Triatleet Thomas Vandiest heeft lessen getrokken uit loopcarrière

Thomas Vandiest (31) is een vastberaden man die op sportief vlak uit is op revanche. Revanche op zichzelf, omdat hij te weinig uit zijn loopcarrière heeft gehaald. Hij was niet genoeg gefocust en kwam nooit echt uit de schaduw van zijn broer. Sinds een paar jaar maakt hij werk van zijn naambekendheid, maar dan als triatleet.

Als we krantenartikels van de afgelopen jaren moeten geloven, heeft voormalige profatleet Matthieu Vandiest op de middenafstand een rijker palmares verzameld dan hij werkelijk heeft. Waarom? Hij kreeg verschillende overwinningen van Thomas toegewezen, die nooit echt uit de schaduw van zijn grote broer kon treden.

“Ik kreeg ook regelmatig telefoontjes die voor mijn broer waren bedoeld,” vertelt Thomas Vandiest. “Dat was niet altijd leuk, neen. Mijn broer was nochtans een voorbeeld, ik zag onze trainingen en samenwerking altijd als iets positiefs. Maar soms wil je eens dat men jouw prestaties erkent. Het voordeel met triatlon is dat ze in dat wereldje Matthieu niet kennen (lacht).”

De 800, 1.500 en 3.000 meter waren de geliefkoosde afstanden van Vandiest. Hij won bij de scholieren onder meer een Belgische titel in de 3.000 meter en werd indoor vice-Belgisch kampioen op de 1.500 meter. Maar hij geraakte het wat beu en ontwikkelde tijdens verre reizen een passie voor andere disciplines.

“Ik wou een nieuwe uitdaging aangaan en, geloof me, triatlon is er een. Het is een way of life geworden. Dat vereist het ook. Om een goede triatleet te zijn moet je er vele uren aan besteden. De combinatie met mijn professionele en gezinsleven is niet altijd gemakkelijk, maar ik doe het zo graag. Dat ik daardoor kan reizen, voor stages en buitenlandse competities, is mooi meegenomen.”

“Dit is een beetje een revanche op mezelf. Als ik zie hoe een carrière mijn broer heeft uitgebouwd, en hoe ik eigenlijk met te veel verschillende zaken bezig was tijdens mijn jeugd, dan besef ik dat ik niet alles voor mijn sport heb gedaan. Ik heb daar spijt van, ja. Triatlon is een revanche. Het is nu of nooit, alles of niets. Deze keer lever ik geen half werk.”

Kamikaze
Het is rond zijn 28ste dat de Brusselaar voluit triatlon begon te beoefenen. Hij schreef zich in bij de Brussels Triatlon Club en trainde er onder meer met François Humblet, die onlangs een profcontract heeft getekend en zich steeds meer laat gelden. Vandiest probeert hetzelfde te bereiken.

“Op een doordeweekse dag train ik zeker twee keer, wekelijks varieert dat tussen 15 en 25 uur. Ik ben leraar lichamelijke opvoeding en geef ook trainingen in sommige clubs, dus heb ik soms wel een springuur om zelf te trainen. Vooral het zwemmen, want dat is mijn grootste werkpunt.”

“Profs trainen 40 à 45 uur, maar dat is niet mogelijk voor mij. Je moet een evenwicht vinden met je professionele en gezinsleven, want op een bepaald punt ga je je lichaam te veel belasten en recupereer je niet meer. Ik voel dat ik op de limiet zit.”
Limiet of niet, tijdens een wedstrijd zal Vandiest niet snel tonen dat hij die bereikt heeft. Hij kan het soms moeilijk laten om zich te tonen en riskeert daarmee wel eens zijn motor te snel op te blazen. “Ik ben een echt competitiebeest. Ik hou er van, ik heb het nodig. Mijn mentale kracht is absoluut een troef. Ik heb dat altijd al gehad. Het nadeel is dat ik soms een kamikaze ben (lacht). Ik ben een frontrunner: zelfs al ben ik minder sterk, toch wil ik voorop lopen, want daar voel ik me beter. Gelukkig kan ik me tijdens triatlons inhouden, want als je snel opgebrand bent, kan een wedstrijd zéér lang duren.”

Een volledige triatlon heeft de Brusselaar nog niet afgewerkt, wel halve en triatlons van Olympische afstand (ongeveer een kwarttriatlon). In die ‘kortere’ afstanden behaalde hij dit seizoen al vijf overwinnen, zijn beste resultaat tot nu toe. “Op 18 oktober hoop ik een goede prestatie neer te zetten op het Europees kampioenschap van de European Triatlon Union in Mallorca. Ik neem er deel aan de halve marathon: 1,9 kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen en 21,1 kilometer lopen. Ik zal er in de elitecategorie aantreden, samen met heel wat semiprofs. Het niveau kan ik moeilijk inschatten, maar een plaats in de top vijf zou zeer mooi zijn.”

Verslaafd aan podium
Door zijn deelname aan het EK zal Vandiest dit weekend niet aan de start van de marathon van Brussel staan. Vorig jaar won hij de minimarathon van vier kilometer, maar het past deze keer niet in zijn voorbereiding. “Het was vorig jaar een mooi deelnemersveld, dus mijn overwinning deed zeker en vast deugd. Het is leuk om in het Jubelpark en de Wetstraat te lopen. Het is in die Wetstraat dat ik bovenaan het verschil maakte. Ik had beter gerecupereerd dan de anderen en ging ervandoor.”

Brussel mag dan wel een leuk terrein zijn om te lopen, dé droomlocatie voor Vandiest is uiteraard Hawaï, waar hij ooit aan de Ironman hoopt deel te nemen. Vorig jaar kreeg hij al een voorproefje tijdens het wereldkampioenschap halve Ironman in Las Vegas. “Ik ben toen zesde geëindigd in mijn leeftijdscategorie, 56ste in totaal. Een mooi resultaat, al had ik lang uitzicht op de derde plaats in mijn leeftijdscategorie. Ik had dus op het podium kunnen staan.”

“Ik neem mijn tijd voor ik aan een Hawaï-avontuur begin, ik wil geen etappes overslaan. Eerst de halve triatlon goed beheersen en dan overschakelen. Binnen twee à drie jaar zal ik er klaar voor zijn, denk ik. Het voordeel van triatlon is dat je kan blijven groeien tot je 36ste – 37ste.”

Eerst wil de Brusselaar de naam Vandiest nog bekender maken in de triatlonwereld. Daarvoor zal hij, net als tijdens het lopen, ook buiten de sport wat meer een frontrunner moeten worden. “Ik hoop semi-prof te worden en de nodige financiële steun te vinden om dat te verwezenlijken. Maar daarvoor moet ik me nog meer verkopen, en nog meer winnen. Ik doe er alvast alles voor. Want op het podium staan, daar ben ik verslaafd aan!”

Tim Schoonjans