Hoe Igor De Camargo Betty De Groote inpakte: 'Oude liefde roest niet'

De terugkeer van Igor De Camargo naar het Edmond Machtensstadion veroorzaakte euforische reacties bij de RWDM-supporters. Maar voor sommigen had de komst van de Braziliaanse Belg naar zijn oude stal een belangrijke emotionele waarde. Voor mijn eigen moeder, bijvoorbeeld.

Intussen is Betty De Groote 75. Fysiek is ze niet meer in staat om nog naar Molenbeek af te zakken, maar ze volgt de prestaties van de club van haar hart nog op de voet. En die van haar oude poulain: Igor De Camargo. De nieuwe spelers kent ze al lang niet meer, maar De Camargo? Wie hij is, daar moet ik haar niet aan herinneren.

In 2005 was ze vaste klant in het Edmond Machtensstadion. Haar kennis van voetbal was beperkt, maar enkele jaren eerder kreeg ze de microbe te pakken toen er toch iémand haar RWDM-minnende zoon naar het stadion moest vergezellen. Het mooie aan een club als RWDM is dat het een familieclub is: iedereen kent iedereen, en de werking draaide zeker in die tijd nagenoeg volledig op vrijwilligers. Ikzelf draaide als puber mee in het webteam. Zij werd gepromoveerd tot clubfotograaf, ook al had ze er geen idee van wat witbalans was, en had ze eens in een opwelling een fototoestel gekocht. En zo leerde ze ook Igor De Camargo kennen, een jonge Braziliaan die overkwam van Genk en in Brussel voor het eerst echt kon aarden. “Het land Brazilië heeft me altijd al gefascineerd, zeker sinds ik er in mijn jeugd een maand ben gaan rondtrekken,” vertelt ze. “Het klikte dan ook meteen met Igor, een jonge Braziliaan en vooral een heel lieve, sympathieke jongen. Ik sprak ook wel met de andere spelers, maar dat was nooit zoals met Igor.”

Met Igor op de bankkaart

In die tijd was het even de mode om je eigen bankkaart te personaliseren. Het spreekt dan ook voor zich dat op die van mijn moeder een innige foto van haar met De Camargo prijkt. En zeg het niet te luid, maar zelfs het paswoord van haar computer bestond geruime tijd uit de letters van zijn naam. “Ik heb tranen met tuiten geweend toen hij uit Brussels vertrok,” geeft ze toe. “Maar ik ben hem altijd blijven volgen gedurende zijn carrière.”

Toen ik De Camargo enkele maanden geleden interviewde voor BRUZZ, liet ik subtiel vallen dat mijn moeder in zijn tijd op Molenbeek al foto's nam voor de club. “Betty?” riep hij blij verrast uit – mooi om zien dat iemand die nadien nog bij topclubs als Standard, Racing Genk en Borussia Mönchengladbach voetbalde, geen vijf seconden moest nadenken over de naam van een enthousiast vrouwtje met een ietwat overdreven fascinatie voor zijn Braziliaanse roots.

De wedstrijd tegen Seraing van zaterdag was de laatste wedstrijd van De Camargo in zijn vertrouwde Machtensstadion. En dus was het nu of nooit: ik overtuigde mijn moeder om nog één keer samen met mij de route te doen die ze twintig jaar geleden haast wekelijks deed. Ik regelde voor haar een plekje in de loges, ze botste er op tal van mensen die ze in geen jaren meer had gezien – “ik herkende ze wel, maar vraag me niet naar hun naam”. Ze zag met eigen ogen hoe 'haar' De Camargo ei zo na een wereldgoal scoorde, maar zijn spectaculaire omhaal spatte uiteen op de lat.
Na het laatste fluitsignaal overheerste de ontgoocheling over de verliespartij van RWDM. Een uurtje na de match zag ik haar ogen oplichten: De Camargo stond op enkele meter afstand. Toen hij mijn moeder zag, liet Igor zijn gesprekspartner voor wie hij was, riep opnieuw dolenthousiast “Betty”. Ze vielen elkaar in de armen alsof het gisteren was. In een korte, maar best emotionele babbel leerde mijn moeder dat Igor intussen twee kinderen heeft met de vrouw die hem in 2005 ook al vergezelde – Giovanna – en dat hij binnenkort terugkeert naar Brazilië, waar hij een eigen zaak heeft. “Hij zei dat hij blij was om me terug te zien, en dat hij me meteen herkende. Ik heb hem veel geluk gewenst en gezegd dat ik blij ben dat ik hem zo lang gekend heb. Misschien was het wel de laatste keer dat we elkaar zagen, maar zoals ik ook tegen hem zei: 'Alleen bomen komen elkaar nooit tegen.'”