Jean-François Hemon, wereldtop in petanque

Jean-François Hemon (40) is een grote naam in de petanquewereld. Op wereldkampioenschappen is hij een vaste podiumklant en onlangs behaalde de Brusselaar, samen met Steven Ielegems, de bronzen medaille op de Wereldspelen in het Colombiaanse Cali. Nog maar eens een bewijs van onze sterke petanqueploeg, al vreest de Brusselaar voor de toekomst.

"Ik ben zowat opgegroeid langs en op petanquevelden," vertelt Hemon. "Nadat we van Frankrijk naar Brussel waren verhuisd - ik was toen één jaar oud - schreef mijn vader zich hier in bij een petanqueclub en groeide hij uit tot een topper: in 1981 werd hij zelfs wereldkampioen. Ik begon er op mijn vijfde mee en haalde snel een goed niveau. Maar de serieuze zaken begonnen op mijn dertiende."

De Brusselaar maakte de ontwikkeling van de Belgische petanquefederatie aan den lijve mee en was een van de eerste winnaars van de jongerencompetities. Op dat moment was er weinig tegenstand in België, maar ook op mondiaal niveau stond hij meer dan zijn mannetje. "In 1989 kroonde ik mij tot vicewereldkampioen bij de junioren. Tot dan toe had ik op school nooit gezegd dat ik petanque speelde - ik zou uitgelachen worden - maar toen iemand mij op televisie had gezien na die prestatie, was ik uiteraard zeer fier om ermee uit te pakken."

"Petanque is altijd mijn passie geweest. Velen vinden het een saaie sport, maar dat is het zeker niet. Het is zeer divers, de omstandigheden zijn altijd anders. Mijn geheime wapen is dat ik met de juiste worp op het juiste moment kan uitpakken. Veel spelers presteren wat minder tijdens de money time, maar ik kan net dan mijn niveau verhogen."

In de loop van de jaren 1990 bleef Hemons niveau gestaag groeien. Een weekend op drie trok hij naar Frankrijk om er met de top te wedijveren, met succes: als junior won hij er zelfs een paar seniorentornooien. Op financieel vlak was het nooit gemakkelijk, want veel steun kan de Belgische federatie niet geven. Toch leverde zijn sportcarrière hem een mooie prijs op.

"Ik heb de afgelopen 35 jaar voor vijf ploegen gespeeld. Die transfers gingen om diverse redenen door, maar grote sommen kwamen daar nooit bij kijken. Al heb ik mijn job bij de gemeente van Oudergem wel te danken aan petanque: de vorige burgemeester is een fervent speler en wou indertijd een sterke ploeg uitbouwen. Daarom bood hij me een plaats in de ploeg en een werkplaats bij de gemeente aan. Daar zit ik ondertussen al twaalf jaar."

Ontevreden Fransen
Ondanks het statuut van topper heeft de Brusselaar nooit veel verdiend met zijn sport. Hij moet het vooral hebben van een rijk palmares. De hoofdvogel schoot hij in 2000 af, in het Portugese Faro.

"Ik werd toen wereldkampioen met de Belgische ploeg. Tot dan hadden we al twee bronzen medailles gehaald. We staan in België bekend als het Dream Team: Claudy Weibel, André Lozano, Michel van Campenhout en ikzelf. Drie spelers vormen de vaste ploeg en de reservespeler mag altijd invallen. Spijtig genoeg voor de jongeren houden wij al vijftien jaar stand (lacht)."

"Die wereldtitel is uiteraard mijn mooiste herinnering. We hebben tot nu toe al drie keer een finale van het wereldkampioenschap verloren van de Fransen, dus het doet echt deugd als je hen kan verslaan. Het zijn onze grootste sportieve rivalen."

Schrik hebben onze jongens zeker niet van de Franse buren. Integendeel, onze vier toppers hebben al vier jaar een licentie in Frankrijk en nemen er deel aan de nationale competitie. Dat houdt in dat ze ongeveer een keer per maand met hun Franse ploeg in actie komen. De ploeg van Metz is samengesteld uit onze nationale ploeg, aangevuld met twee lokale spelers. "We hebben de afgelopen twee jaar telkens de titel behaald en hebben ook nog eens het Europees kampioenschap voor clubs gewonnen. De Fransen zijn daar niet zo tevreden mee (grijnst). Maar daar trekken we ons niets van aan."

"Als we in België waren gebleven, zou ons niveau gezakt zijn. In Frankrijk vinden we een nieuwe uitdaging. We moeten tegen sterkere tegenstanders spelen om te blijven groeien. Af en toe spelen we hier ook nog, hoor. Maar in België zijn er nu eenmaal niet zoveel toptornooien."

Achtervolgende politie
Het rijke palmares van Hemon werd deze zomer uitgebreid met een nieuwe prijs: hij behaalde een bronzen medaille op de Wereldspelen, zeg maar de Olympische Spelen voor sporten die daar niet aan bod komen. Hij werd gekoppeld aan Steven Ielegems omdat zijn ploegmaats van de nationale ploeg niet mee konden. "Pas anderhalve maand voor het tornooi werd beslist dat we mochten gaan, omdat de ploegen normaal gezien gevormd moesten worden uit spelers die op het afgelopen wereldkampioenschap hadden gespeeld.

Uiteindelijk mochten we dus gaan, maar ik was op mijn hoede. Waar zouden we daar terecht komen? Die vrees bleek onterecht te zijn: de organisatie was goed en de sfeer uitstekend. Ze deden er echt alles aan om het vlot te laten verlopen. Er waren maar liefst achtduizend politiemensen voor vierduizend sporters. Als we buiten het atletendorp iets gingen drinken, werden we steeds op een afstand gevolgd door agenten."

"Met onze derde plaats zijn we zeer tevreden, dat was het hoogst haalbare. Frankrijk en Thailand waren gewoon te sterk. Dankzij zeges tegen Monaco en de Verenigde Staten, ploegen die volledig samengesteld zijn uit Franse spelers, hebben we toch een podiumplaats afgedwongen."

Hemon loopt ondanks het aaneenrijgen van sterke prestaties niet met het hoofd in de wolken. De petanquefederatie kan amper steun bieden en de tijdrovende sport begint zijn tol te eisen. "Samen met de drie andere spelers van de nationale ploeg is de motivatie wat weggezakt. We moeten veel reizen, het vergt veel tijd, we hebben allemaal een gezin; noem maar op. Als we nog vijf à zes jaar aan de top spelen, zal het goed geweest zijn. Ons volgende doel is het wereldkampioenschap van volgend jaar, in Tahiti. En de opvolging? Ik vrees dat die niet klaarstaat."