Sportcolumn David Steegen: De glimlach van Jérôme

Het voetbalseizoen wordt elk jaar afgesloten met het Gala van de Profvoetballer van het Jaar en de bekerfinale. 'De Profvoetballer' is een authentieke voetbalprijs. Uitsluitend profvoetballers mogen de beste keeper, de beste jongere, de sportiefste voetballer, de beste trainer, de beste speler en de beste scheidsrechter kiezen.

Ik mocht geprivilegieerd tussen het kruim van het Belgische voetbal zitten. Ik zat tussen de vriendin van Lucas Biglia en co-Brusselaar Manu Ferrera, de assistent-coach van Standard. Ook Conceição en Preud'homme, Zítka en De Wilde zaten in mijn buurt. Ik voelde me als een kind in een bollenwinkel. Mijmerend over het voorbije voetbaljaar kruiste mijn blik het gezelschap dat zich immer onwennig door de voetbalgemeenschap beweegt: de scheidsrechters. Ze zijn onontbeerlijk, maar ze horen er nooit echt bij. Hondenstiel. Arbiters raken bekend door hun fouten. De man in het zwart krijgt zelden erkenning.<BR><BR>Ik moest plots denken aan Tofik Bakhramov, de Russische lijnrechter van de WK-finale Engeland-Duitsland in 1966. De finale van het rare doelpunt. Beide naties zijn aan elkaar gewaagd tot Geoff Hurst de onderkant van de lat raakt en de bal loodrecht naar beneden stort. Volgens de Duitsers op de lijn, volgens de Britten erachter. Lijnrechter Bakhramov moest onmiddellijk op het appel bij de zilvergrijze Zwitser Gottfried Dienst. Even later wees Dienst - overigens een goede naam voor een arbiter - naar de middenstip. Engeland gaf de voorsprong niet meer prijs. Wereldkampioen. 41 jaar later weet men het nog steeds niet. Tot zelfs wereldvermaarde universiteiten hebben fondsen vrijgemaakt om uitsluitsel te krijgen over de meest controversiële goal uit de wereldvoetbalgeschiedenis. Tevergeefs.<BR><BR>Tofik Bakhramov, een Azerbeidzjaan, werd in één klap wereldberoemd. De ex-voetballer, voortdurend gestremd door blessures, besloot al snel om scheidsrechter te worden. Na zijn dood in 1996 werd het natio­naal stadion in Bakoe herdoopt tot het Tofik Bakhramovstadion. Enkele jaren later, net voordat Engeland een WK-kwalificatiewedstrijd moest spelen tegen Azerbeidzjan, onthulde Fifa-voorzitter Sepp Blatter een standbeeld ter ere van Bakhramov. Geoff Hurst was, passend, aanwezig.<BR><BR>Toen vorige zondag de beste scheidsrechter verkozen werd, ging er een siddering van opgewektheid door de zaal. De winnaar stond wat onhandig op. Stamelend en zichtbaar ontroerd dankte hij een aantal mensen. Jérôme had het moeilijk. Hij verliet zijn geboorteland Gabon in 1995 om in Charleroi te studeren aan de universiteit. Nog geen tien jaar later is hij opgeklommen tot het kruim van de vaderlandse scheidsrechtersgilde. Jérôme is een verademing. Jérôme doet normaal. Hij is niet onfeilbaar en fluit letterlijk en figuurlijk met de glimlach. Zelden zoveel stressbestendigheid gezien. De man is dan ook opvoeder in de Brusselse instelling La Sonatine, waar hij moeilijke jeugd op het rechte pad brengt. Geen wonder dat hij Conceição & Co in toom kan houden. Jérôme is goed op weg om onze Bakhramov te worden, om de juiste reden. Jérôme Efong Nzolo is de Beste Referee van het land.