Volleybalster Coline Coessens ruilt Barbar Elsene voor de VS

Barbar Elsene is goed op weg om de promotie naar de eredivisie af te dwingen. De bijdrage van Coline Coessens (19) is dit seizoen vrij miniem geweest door heel wat blessureleed. Zij hoopt tijdens de laatste matchen van het seizoen toch nog haar duit in het zakje te doen, alvorens naar de Verenigde Staten te trekken. Daar gaat ze haar studies met topsport combineren aan de universiteit.

“Door een vroege groeischeut heb ik moeten afzien van een turncarrière,” vertelt Coessens. “In navolging van mijn moeder ben ik op mijn vijfde beginnen te turnen, maar toen ik vrij snel 1 meter 75 groot was en mijn ligamenten niet meer zo soepel waren, stopte ik ermee. Dus ging ik op mijn twaalfde in navolging van mijn vader volleybal spelen.”

Op het volleybalveld kwam haar grootte goed van pas, maar wat het spelletje betrof had de Brusselse heel wat in te halen. Ze was naar eigen zeggen nogal onhandig en moest hard werken aan haar techniek. Maar ze doet niets liever dan hard trainen. “Ik wou altijd al professional worden in een sport. Op amateurniveau spelen interesseert me niet. Bij mij is het alles of niets.”

“Na twee jaar bij Barbar Elsene heb ik één seizoen bij Flashing gespeeld in tweede nationale. Ik was er voornamelijk reserve, maar heb er toch heel wat opgestoken. Eigenlijk heb ik vrij snel opmars gemaakt. Onder meer daardoor heb ik een plaats gekregen op de topsportschool in Vilvoorde.”

Daar werd haar drang om het te maken pas echt duidelijk. Terechtkomen in een volledig Nederlandstalige omgeving, met amper kennis van de taal en de manier van werken, zou velen afschrikken. “De vier eerste maanden waren dan ook enorm zwaar. De leerkrachten dachten dat ik geen moeite deed, maar ik verstond ze gewoon niet. Naast de lessen en de dagelijkse uitgebreide trainingen volgde ik elke dag ook nog eens twee uur bijles. Ik heb op een bepaald moment gedacht aan stoppen, maar besefte uiteindelijk dat dit het beste was voor mij.”

“Om binnen te geraken heb ik allerhande testen moeten ondergaan. Er werd zelfs een botonderzoek uitgevoerd om te zien hoe groot ik zou worden.”

Coessens werd in Vilvoorde snel met haar neus op de feiten gedrukt. Haar gewicht onderhouden was tot dan bijvoorbeeld geen alledaagse bezigheid, maar de veelvoudige straflopen hielden haar toch in het gareel. “Als Brusselse maakte ik ook deel uit van de Franstalige selectie en daar was helemaal geen structuur. Om één uur ‘s ochtends een pita gaan eten achter de rug van de trainer was geen uitzondering. En dan leer je de Vlaamse cultuur kennen: niet tegenspreken, discipline hebben en hard werken. Ik ben iemand die altijd wil weten waarom ik iets moet doen, dus botste het wel eens. Voor zaken als een rommelige kamer, overgewicht of het niet leegeten van je bord moest je straflopen. Maar uiteindelijk heb ik me wel aangepast.”

Acht kilo lichter
Coessens bleef uiteindelijk maar één jaar op de topsportschool omdat Barbar, dat ondertussen in de eredivisie speelde, haar kwam wegplukken. Daar kwam ze onder de vleugels van Philippe Vanescote terecht, die voor een andere manier van spelen stond. “Ik ben toen ineens acht kilogram afgevallen. Bij Barbar was ik als zestienjarige op dat moment de jongste speelster in de eredivisie. Ik kreeg af en toe speelgelegenheid.”

“Coach Vanescote was defensief ingesteld, terwijl op de topsportschool vooral aan aanvallen werd gedacht. Ik moest dus regelmatig nablijven om te werken aan mijn verdediging. Mijn receptie is nog altijd een groot werkpunt, mijn opslag is mijn voornaamste wapen. Omdat ik niet de grootste ben, moet ik nog slimmer worden en het spel beter lezen.”

De Brusselse speelde vorig seizoen enigszins onverwacht een groot deel van de wedstrijden. Dat was in de eerste klasse, want Barbar was na één seizoen in de eredivisie gezakt. Dit seizoen werd gevoelig geïnvesteerd om terug de stap te zetten naar het hoogste niveau, maar Coessens kon ondanks een goed begin niet veel bijbrengen door blessures. “Ik heb dit seizoen echt geen geluk. Door al die blessures heb ik amper kunnen spelen. Het is niet evident om ermee om te gaan, maar ik heb andere projecten die me bezig houden. Ik kijk reikhalzend uit naar volgend seizoen.”

American Dream
Je zou voor minder: Coessens trekt dan naar de Verenigde Staten. Ze is er nog niet uit voor welke universiteit ze zal kiezen, maar ze heeft alvast de keuze uit steden als New York, Washington en Texas.

“Ik ga voor zes jaar naar Amerika: ik zal vier jaar internationale business volgen en een master van twee jaar afwerken in internationaal recht. Daarnaast ga ik ook voluit voor het volleybal. Ik heb een beurs gekregen waarmee alles betaald wordt zolang ik voor de ploeg van de universiteit speel. Alles zal alvast tot in de puntjes geregeld zijn. Nu studeer ik nog aan Saint-Louis en regelmatig vallen mijn lessen en de trainingen samen.”

“Mijn studies en volleybal zullen in Amerika wel aan elkaar gelinkt zijn, want indien mijn schoolresultaten niet goed zijn, mag ik niet spelen. Het zal alvast een uitdaging zijn omdat ik vooral gesproken Engels beheers, op training wordt het bijvoorbeeld veel gesproken. Maar ‘school Engels’ is toch wat anders. Maar dat schrikt mij niet af. Ik heb de stap naar de volleybalschool overleefd, dan zal het nu ook wel gaan, hé.”

Het niveau van Amerikaans universiteitvolleybal is volgens Coessens hoger dan onze eredivisie. Haar leerproces zal er nog een snelheid hoger liggen want de infrastructuur en omkadering is er uitgebreider en beter. De Amerikaanse volleyballers staan er bijvoorbeeld om gekend zowat elke dag aan powertraining te doen.

“Ik ben nu dagelijks bezig met mijn keuze. De trainers van de verschillende universiteiten sturen me mails om me aan te trekken. Dat is wel leuk, maar het is ook stresserend. Het staat nu wel al vast dat ik na mijn studies terugkom. Ik heb geen American Dream, ik wil terugkomen en in Europa profspeelster worden.”

“Hopelijk kan ik de promotie naar de eredivisie nog meevieren. Het potentieel is alvast aanwezig bij Barbar. Ik durf nu wel al te stellen dat mijn droom om profspeler te worden zal uitkomen. Als je hard blijft trainen, volgt het succes wel.”