 in de handibasketbalploeg. Zij begonnen helemaal vanaf nul.

"Wij bieden recreatief basketbal aan. Competitie is op dit moment geen doel. Om je te meten met de concurrentie moet je competent zijn, en al onze spelers zijn debutanten. Daarbij liggen de andere Belgische ploegen op een aanzienlijke afstand rijden. Dat zou onze spelers kunnen demotiveren."

"Tussen onze zes spelers vind je zowel een jongen van tien als een meisje van zeventien. Begin dit jaar waren we nog met negen, maar drie mensen hebben afgehaakt omdat ze dezelfde dag moeten pingpongen of duiken."
Maar dat bederft de sfeer zeker niet. Voor de training wordt er hard gelachen rond een tas koffie of choco, maar daarna is het anderhalf uur hard werken op het parket. En dat werpt zijn vruchten af. "Lea kon begin dit jaar de bal niet van de grond pakken, maar vandaag dribbelt ze zelfs zonder naar de bal te kijken. De kleine Morgen is van één gescoorde hoop naar zeventien gegaan. Dat er resultaat is, doet me plezier. Maar ook als je hen gewoon ziet lachen, heb je al gewonnen."

Minibus met chauffeur
De handibasketploeg heeft een nauwe samenwerking met basketbalclub Royal IV, die onder meer ballen en zaaluren ter beschikking stelt. El Bidadi zou volgend jaar graag naar twee trainingen groeien, en binnen tien à vijftien jaar twee ploegen tellen. Maar hij blijft voorzichtig.

"Ik ga niet te veel voorspellingen doen want dat kan demotiverend werken. We moeten reclame maken zodat mensen met een handicap de mogelijkheden om te sporten ontdekken. Daarvoor hebben we ook trainers nodig om te helpen."

"Wat steun betreft moet er ook wat veranderen, want de regels om subsidies te krijgen zijn nogal complex. Het geld zou nochtans welkom zijn. Nu spelen we met onze eigen rolstoelen, maar die zijn niet aangepast aan de sport. Die specifieke stoelen kosten tienduizend euro. Dat geld hebben we niet. En als we ze al konden kopen, waar zouden we ze dan veilig kunnen stockeren?"

In de toekomst is het vooral belangrijk om de werking verder te kunnen zetten, en rolstoelgebruikers de kans te blijven geven op basketbal. Daarvoor is meer nodig dan een bal en een veld. "Mijn droom is een minibus met chauffeur die voor elke training de spelers oppikt. Nu zijn we altijd afhankelijk van andere mensen. Dankzij die minibus zouden onze spelers zich zoveel mogelijk kunnen amuseren. En dat is net het doel van onze vzw."

http://le6esens.be