Reda Dahbi wil met mini-Rode Duivels stunten op Europees Kampioenschap

De Rode Duivels krijgen navolging. De mini-Rode Duivels, onze nationale futsalploeg, willen de komende weken uitblinken op het Europees Kampioenschap in Antwerpen. Reda Dahbi (26) wil met zijn ploegmaats bewijzen dat ze aan een opwaartse mars bezig zijn. Het jonge ketje dat op de pleintjes van de Peterboswijk leerde sjotten, leeft nog steeds in de Brusselaar.

“Zoals zo veel jongeren gebruikte ik vroeger elk vrij moment om op de pleintjes te voetballen met mijn vrienden,” vertelt Dahbi. “Men denkt vaak dat er alleen nadelen zijn aan wijken als Peterbos, maar er zijn ook veel voordelen aan verbonden. Zoals het feit dat je veel vrienden maakt en dat er veel pleintjes zijn. Daar begon ik met voetballen en op mijn achtste nam animator/trainer Khalid me op in de futsalploeg van de wijk. Sindsdien is het futsal er altijd voor mij geweest.”

Het ‘grote’ voetbal kan Dahbi ook wel appreciëren, maar het is niet evident om beide sporten te combineren. Vorig seizoen speelde hij nog bij Black Star in derde provinciale, maar daar moest hij dit jaar mee stoppen door te veel futsalverplichtingen met de nationale ploeg. Hij sluit een terugkeer naar het grasveld in de toekomst niet uit, maar het komt wel op de tweede plaats.

“Ik ben blij met mijn keuze voor futsal. Daar bestaan veel vooroordelen over, bijvoorbeeld dat het voornamelijk gespeeld wordt door zelfzuchtige, technische spelers. Maar dat is niet juist. Grote spelers als Neymar en Messi zijn in de zaal begonnen. Futsal brengt zaken bij die je in het voetbal niet vindt. Spijtig genoeg is het niet echt erkend. Jammer, want het is een rijke sport.”

“In het voetbal spreekt men over veel geld, ja. Maar in futsal kan ik me ontplooien en kan ik aan de jongeren van de Peterboswijk doorgeven wat ik heb geleerd. Ik ben er opvoeder bij de antenne van D’Broej en geef ook futsaltrainingen. Eerlijk gezegd vind ik dat ik rijker word door die jongeren te helpen.”

De carrière van Dahbi liep niet zoals men het van een jong talent zou verwachten. Hij verliet de ploeg van zijn wijk om zijn broer te volgen naar Frameries, waar ze tijdens hun eerste seizoen meteen kampioen werden en zo naar de hoogste klasse promoveerden. Bij de nationale top had de Brusselaar zeker zijn plaats, maar toen zijn ploeg failliet ging, maakte hij een gewaagde keuze.

Het project van Rosario
“De bestuurders richtten een ploeg in derde klasse op en trainer Rosario vroeg om voor zijn project te kiezen. Het was een risico en ik heb er lang over moeten nadenken, maar toch heb ik toegehapt. We zijn twee jaar op rij gepromoveerd en stonden dus snel terug in eerste klasse. Ik heb toen de vruchten geplukt van mijn keuze, want ik kreeg heel wat voorstellen van andere clubs. Eigenlijk heb ik twee stappen achteruit gezet om er drie vooruit te zetten.”

De Brusselaar passeerde nog langs Lommel en komt nu al twee seizoenen uit voor Gelko Hasselt. Een nationale topploeg waarin Dahbi een belangrijke pion is. “Het beeld leeft dat Brusselse spelers zeer technisch zijn, maar zo ben ik niet. Ik ben eerder iemand die simpel speelt, die de bal laat rondgaan en beweging in de ploeg brengt. Je hebt veel futsalspelers die talent hebben, maar sommigen willen te veel doen. Het fysieke aspect is wel een werkpunt. Bij de nationale ploeg speel je twee, maximaal drie minuten om dan gewisseld te worden. Het is veel intenser dan de competitie. Op clubniveau speel ik regelmatig veertig minuten, maar dat is soms met de handrem op om het heel de match vol te kunnen houden.”

“De drie wekelijkse verplaatsingen naar Hasselt beginnen wel wat zwaar te worden, maar de passie voor futsal overheerst. En ik rijd nooit alleen. Ibrahim Adnane is een jongen uit de Peterboswijk die bij ons speelt en laat hij mooie zaken zien.”

Serieuze handicap
Dahbi is ook bij de nationale ploeg al een paar jaar een sterkhouder. Net als de Rode Duivels zijn zij aan een opmars bezig, al staan ze nog niet aan de deur van de absolute top. Daar willen ze verandering in brengen op het Europees kampioenschap, dat van 28 januari tot 8 februari plaatsvindt in Antwerpen.

“De bondscoach (Alain Dopchie, red.) is al drie jaar bezig met dit project. Hij heeft onder meer zijn technische staf met assistent-trainers en een physical coach uitgebreid, en we komen regelmatig samen voor stages en oefenpartijen. We werken als professionals. Vooral de afgelopen zes maanden werkten we nauw samen om een goed EK te kunnen spelen.”

“Ons niveau is duidelijk aan het stijgen. We leverden bijvoorbeeld goede prestaties tegen wereldtoppers als Brazilië en Spanje. Eerder deze maand speelden we nog 2-2 gelijk in Kroatië, een halve finalist van het afgelopen EK. We hebben gewoon een goede groep waarin iedereen een belangrijke rol speelt.”

Onze Belgen nemen het in hun poule op tegen Roemenië en Oekraïne. Geen cadeau, want beide landen staan hoger op de wereldranglijst. Maar onze jongens zijn goed voorbereid en willen voor eigen publiek iets laten zien. “We hebben kansen om door te stoten. We komen dan wel uit tegen de winnaars van een poule met favorieten als Portugal en Rusland, maar we moeten in onszelf geloven. In voetbal weet je nooit. Spelen voor een sfeervolle Lotto Arena, voor onze supporters, zal een boost geven. We willen bewijzen dat we onze plaats hebben op het EK.”

“Dit EK moet een bevestiging worden. Daarna moeten we een stand van zaken maken en ervoor zorgen dat we de kwalificaties voor het wereldkampioenschap zo sterk mogelijk aanvatten. Dat wordt geen gemakkelijke opdracht want heel wat landen hebben professionele spelers. Wij werken overdag. Dat is een serieuze handicap.”

De Brusselaar zou dat graag zien veranderen, maar ziet het spijtig genoeg niet meteen gebeuren. Al is het zijn ambitie niet om naar het buitenland te trekken en daar professional te worden. Het jonge ketje dat van elke gelegenheid gebruik maakte om te gaan sjotten, is altijd in hem blijven leven. “Ik zit hier goed, bij mijn familie en bij de jongeren uit de buurt die ik bijsta met hun problemen en successen. Zowel mijn werk als futsal zijn passies. Uiteraard wil ik Europese bekers spelen en titels winnen, op dat vlak ben ik ambitieus. Maar plezier hebben is het belangrijkste.”

BRUSSEL MIST GROTE CLUB

Reda Dahbi ziet in zijn wijk heel wat gasten met veel talent rondlopen, maar dat zijn meestal ruwe diamanten die nog geslepen moeten worden. "Als je aan het voetbalterrein gaat kijken, zie je bij momenten indrukwekkende zaken. Helaas kunnen zij niet terecht bij een grote Brusselse futsalploeg. Tussen de spelers onderling spreken we er vaak over dat Brussel zo'n ploeg nodig heeft. Bouraza Medina geeft kansen aan jongeren, maar zij missen wat structuur en sponsors. Zij zouden op termijn mooie zaken kunnen verwezenlijken."