Loïc Helin: ‘Ploegmaats moeten elkaar versterken’

Zowel triatlon als duatlon is een strijd met jezelf en met de natuur. Voor Loïc Helin (33) nam die strijd een radicale wending, want zijn actieve sportcarrière werd gedwarsboomd door een tekensteek. Dat stopte hem niet af, want als coach zet hij sterke prestaties neer met zijn team. Ook als algemeen coördinator van Buurtsport Brussel bewijst hij zijn kwaliteiten als people manager.

“Ik deed al aan duatlon voor ik er echt voor gekozen had: ik moest tijdens mijn jeugd telkens tien kilometer fietsen om de atletiekclub te bereiken,” vertelt Helin. “Tegen de tijd dat ik in Brussel kwam studeren, was ik stilaan begonnen met wedstrijden. Het waren vooral de lange afstanden die me interesseerden, daar heb ik meer aanleg voor. Tegen jezelf koersen en zien waar je uitkomt, dat verkies ik boven het gewring en de hardere competitie op de kortere afstanden.”

Helin moest die tegenstand nochtans niet al te veel vrezen. Zijn vooruitgang werd zowel in 2002 als in 2003 bekroond met de titel van wereldkampioen bij de amateurs in zijn leeftijdscategorie. Puike resultaten waardoor de lokroep van de Ironman in Hawaï steeds groter werd.

“Ik heb er in 2006 als amateur deelgenomen en ben 65ste geworden, vierde in mijn categorie. Dat is en blijft een fantastische herinnering. Het jaar erna was het mijn ambitie om me bij de profs te plaatsen. Dat is gelukt, maar om privéredenen ben ik uiteindelijk thuis gebleven. Dat jaar ben ik wel Belgisch kampioen triatlon op de lange afstand geworden. In 2008 heb ik in Hawaï een 56ste plaats veroverd, maar ik had toen maar zeven weken kunnen recupereren van mijn vorige Ironman. Veel te weinig.”

Dat jaar beëindigde Helin met een dubbel gevoel. Hij had zich al vier jaar zwaar ingezet voor zijn sport en had daarnaast ook nog eens een fulltime job. Prof worden was op dat moment echter niet evident: de economische crisis woedde volop en financiële steun zat er niet in. Hij was namelijk inwoner van Vlaanderen en kwam voor een Brusselse club uit, die dan weer bij de Franstalige federatie was aangesloten. Helin besloot een break van zes maanden te nemen om alles eens op een rijtje te zetten.

“En toen liep ik de ziekte van Lyme op. De natuur heeft dus voor mij beslist. Ik heb er drie jaar mee gesukkeld. Ik moest zware antibiotica nemen en al mijn weerstand was weg. Ik ben blijven werken, maar sporten was niet mogelijk. De ziekte zorgde eigenlijk voor allerlei vervelende zaken: ik liet soms ongewild zaken vallen, ik had plotse black-outs, had concentratieverlies, etc. Het was zwaar. Na verloop van tijd heb ik de training stilaan hernomen, maar dat haalde niet veel uit: ik trainde vier dagen om dan drie weken plat te liggen.”

“Indien ik was blijven trainen, had er wel meer ingezeten. Een top dertig in Hawaï bijvoorbeeld. In 2008 was ik al twee keer twaalfde geëindigd op een Ironman, dus dat zou zeker mogelijk geweest zijn. Mijn overtuiging is en blijft dat als je elk jaar één à twee topprestaties neerzet, je dan op het einde van je carrière een mooi palmares hebt. Daar probeer ik mijn atleten van te overtuigen.”

Geen elitegroep
Tijdens zijn actieve sportcarrière was Helin al binnen zijn club begonnen met atleten te trainen. Na zijn ziekte besloot hij zich daar volledig op toe te leggen. Het werd snel duidelijk dat Helin aanleg heeft voor het trainerschap.
“Een van mijn voornaamste kwaliteiten is dat ik anderen beter kan maken. Wat ik heb meegemaakt is een serieuze levensles geweest en dat helpt me wel als trainer. Ik heb ook met heel wat trainers kunnen samenwerken waarvan ik veel heb opgestoken. Van iedereen pik je wat op en zo vorm je je eigen structuur.”

“In het begin ben ik vrij voorzichtig met mijn atleten, maar ik daag ze wel uit. De manier waarop ik opbouw is vrij intensief. Al is dat niet onbezonnen. Ik kan me goed inleven in hun situatie omdat ik het zelf allemaal heb meegemaakt. Ik maak de planning voor de atleten en zorg dat er een evenwicht is. Het haalt niets uit om tijdens het weekend als een zot te trainen om dan een week lang geen pap meer te kunnen zeggen.”

Het team van Helin telt een twintigtal atleten die serieus met hun sport bezig zijn, allemaal op hun eigen niveau. Dat gaat van beginners tot ervaren triatleten die top twintig halen in Hawaï. Brusselaar François Humblet is een van de talenten die Helin in zijn rangen heeft.

“François heeft heel wat mogelijkheden. Ons doel is om in 2017 top zestien te halen in Hawaï, dat heeft hij in zich. Hij maakt vooruitgang en zwemt elk jaar beter. Het is nu vooral zaak zijn belastbaarheid te verhogen en ervaring op te doen.”

“Het voornaamste deel van de begeleiding gebeurt vanop afstand. Soms ga ik wel mee fietsen, bijvoorbeeld. Ik laat sommige atleten ook samen trainen, ploegmaats moeten elkaar versterken. Het is zaak de juiste mensen samen te brengen.”

Loïc Helin bevestigt als trainer de uitstekende reputatie die hij als sporter al had. Hij heeft al overwogen om voluit voor het trainerschap te gaan, maar het zou een andere aanpak vergen waardoor het soms eerder van moeten dan willen zou zijn.

“Nu is het eigenlijk een uit de hand gelopen hobby. Een plezier. Het is mijn ambitie om atleten zich te laten ontwikkelen, elk op hun niveau. In 2015 willen we met tien atleten naar Hawaï. De perceptie is soms dat we een elitegroep willen creëren, maar dat is zeker het geval niet. Wij zijn een van de beste niet-professionele clubs van België, daar blijft het bij.”