Sportcolumn David Steegen: In het washok

Micheline, de wasvrouw van Union Saint-Gilloise, is anti-Anderlecht (BDW 1192 van 13 augustus, blz. 10). Ze geeft al 39 jaar het beste van zichzelf aan de geel-blauwe trots met de beschermde gevel. Ze heeft Guy Thys nog meegemaakt, en 26 andere trainers. Oude tijden.

Conflicten zijn aan Micheline niet besteed. De reden van haar aversie wordt niet uitgelegd. Ik ben daar wel benieuwd naar, maar het is haar vergeven.

Ook de materiaalman van FC Brussels weigert de naam 'Anderlecht' uit te spreken. Brusselse folklore. Van dit soort verhalen leeft de beleving.

De krant hecht, terecht, veel belang aan de lokale voetbalclubs, en besteedt er ook veel plaats aan. Wereldschokkend is de houding van de lieve wasvrouw niet, jammer wél. Dat elftalfoto's van Standard Luik het washok sieren van de voormalige glorie, is dan weer wel opmerkelijk. Clubliefde heeft met redelijkheid niets te maken. Toch is het even slikken. Union moet de enige voetbalclub ter wereld zijn waar, in het hart van de club, posters van een ander team hangen. Op de plek waar het zweet en de modder van de helden weggespoeld worden. Jovanovic en co kijken altijd toe in Sint-Gillis. Ik hoop dat Union nooit een bekerwedstrijd tegen Standard hoeft te spelen.

Dat RSC Anderlecht spelers ter beschikking stelt van de noodlijdende Brusselse club, wordt even vergeten. Ach, het ene heeft niets met het andere te maken. De supporters van RSC Anderlecht komen van overal en kijken vooral naar zichzelf. Middelkerke, Tongeren, Seneffe, Luik, Brussel. Diversiteit staat voor ambitie en tolerantie. De liefde voor Anderlecht is van een andere dimensie.

De Brusselse voetbalfolklore van weleer is wat vervlogen. Nieuwe tijden. Ik ken Brusselaars die sponsor zijn van FC Brussels en een abonnement hebben in het Constant Vanden Stockstadion. Union is in handen van Italianen. FC Brussels wordt geleid door een gedreven man uit Ieper die enkele decennia geleden zijn hart aan Brussel verpand heeft. Globalisering. De grootstad is van iedereen.

Onlangs nodigde mijn echtgenote enkele vrienden uit haar geboortestad Kortrijk uit in het Astridpark. Ze waren onder de indruk. De meegereisde kinderen, die nog nooit een wedstrijd hadden gezien, hebben hun hart voor altijd aan paars-wit verpand. Het volgepakte stadion en de kleuren winnen zonder moeite zieltjes. Week in, week uit.

De harde kern van RSCA bestaat uit een doorsnede van de Belgische bevolking. In de kantoren van RSCA wordt Nederlands, Frans, Brussels, Antwerps, Spaans, Engels en Italiaans gesproken.

Ik organiseer wekelijks een aantal persconferenties. De volledige nationale media zijn steeds aanwezig. In groten getale. Ze schrijven, filmen en nemen de minste zucht op die uit de Théo Verbeecklaan weerklinkt. Ook de internationale media zijn vaste klant. RSCA heeft, net als Brussel, een internationale roeping.

In de waszaal van Royal Sporting Club Anderlecht kleurt alles paars en wit. Micheline mag altijd eens komen kijken.

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht