Sebahatin Derebey walste Braziliaanse jiujitsu vier jaar lang plat

“Indrukwekkend hé, al die titels.” Sebahatin Derebey (44) is niet bepaald bescheiden over zijn carrière, maar een blik op zijn palmares verklaart waarom. Hij verzamelde van 2005 tot 2009 onder meer vier Europese en drie wereldtitels. ‘The Tank’ walste alles plat. Zijn dominantie was kort en krachtig, en eindigde toen zijn zegehonger gestild was.

“Waarom traditionele jiujitsu? Omdat ik tegenover een sportzaal woonde waar dat werd gegeven,” vertelt Derebey. “Al was ik als twaalfjarige sowieso aangetrokken tot contact. Dat is iets dat altijd al in mij heeft gezeten. Ik was meteen goed weg met vechtsporten en wou me er verder in ontwikkelen. Daarom ben ik een drietal jaar later overgeschakeld naar boksen.”

Hij belandde bij Boxing Club Molenbeek, waar de bekende Jean Paternotte zijn trainer werd. Opnieuw deed Derebey het best aardig en dat leverde hem verschillende Belgische titels op bij de amateurs. Maar ook dat liedje duurde niet zo lang. “Ik had kunnen doorgroeien als bokser, ja. Maar ik ben overgeschakeld naar kickboks. Ik wou iets anders doen en volgde ook een beetje een mode. Het waren de jaren 1990 en Jean-Claude Van Damme en zijn kickboksfilms waren toen populair.”

“Ik heb in het kickboksen twee Belgische titels gewonnen bij de amateurs, ben dan semiprof geworden en ben er op mijn vijfentwintigste mee gestopt. Mijn eerste zoon was net geboren en ik legde me meer toe op het familiale leven. Ik heb ondertussen nog een zoon gehad, en ben dan terug stilaan met sport begonnen. Ik was wat bijgekomen (lacht).”

Derebey ontdekte snel een nieuwe liefde: Braziliaanse jiujitsu. Aangezien hij voelde dat hij in het rechtstaand vechten zijn kwaliteiten al had bewezen, wou hij zich op de grond perfectioneren. “De discipline is gebaseerd op de traditionele, Japanse jiujitsu, maar is door Brazilianen aangepast. De nadruk wordt gelegd op grondgevechten, winnen door je tegenstander tot overgave te dwingen. Dat kan door wurggrepen, armklemmen, enzovoort. Het is zeer technisch.”

Engelsman van 100 kilogram
De liefde was dan wel groot, evident was het niet om in die periode de discipline in België te beoefenen. Het was op zich dus al een uitdaging om het onder de knie te krijgen. “Als ik iets graag doe, dan ga ik er volledig voor. Zo ben ik. Zelfs al kwam mijn dertigste verjaardag dichtbij. Ik moest dit gewoon doen om mij te perfectioneren, zonder dat ik aan titels of dergelijke dacht. Ik vond het fantastisch.”

“Ik trainde met een paar andere gasten die gepassioneerd waren door de discipline. Ik kocht Braziliaanse videocassettes en moest zo de technieken aanleren. Ik keek ook regelmatig naar Canal+ waarop gevechten te zien waren van het UFC (Ultimate Fighting Championship, red.). Ik zag er Royce Gracie aan het werk, die het tornooi drie keer won. Hij stond daar in zijn kimono, rustig, tegenover indrukwekkende gasten die klaar stonden om echt te knokken. Wat hij deed was magie voor mij. Hij nam ze naar de grond en dwong hen tot overgave. Hij heeft me geïnspireerd.”

Die inspiratie leidde Derebey naar Portugal, waar hij in 2005 aan het Europees kampioenschap deelnam. In eigen land had hij al verschillende titels op zak en hij mikte hoger. Hij vocht er in de categorie van de paarse gordels (de volgorde is in oplopende volgorde blauw, paars, bruin en zwart). “Met de middelen die ik had, had ik me een harde voorbereiding opgelegd. En kijk, de kleine Brusselaar won zowaar twee gouden medailles! Zowel in mijn -72 kilogram klasse als in de absolute klasse.”

“Voor die gouden medaille heb ik het zwaarste gevecht uit mijn carrière geleverd. Ik stond tegenover een Engelsman van honderd kilogram. Ik heb echt moeten vechten om te winnen. Toen het gevecht gedaan was, zijn we in elkaars armen gevallen alsof we elkaar al jaren kenden. Ongelooflijk. Hij heeft naderhand nog verschillende wereldtitels behaald.”

En nog was de honger van Derebey niet gestild. Nu Europa ‘veroverd’ was, was het aan de wereld. Met zijn sportzak en een telefoonnummer van een sportzaal op zak, trok hij naar Rio de Janeiro. Zonder te weten waar hij uit zou komen. “Toen waren al de toppers in Brazilië, daar moest ik dus zijn. Ik ben er zes weken gebleven, zonder familie en kinderen hé. Zo zie je maar wat de liefde voor sport kan doen.”

“Ik moest me er natuurlijk bewijzen, en dat lukte. We trainden drie keer per dag, keihard. Ik heb er echt afgezien. Op een bepaald moment heb ik een paar dagen moeten rusten omdat mijn lichaam op was. Mijn hoofd wou wel, maar mijn lichaam volgde niet. Ze gaven me er de bijnaam ‘The Tank’. Uiteindelijk ben ik voldoende hersteld om aan het wereldkampioenschap deel te nemen, en terug won ik. Ongelooflijk. Op een jaar tijd stond ik helemaal aan de top.”

Bijna gebroken
2005 was een jaar om nooit te vergeten, maar de Brusselaar wilde ook met andere gordels bewijzen dat hij de beste was. De jaren erna behaalde hij terug Europese en wereldtitels, zowel met de bruine als met de zwarte gordel. Die laatste is de absolute top, en met het behalen van die prijs bleek de honger van Derebey gestild te zijn.

“Na 2009 was mijn ambitie veel minder en ben ik gestopt. Ik had jarenlang alles gegeven, ik ben ver gegaan voor mijn sport. Een paar keer heb ik bij een armklem gedacht dat ze mijn arm gingen breken. Gelukkig ben ik er steeds uitgeraakt, want ik ben nooit door een tegenstander tot opgave gedwongen. De weinige keren dat ik heb verloren, was op punten of door een beslissing van de scheidsrechter. Daar ben ik fier op.”

Sinds topjaar 2005 geeft Derebey zijn kennis ook door. Met zijn Sabatin Team MMA houdt hij zich nu vooral met Mixed Martial Arts bezig, maar hij geeft ook nog specifieke Braziliaanse jiujitsutrainingen. Daar is iedereen welkom. “Ik geef liever les aan iedereen die het wil dan mij specifiek toe te leggen op gasten van hoog niveau. Wie potentieel heeft, wil ik uiteraard intensiever begeleiden. Mijn zoon Besim heeft al een paar MMA-gevechten achter de rug. Hij heeft het in zich, maar moet zelf nog bepalen of hij echt voor een sportcarrière wil gaan. Waar een wil is, is een weg.”