Sportcolumn David Steegen: Shisma

Zondag was, tijdens de wonderjaren, een hoogdag. In de voormiddag voetballen met in de jeugdploegen van Sporting Club Union Progrès (SCUP) Jette, snel naar huis om minstens twee borden van mijn moeders pasta te verorberen om vervolgens met de fiets van Jette naar de Basiliek te racen. Daar was ons scoutlokaal gevestigd, naast de crypte, in de onderbuik van de kathedraal.

Ik heb doorheen mijn kinder- en woelige puberjaren vele leiders en leidsters gehad. Sommige ben ik vergeten, anderen zijn bepalend geweest. Graal Inuks was een bont allegaartje van wijkjongens- en meisjes en scholieren van het Nederlandstalig onderwijs uit de omliggende gemeenten. Ik was een uitzondering, ik liep school in het Frans en belandde via een meisje uit de buurt bij de scouts van Koekelberg. Ik heb de scouts een keer bedrogen. Zo ging ik ooit, op uitnodiging van een voetbalvriend, mee op fietskamp met de Chiro van Sint-Agatha-Berchem. Ik was blij dat ik bij de scouts zat. Daar moesten we alles zelf doen, koken en tenten opzetten. De Chiro had daar personeel voor.

De straffe mannen zaten een groep hoger dan de mijne. Eentje sprong eruit. Een farce ket die voor niets of niemand terugdeinsde. Een punker die met een Fiat 126bis reed. Enkele maanden later stond hij voor onze neus, in de kelders van de Basiliek. Met hanenkam, oorbel en t-shirt van Sex Pistols. Shisma - zo luidt zijn bijnaam - had de Chiro verlaten om onze leider te worden. Een frisse wind in de christelijke onderbuik van Brussel.

Shisma paste helemaal in mijn kraam. Wild, roekeloos en begiftigd met een natuurlijk gezag. De eerste volwassene die met mijn onrust om kon gaan. Hij bood me Sham 69 en The Clash. Hij was gek van Gainsbourg, net als ik. Gainsbarre kon ik niet delen met mijn Vlaamse scoutsmakkers. Mijn eerste concert heb ik aan hem te danken. De Kreuners in het jeugdhuis van Berchem, met, als toetje, een hevige vechtpartij tussen punkers en skinheads. Mallemunt in de winter. Van Prince over The Gibson Brothers, van new wave over Frans en Italiaans chanson tot rap, ska en reggae. Mijn muzieksmaak was en is eclectisch. Shisma was een van de enige mensen die zoveel stedelijkheid begrepen. Destijds was je het een of het ander, nooit alles samen. Zelfs de stad kan eenzijdig zijn. Ik ging naar fuiven in de rand, het land van Sugar Hill Gang, dansen in de Beau Bruxelles van Gust De Coster aan de Antwerpsesteenweg en naar Front 242 in Plan K.
Ik bewoog me ook graag ten midden van de jeunesse dorée van de bon chic, bon genre danstempel Mirano aan de Leuvensesteenweg in Sint-Joost. De stad is het centrum van alles. Later kwamen de dj's, de techno en de house. Eindelijk. Muziekgenres die alles toestaan. Vanuit de versmelting naar de vernieuwing. Moby in Vorst Nationaal. De oudoom van Richard Melville Hall, alias Moby, is Herman Melville, de auteur van Moby Dick, een icoon uit de wereldliteratuur. Twaalfduizend jonge en minder jonge toeschouwers gingen helemaal uit de bol in Brussel, waar Moby helemaal doorbrak in 1991. Moby omvat alle muziekgenres. Stilstaan is onmogelijk.

Shisma is wat ouder geworden. Zijn zoon is dj en dancekenner. Shisma verafschuwt de muziek van zijn zoon. Volgende keer, denk ik, neem ik hem mee naar Moby. Mijn beurt om hem de ogen te openen. Dat ben ik hem verschuldigd.

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht