Ruiter Philippe Le Jeune is wereldtop: 'Nu nog winnen in Brussel'

De nummer zestig op de wereldranglijst van ruiters heet Philippe Le Jeune (48). De Brusselaar rijdt al meer dan dertig jaar jumpings en kan al terugblikken op een prachtige carrière. Toch denkt hij voorlopig nog niet aan stoppen; nog zeker één jumping wil hij winnen: die van zijn stad.

'Dit jaar heb ik de prijs gekregen van beste ruiter, en mijn paard die van beste paard op de jumping van Brussel," zegt Philippe Le Jeune. "Daar was ik natuurlijk blij mee. Ik ben uiteindelijk nog derde geëindigd in het eindklassement. Die prijs heb ik gekregen voor mijn regelmaat over de drie dagen. Je moet niet vergeten dat de vijftien beste ruiters uit de wereld meereden. Het deed natuurlijk extra deugd dat het in Brussel was - thuis, dus. Als ik één jumping mag kiezen die ik nog wil winnen, dan is het wel die van Brussel."

Le Jeune zorgde als jongen al voor de paarden op een boerderij vlak bij zijn ouderlijk huis. Op zevenjarige leeftijd bereed hij voor het eerst een pony, Poly. Hij kreeg de smaak te pakken en ging paardrijden. In 1974, op zijn veertiende, reed hij zijn eerste jumping, waar hij vierde eindigde. Op vijftienjarige leeftijd koos de Brusselaar voluit voor de paardensport. "Ik ben toen gestopt met school en ben gaan werken bij Eric Wauters, een van de beste Belgische ruiters. Daar heb ik geleerd hoe je een paard moet voorbereiden, trainen enzovoorts. Op mijn achttiende zat ik al aan de Belgische top. Ik reisde toen al Europa rond om aan jumpings deel te nemen. Ik behoorde niet tot de Europese top, daar heb je betere paarden voor nodig. Met een rallyauto kun je ook geen Formule 1-wedstrijd winnen."

De carrière van een ruiter hangt grotendeels af van zijn paard, en van de eigenaar van dat paard. De paarden waarmee de Brusselaar rijdt, zijn meestal niet zijn eigendom. "De eigenaars zijn doorgaans mensen die gepassioneerd zijn door paarden en ze in competitie willen zien rijden. Het nadeel is dat zij kunnen beslissen om het paard te verkopen als het aan zijn top is."
"Als de eigenaar winst kan maken, dan gebeurt het dat het paard wordt doorverkocht. En als je nieuwe paard het niveau niet heeft, dan moet je van nul af beginnen. Dat duurt dan een tot twee jaar. Het kan dus dat een goede ruiter een of twee jaar van het toneel verdwijnt, dat is heel normaal in dit milieu. Het is natuurlijk frustrerend, maar het is zo, het maakt deel uit van het leven. Je hebt natuurlijk ruiters die rijk zijn en altijd hun paard kunnen houden, maar die zijn in de minderheid. Het is niet iedereen gegeven. Ik ben blij met wat ik doe. Het is mijn werk en dit is de zware wet van de sport."

Ondanks die 'zware wet' heeft Le Jeune al een mooie carrière achter zich. Een carrière die zeker nog niet op haar einde loopt. "Je rendement vermindert bij de paardensport niet met de jaren," vertelt de Brusselaar. "Je hangt voor een groot deel van je paard af. Natuurlijk is het span paard en ruiter belangrijk."

Dertig hectare
"Van alle mooie prijzen die ik op mijn palmares heb, is de Nations Cup van 2001 toch wel de allermooiste. Dat was een historisch moment, want het was de eerste keer dat België die prijs won."

Le Jeune is ruiter, maar werkt ook thuis. Hij heeft een privémanege met paardenstallen, een overdekte zaal en dertig hectare weide. Hij werkt er van acht uur 's morgens tot acht uur 's avonds en geeft er ook les aan jonge ruiters. "Ik berijd dagelijks zes à acht paarden. Daarnaast train ik niet individueel: het berijden van die paarden is al training genoeg. De paarden volgen we individueel op, net als een atleet. Net als voor een atleet stel je een programma op, op maat van het paard."
"Maandelijks neem ik deel aan een drietal jumpings, zowel in België als over heel de wereld. Ik reis dus vrij veel. Je hebt jumpings waarop je wordt uitgenodigd, andere waar je de kosten zelf moet betalen. Je moet dus toch wel een mooi budget hebben."

"Ik doe dit nog heel graag en denk nog niet meteen aan stoppen. Je kunt deze sport zelfs nog op je zestigste beoefenen, er staat geen limiet op. Ik schat mezelf in de topvier van België en sta zestigste op de wereldranglijst. Pas als ik het niet meer leuk vind, stop ik ermee. Maar ik zal altijd met paarden bezig blijven."