Sportcolumn David Steegen: Brusselaar van het Jaar

Het einde van het jaar is een tijd van lijstjes en de prijzen. In januari wordt de Gouden Schoen uitgereikt. Er is maar één kandidaat: Axel Witsel.

Voetbal is de som van coördinatie, souplesse, techniek, kracht, snelheid, behendigheid en intellect. Johan Cruijff, Diego Maradona en... Axel Witsel, de eerste Belg die voetbal, sinds lang, eenvoudig laat lijken. Voor hem was er Vincenzo Scifo, en misschien ook Marc Degryse.

Vader Witsel is van Martinique, moeder is Belgische. De vrucht van hun liefde is de beste Belgische voetballer van het jaar 2008. Witsel is de exponent van de stedeling, multicultureel, rustig en zelfbewust. Jammer dat Witsel geen Brusselaar is. Het doet er niet toe, hij is een stadsjongen, een overlever.

Axel Witsel kan naar topclubs als Olympique Marseille, Manchester City, Manchester United, Bolton, Middles­borough, Chelsea, Real Madrid en Internazionale Milan. Hij wil naar Arsenal, naar het (Franse) academisch voetbal van Arsène Wenger in Londen, de hoofdstad.

Uw stadskrant en de andere hoofdstedelijke media, tvbrussel, Télé Bruxelles, VivaCité en FM Brussel, horen samen een Brusseles/Brusselaar van het Jaar te kiezen. Het gala mag plaatsvinden in het Brussels parlement of in Concert Noble. De tweetalige presentatie wordt ter harte genomen door een echte Brusselaar of Brusselse.

Voor het zover is, ben ik zo vrij enkele voorstellen te doen. Als Brussels sportman van het jaar ga ik voor Vincent Kompany, al volwassen op zijn twaalfde. Gelouterd door zijn afkomst - vader is burgerlijk ingenieur en dissident van het Mobutu-regime -, gelouterd ook door de binnenstad.

De Kompany's woonden bescheiden in de Noordwijk. Ieder voor zich. Vincent had meer kans om te ontsporen dan om te slagen. Bij Man City is Vincent Kompany nu een vaste waarde. In ons hart ook. Manchester is helemaal in de ban van Vinnie. Nu de zoon het gemaakt heeft, heeft de familie de Noordwijk verlaten. De Kompany's zijn niet naar de veilige stadsrand gevlucht, ze zijn Brussel trouw gebleven. Vandaag is vader Kompany een eerbiedwaardig politi­cus in zijn nieuwe woonplaats, Gansho­ren.

Als Brusselse sportvrouw van het jaar mag de trofee naar Olivia Borlée gaan. Ze is op dezelfde dag, in dezelfde maand en hetzelfde jaar geboren als Vincent Kompany: op 10 april 1986. Maar ze is opgegroeid aan de andere kant van het stad, in het knusse en residentiële Sint-Lambrechts-Woluwe. Het contrast kan niet groter zijn.

Olivia Borlée is genetisch voorbestemd, gezond gekneed door haar vader Jacques, toptrainer en voormalig top­atleet. Een familie van gedreven intellectuelen.

Olivia staat voor gratie, schoonheid en talent. Zoals het prachtige art-decogemeentehuis op het Tombergplein van Sint-Lambrechts. Haar zilveren medaille in Peking toont het potentieel van Brussel en zijn inwoners, we kunnen het niet genoeg herhalen.

Voor de andere categorieën (cultuur, politiek, enzovoorts) laat ik de experts kiezen. Als de geesten rijp zijn, kan de allereerste editie van het Gala van de Brusselse Sportman en Sportvrouw plaatsvinden. In 2018, het jaar van het WK in de Lage Landen, het jaar dat Brice Tambwe de Rode Duivels naar de halve finale zal loodsen. Brusselaar Brice begon zijn loopbaan bij Ritterklub Jette, werd vervolgens naar FC Brussels geloodst en speelt vandaag, op veertienjarige leeftijd, voor Manchester City.

Brussel heeft talent, en dat mag iedereen weten.