Steve Hercor hing noodgedwongen voetbalschoenen aan de haak

De carrière van een sportman kan van het ene op het andere moment afgelopen zijn. Steve Hercor (31) maakte het aan den lijve mee: hij tekende begin dit seizoen bij RWDM Brussels, maar een hardnekkige knieblessure dwong hem tot een vroegtijdig pensioen. Nu is hij actief bij de rekrutering- en trainersstaf van de Molenbeekse club.

‘I ndien ik tussen mijn twaalfde en mijn zestiende was blijven voetballen, was ik wellicht uitgegroeid tot een gemiddelde eersteklasser,” stelt de Brusselaar. “Ik speelde bij de jeugdploegen van RWDM toen een groeiziekte me dwong om vier jaar te stoppen. Op mijn zestiende heb ik de draad terug opgepakt en ben ik tot tweede klasse geraakt. Ach, je weet nooit wat er was gebeurd indien ik was blijven spelen. Maar ik heb van niets spijt.”

Ondanks een pauze van vier jaar had Hercor niets van zijn talent verloren. Kort na zijn terugkeer verhuisde hij naar Strombeek, waar hij zelfs de aandacht van Anderlecht trok. “Ik kon kiezen: bij de eerste ploeg van Strombeek in tweede klasse spelen of bij de junioren van Anderlecht. Na rijp beraad besloot ik als 17-jarige mijn kans te wagen in tweede.”

“Bij de junioren speelde ik nog als spits, maar toen de rechtsback zich blesseerde tijdens een oefenpot, viel ik voor hem in op die positie. Daar speelde ik ook bij Woluwe-Zaventem toen Strombeek opging in FC Brussels. Ik zat in mijn laatste jaar lichamelijke opvoeding en de combinatie van mijn studies met het profstatuut viel niet te rijmen.”

Hercor speelde een paar jaar in de lagere regionen, alvorens bij derdeklasser White Star Woluwe te tekenen. Hij vond er een vriendengroep, een familie zelfs, waarmee hij na twee seizoenen promoveerde naar tweede klasse. Daar speelden ze eind 2012 de pannen van het dak en pakten ze zelfs de leidersplaats.

Geen respect
“Er was veel ambitie bij White Star. We stonden eerste en hadden een topcoach. Felice Mazzu is uitzonderlijk. Hij stond dicht bij de groep en is tactisch zeer sterk. Indien ik hem vroeger in mijn carrière als trainer had gehad, dan was ik wellicht verder geraakt. Onze groep was ook fantastisch. Gasten als Van Diepenbeek en Dessaer kende ik uit jeugdploegen en waren meer dan ploegmaats.”

“Ik was een van de weinige spelers die geen prof was omdat ik vreesde dat ik mijn job in het onderwijs zou verliezen. Dus ben ik halftijds blijven werken als turnleraar. Toen we eerste stonden, flitsten de promotie naar eerste klasse en het aannemen van het profstatuut wel door mijn hoofd. Je gaat rekenen en afwegen, maar het is niet evident om op je dertigste prof te worden. Het is niet zo dat je dan na je carrière kunt gaan rentenieren.”

Gelukkig liet Hercor zich niet verleiden door het profstatuut. Net toen alles mee leek te zitten bij White Star, kwam het bericht dat de financiën van de club allesbehalve rooskleurig waren. Het faillissement dreigde en de onrust binnen de spelersgroep groeide met de dag. “Ik had wel een speciale positie omdat ik dicht bij de trainer stond en mijn vader manager was van de club. Maar ik wist niet meer dan de andere jongens. Er was zeer veel onduidelijkheid. Ik moet zeggen dat het voor iedereen een zware periode was.”

En toen kwam Gulf Dynamic Challenges op de proppen. De investeerders uit Dubai hadden tevergeefs geprobeerd om voet aan de grond te krijgen bij het toenmalige FC Brussels en richtten hun pijlen op White Star. Het werd snel een serieuze teleurstelling.

“Aanvankelijk stonden wij positief tegenover hun plannen om de club over te nemen. Wat wil je: de ene dag ben je quasi failliet, de volgende ben je gered. Maar snel bleek hun visie niet overeen te komen met die van sommige spelers, waaronder ik. Hun manier van werken en de manier waarop ze mensen behandelen stonden me niet aan. Ze hadden geen respect voor de mensen die White Star hadden gebracht naar waar het stond. Ik heb mijn principes en heb beslist dat ik niet met hen kon samenwerken. Ze waren wel correct: mijn contract is in januari stopgezet en alles is mooi uitbetaald. Iedereen blij.”
Ook dit seizoen kan White Star, ondanks een pak investeringen, weinig klaarmaken in tweede klasse. Het kan Hercor weinig deren. “Een ploeg koop je niet zomaar bijeen, hé. Het is ook niet gemakkelijk om uit tweede klasse te geraken. Ach, ik volg het niet meer. Ze hebben een andere naam, andere kleuren, een ander logo … het is gewoon iets anders.”

Hardnekkige knieblessure
Zeer lang heeft de Brusselaar niet moeten zoeken naar een nieuwe werkgever. In navolging van zijn vader tekende hij een contract bij RWDM Brussels. De voorbereiding verliep vlot, tot hij bij de groep aansloot en zijn knieblessure hardnekkiger bleek te zijn dan gedacht.

“In december had ik een meniscusblessure opgelopen, maar bij het hernemen van de trainingen bij RWDM waren er geen problemen. Toen de trainingen intensiever werden, ging het echter niet meer. Er was meer schade dan gedacht, dus heb ik besloten om te stoppen. Als turnleraar kan ik geen zotte risico’s nemen.”

“Ik dacht het nog vier jaar uit te houden in tweede klasse, maar mijn lichaam heeft daar anders over beslist. Het is nu eenmaal zo. Ik heb de knop omgedraaid en besef dat het niets uithaalt om triest rond te lopen. Gelukkig ben ik snel terug aan de slag kunnen gaan en kan ik mijn ervaring doorgeven.”

Een maand na zijn beslissing werd Hercor opgenomen in de sportieve staf van RWDM, onder de vleugels van zijn vader. Hij begon in de rekruteringscel en werd onlangs opgeroepen om de trainersstaf van de reserves te versterken. “Ik ging wekelijks vier à vijf matchen bekijken, meestal in lagere divisies, om talenten te ontdekken. Ik weet wat ik wil en aan de hand van wat ik zie, stel ik een lijst op. Maar momenteel staat dat op een lager pitje omdat ik als trainer aan de slag ben bij de reserves. Dat is een job waarin ik verder wil gaan. Je bent toch meer betrokken en staat op het veld. Ik ben ook bezig met het behalen van de nodige diploma’s.”

“De ambitie om trainer te worden komt van Mazzu. Hij heeft mij zin gegeven om dat te doen. Aanvankelijk dacht ik op mijn 35ste te stoppen, maar nu wil ik mijn ervaring doorgeven. Al ga ik nu geen grote ambities uitspreken. Ik zie binnen vijf jaar wel waar ik sta.”