Kunstschaatser Nina Pinzarrone: ‘Ik presteer goed onder druk, maar het kan nog beter’

Na het jaar van de doorbraak, staat het Brusselse kunstschaatswonder Nina Pinzarrone in 2024 voor het jaar van de bevestiging, te beginnen op het Europees Kampioenschap van deze week. Al op driejarige leeftijd zette de ijsprinses van Woluwe haar eerste schaatspassen op de piste Poseidon. Onder haar timide voorkomen schuilt een vurig temperament: “Zelfs bij de kleinste foutjes word ik direct kwaad.”

Deze week geeft Nina Pinzarrone (17) alles op het Europees Kampioenschap kunstschaatsen in het Litouwse Kaunas, om zo hopelijk naar een medaille te glijden, al spreekt ze die concrete ambitie niet uit. Op het moment van het interview, net voor de jaarwisseling, is de jonge Brusselse nog in volle voorbereiding en heeft ze er net een vermoeiende avondtraining op zitten op de schaatsbaan van Liedekerke. Voor oudejaar heeft ze begrijpelijkerwijs weinig oog. Ze zal de overgang wel vieren met haar familie thuis in Sint-Lambrechts-­Woluwe, zegt ze, maar laat wordt het niet. “Ik denk niet dat ik het aftellen haal. De volgende ochtend sta ik om halftien weer op het ijs.”

2023 was het jaar van de doorbraak voor het Belgische toptalent met de Italiaanse naam. Vijfde bij haar EK-debuut, elfde op haar eerste WK, Belgisch kampioene, vierde op de Grand Prix-finale … Resultaten die haar bombardeerden tot een van de favorieten voor de eerste afspraak van 2024, het EK, samen met onze meer ervaren landgenote Loena Hendrickx. In afwezigheid van de Russische toppers, geweerd vanwege de oorlog in Oekraïne, zou het zomaar kunnen dat de Belgen met goud en zilver terugkeren uit Litouwen – ongezien voor ons land. Die weelde doet denken aan de tijden van Kim Clijsters en Justine Henin in het tennis, die heel lang geleden lijken. “Ik was nog niet geboren, dus daar kan ik je niets over zeggen,” lacht Pinzarrone.

Ben je de vragen over Hendrickx ondertussen een beetje beu? Jullie zitten net als Kim en Justine een beetje aan elkaar vast.
Nina Pinzarrone: Een beetje, ik spreek niet graag over anderen. We hebben ook geen contact. We zitten allebei in onze eigen bubbel en ik vind het ook wel goed zo. Al feliciteren we elkaar natuurlijk tijdens wedstrijden. Ik bewonder ook de manier waarop zij tijdens haar lange carrière verschillende obstakels heeft overwonnen, telkens is teruggekomen na lange blessures en er nog steeds staat op een voor kunstschaatsers best hoge leeftijd (Hendrickx is 24, red.).

Kunstschaatsen is mentaal een bijzonder belastende sport, waarbij het resultaat afhangt van je prestatie tijdens een kür van slechts enkele minuten. Hoe zwaar zit dat in het hoofd?
Pinzarrone: Ik heb op dit moment nog geen mentale last, maar ik besef dat zoiets met de jaren kan opkomen. Ik word daarom sinds kort begeleid door een mental coach: Anja van Gompel, die ook Jorik Hendrickx (broer en huidige coach van Loena, red.) heeft geholpen tijdens zijn kunstschaatscarrière. Ze leerde me al oefeningen om me beter te kunnen concentreren op mezelf. Om bijvoorbeeld niet onzeker te worden als je de score hoort van een concurrente, net voor je zelf de piste op moet. Ik presteer al goed onder druk, maar het kan nog beter.

Ben je perfectionistisch?
Pinzarrone: Ja, ik word direct kwaad als ik fouten maak. Zelfs als het kleine foutjes zijn, bijvoorbeeld mijn schaats één centimeter verkeerd plaatsen bij een sprong. Dat is een werkpuntje, want er zal altijd wel iets zijn dat niet helemaal ideaal verloopt. Anderzijds word je zo ook steeds beter.

Je staat al sinds je derde op het ijs, in eerste instantie met je twee jaar oudere zus Lily. De prinsesjes van Woluwe werden jullie weleens genoemd.
Pinzarrone: Lily is als eerste begonnen met kunstschaatsen, nadat ze het had gezien op televisie. Omdat ik merkte hoe plezierig het was, wou ik meedoen. Samen stonden we dan op de piste van schaatsbaan Poseidon in Woluwe. We hebben lang veel van elkaar geleerd en het was fijn om met zijn tweeën in de auto te zitten van en naar trainingen. Maar rond mijn dertiende zijn onze wegen op schaatsgebied uit elkaar beginnen te lopen, omdat ik internationaal op een hoger niveau begon te acteren. Lily is ongeveer een jaar geleden ook gestopt.

Heeft het groeiende niveauverschil ooit tot spanningen geleid?
Pinzarrone: Ik denk niet dat Lily er ooit problemen mee had dat ik beter was. Ze is blij voor me, heeft me altijd gesteund. Ze is er ook bij op het EK, samen met mijn mama. Heel tof, want vaak schaats ik in verre landen, zoals China en Japan, waar ze moeilijker mee naartoe kunnen reizen. De laatste keer dat ze erbij waren was in Angers, in Frankrijk.

Olympisch kampioen

Pinzarrone werkt momenteel hard aan een verbeterde uitvoering van haar technische elementen, expressie en de component skating skills, zegt haar hoofdtrainster Ansje Bocklandt, die er even bij komt zitten. Pinzarrone is al sinds haar vierde haar pupil, haar trainster kent ook haar persoonlijkheid door en door. “Tamelijk introvert en timide, maar ook iemand die recht op haar doel afgaat. Ze laat zich niet afleiden door externe factoren. Ik ben ook zo, dus dat werkt goed (lacht).”

Sinds 2022 krijgt Pinzarrone financiële steun via het Belgische Be Gold-project, maar voordien moesten haar ouders de coaching van Bocklandt en de vele andere kosten allemaal uit eigen zak betalen. “Kunstschaatsen is een dure sport, dus dat vergde veel investeringen.” Moeder Laurence speelt naast haar job ook chauffeur voor haar dochter en dat is nog een stuk zwaarder geworden sinds schaatsbaan Antarctica in Wilrijk begin vorig jaar sloot. “Tot dan kon Nina zelfstandig van de topsportschool naar de piste gaan, maar nu moeten we van de ene baan naar de andere rijden. Naar hier in Liedekerke, Deurne, Mechelen … Heel tijdrovend en vermoeiend.”

Nochtans is er nog altijd die piste in Pinzarrones thuisbasis Woluwe, Poseidon, waar ze tijdens haar jeugd zoveel op het ijs stond. “Daar hebben ze jammer genoeg niet het beleid om de piste beschikbaar te stellen voor clubs (Pinzarrone is deel van de club Antarctica, red.).” Bocklandt hoopt dat de schaatsbaan in Wilrijk snel weer opengaat en ziet hoopgevende signalen. “Ernaast opende onlangs de indoorskipiste Snow­World, dus hopelijk is er binnenkort ook weer een schaatsbaan.”

Je woont nog in Woluwe, maar gaat al jaren naar de topsportschool in Wilrijk, waar je ook lang op de schaatspiste hebt getraind. Je traint ook regelmatig in Deurne. Zou je overwegen om naar Antwerpen te verhuizen als je een eigen stek zoekt?
Pinzarrone: Zeker weet ik het nog niet, maar ik zou hier willen blijven wonen. Ik ben een Brusselaar, voel mij hier goed. Ik verdedig Brussel ook tegenover de grappen van Antwerpenaren in Wilrijk die hun stad de beste van het land vinden (glimlacht). In de school van Wilrijk heb ik ook niet zulke goede vriendinnen kunnen maken als in mijn vorige school in Brussel. Ik zit ook niet vaak in de klas.

Wat was je vorige school?
Pinzarrone: De Europese School van Brussel III in Elsene. Een strenge en moeilijke school, maar ook een heel leuke, waar ik een goeie vriendengroep had. We chatten nog altijd vaak en zien elkaar wanneer het kan. Heel tof ook om er veel verschillende talen en culturen te leren kennen.

Geniet je ook van het vele reizen voor je sport?
Pinzarrone: (Gedecideerd) Zeker. Ik heb wel nooit de tijd om een heel land te ontdekken, maar ik probeer toch telkens één stad te leren kennen. Als de verre reizen elkaar snel opvolgen, is het wel moeilijk. Dan moet je telkens omgaan met het grote tijdsverschil, wat mentaal en fysiek zwaar is.

Je hebt een heel ander leven dan leeftijdsgenoten. Zijn er zaken die je mist, eens uitgaan bijvoorbeeld?
Pinzarrone: Goh, uitgaan zit niet in mijn karakter. Maar het is natuurlijk leuk om veel te kunnen afspreken met vriendinnen, om rustig te babbelen of een film te bekijken. Daar heb ik nu geen tijd voor. Nu, ik heb voluit voor dit leven gekozen en ben blij met die keuze. En ik besef dat veel jongeren in mijn plaats zouden willen zijn.

Je schaatst op klassieke muziek, maar naar welke muziek luister je in je vrije tijd?
Pinzarrone: Vooral de hits van het moment. Ik hou ook van bepaalde Franse muziek, uit de jaren tachtig bijvoorbeeld, uit de playlists van mijn mama.

Zoals?
Pinzarrone: Het liedje 'Les démons de minuit'. Heel sfeervol en ritmisch.

En heb je een favoriete plek in Brussel?
Pinzarrone: Ik blijf graag in Woluwe, met zijn vele parken en toffe winkels. Ik hou er van de rust. Ik zou in niet in het centrum van Brussel willen opgroeien, maar ga wel heel graag naar de Grote Markt. Dat is zo'n mooie plek, zo groots en met zoveel geschiedenis.

Zou je er graag eens op het balkon van het stadhuis staan, na een grote overwinning, met het plein vol supporters?
Pinzarrone: (Met kamerbrede glimlach) Ja, dat zou fantastisch zijn.

Misschien sta je er wel na de Olympische Winterspelen van 2026, in Milaan.
Pinzarrone: Goed presteren op de Olympische Spelen, met hopelijk een medaille als resultaat, is alleszins een groot doel. Ik zal in Milaan negentien zijn, een goeie leeftijd als kunstschaatser. Dan ben je matuur en ervaren, maar nog niet te oud.

Tegen dan kan je misschien uitpakken met viervoudige sprongen?
Pinzarrone: Ik oefen er wel al eens op buiten het seizoen. Niet tijdens, want het risico op blessures is te groot. Ik wil ze natuurlijk zo snel mogelijk kunnen, maar kan er geen termijn op plakken.