Scheidsrechter Laurent Colemonts: 'Protesteren zit bij de mens ingebakken'

Laurent Colemonts (40) houdt zijn hart vast als hij in de krant staat. Voetbalscheidsrechters krijgen namelijk eerder aandacht bij negatief dan positief nieuws. Deze keer houden we het positief: over zijn passie voor de arbitrage enerzijds, en over zijn inzet voor hockeyclub Amicale Anderlecht anderzijds. Een deugddoende combinatie.

'Mijn vader heeft me in de arbitrage gemanoeuvreerd," vertelt Colemonts. "Tot mijn vijftiende speelde ik voetbal bij Bergen, waar mijn vader bestuurder was, maar hij wou mij niet laten vertrekken naar een ploeg in een lagere divisie. De mogelijkheid om scheidsrechter te worden kwam ter sprake, ik legde de examens af en op mijn zestiende leidde ik mijn eerste wedstrijd. Vrij snel werden dat er twee à drie per weekend."

De Brusselaar verdiende een aardig centje bij en raakte snel gepassioneerd door de arbitrage. Hij beseft vandaag maar al te goed dat hij toen de juiste beslissing heeft genomen, al waren er op zijn weg naar de top af en toe moeilijke momenten. "Ik haal een veel hoger niveau dan ik als voetballer ooit gehaald zou hebben. Het is jammer dat jonge voetballers die stagneren blijven voortdoen, terwijl ze al de kwaliteiten hebben om een goede scheidsrechter te worden. Het heeft mij alvast veel bijgebracht. Zelfbeheersing, bijvoorbeeld. De tendens om te protesteren zit bij de mens ingebakken en je moet ervoor zorgen dat je rustig blijft terwijl mensen zich enerveren. Toen ik bij de junioren floot, is er bijvoorbeeld eens een speler achter mij gelopen die net geel had gekregen. Gelukkig konden zijn ploegmaats hem tegenhouden."

Crimineel
"Je moet uiteraard ook gemotiveerd zijn, openstaan voor de regels en tips om arbitrage te verbeteren en een uitstekende fysieke conditie hebben. In eerste klasse loop je per match veertien à zestien kilometer, bijna dubbel zoveel als de speler die het meeste loopt. Je staat in voor de leiding van de match en moet ook nog in de 92ste minuut attent, fit en sereen genoeg zijn om de juiste beslissing te nemen. Ook scheidsrechters voelen adrenaline als ze op Anderlecht of Standard fluiten, maar dat mag geen invloed hebben."

Colemonts verliet vrij snel de jeugdreeksen en floot op zijn achttiende al in vierde provinciale. Twaalf jaar later maakte de eerste klasse kennis met de Brusselaar. Hij ontdekte dat er op dat niveau meer bij komt kijken dan voetballen alleen. Zo kreeg hij in 2006, na de match Anderlecht - Germinal Beerschot, heel wat kritiek na een penalty in het voordeel van Mbark Boussoufa. "Tijdens die match werd ik geëvalueerd om al dan niet A-scheidsrechter en international te worden, maar het liep niet zo goed. Ik heb ondertussen meer dan honderd matchen in eerste klasse gefloten, dus ik klaag niet. Maar die match was een tegenslag. De pers behandelde me als een crimineel. Mijn zoon, die toen zes jaar oud was, vroeg me in de krantenwinkel of ik iemand had vermoord omdat ik op de voorpagina's van de kranten stond. Op zo'n moment is het belangrijk om jezelf in vraag te stellen en mentaal sterk te staan om terug te kunnen komen."

Het bleek een accident de parcours te zijn. Colemonts is uitgegroeid tot een vaste waarde in eerste klasse en treedt tijdens Europese matchen regelmatig op als vierde scheidsrechter. Matchen als Braga - Celtic Glasgow en Racing Santander - Manchester City zijn affiches waar hij met veel plezier aan terugdenkt. Maar ook in eigen land heeft hij een paar referentiematchen. Spijtig genoeg krijgen die veel minder aandacht. "We krijgen vooral aandacht als het negatief is. Het is niet slecht als men niet te veel over ons praat. Indien de goede beslissingen meer in beeld zouden komen, zou dat de mentaliteit van de mensen veranderen. Dat neemt niet weg dat arbitrage mijn passie is. Hoe lang ik nog blijf fluiten, weet ik niet. Het spel gaat steeds sneller, men verwacht meer van scheidsrechters en het wordt ook professioneler. Ik ga zeker nog even door, maar zal ervoor zorgen dat ik niet aan het seizoen te veel begin."

De Brusselaar is een sportman in hart en nieren. Hij combineert een job als leerkracht lichamelijke opvoeding met de rekrutering van scheidsrechters bij de Belgische voetbalbond. In zijn vrije tijd is hij meestal te vinden op de velden van hockeyclub Amicale, waar hij de sfeer van het voetbal even achter zich kan laten. "Ik ben daar in de loop van de jaren 1990 terecht gekomen via mijn vrouw. Aanvankelijk gaf ik wat trainingen, maar ik ben steeds meer betrokken geraakt. Vandaag ben ik een van de verantwoordelijken voor de jeugdwerking. Ik ben onder meer een aanspreekpunt voor de ouders. We zijn onze jeugdschool aan het uitwerken en zien met plezier hoe goed onze zomerstages verlopen. Tijdens het schooljaar komen scholen langs om hockeyinitiaties te volgen."

Amicale is aan een opmars bezig. Een zevental jaar geleden zat de club in slechte papieren, maar vandaag hebben ze een gloednieuw veld en kunnen ze met ambitie naar de toekomst kijken. Colemonts heeft er zijn hart verloren en kan het combineren met zijn andere passie: arbitrage. "Ik kan nooit op dezelfde manier betrokken zijn bij een voetbalclub. De mentaliteit is helemaal anders. Er wordt ook wel geklaagd over de scheidsrechters, maar dat zit ingebakken bij de mens. Ik fluit elke week een hockeymatch. Een week nadat ik mijn scheidsrechterexamens bij de hockeybond had afgelegd, hadden ze me al drie matchen toegewezen. Dat is te veel, maar ik help met plezier. De familiale sfeer is het belangrijkste, niet het behalen van de eredivisie. Hier voel ik me goed."