Sportcolumn: De viering

Donderdagavond 23 mei. De laatste training van de veteranen van Ritterklub Jette. Voorzitter Peter heeft iedereen en potentiële nieuwelingen gevraagd om een laatste keer op te draven en een match onder elkaar af te werken. De voorzitter is een voluntarist. Hij organiseert fuiven, tombola's en onderneemt voortdurend acties om de boel te lijmen en te vernieuwen. We zijn gezegend met voorzitter Peter. De initiatieven zorgen wel eens voor wrevel. We zijn met vijfentwintig op de laatste oefensessie van het seizoen. Enkele sterkhouders en oudgedienden zijn er niet bij. Bart, Bruno, Benny en Gunther zijn afwezig. Een stukje ziel ontbreekt op de hoogdag.

Coach Alain beslist om iedereen te laten spelen. Tegelijk. Twaalf tegen dertien op een groot veld. Geen voer voor puristen. Ik houd niet van ludiek voetbal. Voetbal hoort met elf tegen elf gespeeld te worden. Toch is de beslissing van de coach begrijpelijk. Nieuwelingen en toeristen laten spelen en vervangen, betekent een onnodige spanning. Ook de coach wil rustig voetballen. Op Ritterklub bestaat de traditie van de "foute training" om het seizoen af te sluiten. Na elke oefening wordt een glaasje jenever gedronken. Op het einde van de training zwalpt en giechelt iedereen op het veld. Best grappig, maar voetbal is te mooi om het weg te kirren. Het spel is niet om aan te zien. Niemand is op elkaar ingespeeld en diegene die het wel zijn, spelen niet allemaal samen. De coach van het eerste elftal speelt ook mee. Net als onze jonge arbiter. Een vrijwilliger met een roeping. Je moet het willen doen, wedstrijden leiden van een bende voetballende, stuiptrekkende veteranen. De jongen kan er wat van. Het voordeel van de jeugd. Het matchke eindigt op een 7-4, eigenlijk 6-4 eindstand. Na het laatste fluitsignaal vraag ik aan onze keeper Kootje of ik een paar strafschoppen mag nemen. "Ok, zegt hij. Als je er vier op vijf scoort, betaal ik de pinten" lacht hij. Hij stopt er twee. De rekening betaal ik met plezier.

Het seizoen zit er weer op. Na de laatste training verzamelen we in de kantine bij Phil, Standardsupporter. Ook de minzame herbergier feliciteert me met de titel van RSC Anderlecht. Phil is een sportman. Sportief en waardig. Hij heeft hapjes klaargemaakt om het seizoen feestelijk af te ronden. Op de vorige trainingen vermeed ik gesprekken over de werkgever. Een mens heeft het recht om te ontspannen. Nu laat ik mij alle lof welgevallen en kan ik eindelijk helemaal mezelf zijn. Veertig wedstrijden lijden en nagelbijten met Anderlecht wegen niet op tegen dit moment. Mijn ploeggenoten vragen of ik uitgefeest ben. "Dat feesten is nog niet echt gebeurd," geef ik toe. Als het laatste fluitsignaal weerklinkt is er ontlading, maar kort daarop moet alles georganiseerd en gecoördineerd worden. Vieringen, huldigingen, persconferenties, de aanwezigheid van bestuursleden, spelers en trainers in televisieprogramma's. De dagen na een titel zijn hels en intens voor de soldaten van de club. Vandaag kan er eindelijk genoten worden. RSC Anderlecht en Ritterklub zijn samen kampioen geworden.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht