Black Cassette en Eat Lions op Out Loud!

De naam Sjoerd Bruil zegt u misschien weinig, maar de aandachtige muziekliefhebber kent hem als gitarist van onder meer Sukilove, Broken Glass Heroes, Mauro, The Crab Four, Tim Vanhamel en Rudy Trouvé. Sinds 2006 sleutelt hij ook aan zijn eigen project, Black Cassette, in de rug gesteund door Pascal Deweze op bas en Jeroen Stevens (I Love Sarah, Laïs) achter de drumkit.

Het powertrio tekent voor een portie sexy blues, potten-en-pannenrock en zwartgeblakerde gospel. Bruil, die enkele jaren geleden uit Nederland kwam overgewaaid, verleid door de Antwerpse muziekscene, heeft ondertussen genoeg songs en centen bij elkaar geveegd voor een eerste langspeler. Nummers die Black Cassette samen met Eat Lions het dak van de Beursschouwburg zal opsleuren tijdens Out Loud!

Je groepsnaam doet vermoeden dat je fan bent van oude muziekdragers.
Sjoerd Bruil: Dat klopt. Vroeger zat ik op mijn slaapkamer allerlei dingetjes in elkaar te knutselen op cassettes, en daarna ging ik ook opnemen op zo'n viersporenrecorder met grote tapes. V2 brengt het album uit op vinyl en cd, maar het zal ook op cassette worden gereleaset via Jezus Factory Records, een Engels label dat gespecialiseerd is in Belgische muziek. In kleine oplage hoor, want er zijn niet veel mensen die nog een cassettespeler hebben.

De lofiband tUnE-yArDs bracht zijn debuut ook uit op cassettes, en Thurston Moore schreef er zelfs een boek over. Wat is er zo speciaal aan?
Bruil: Het heeft een aparte sound, alles wordt een beetje doffer. Met de jaren komt er ruis bij, maar wel schone ruis, vind ik. Het is ook een handzaam formaat. Ik heb onlangs nog een mixtape gemaakt voor Rudy Trouvé, en hij heeft er eentje teruggestuurd. Een mooi cadeautje, niet?

Black Cassette pronkt met hoekig gitaarwerk.
Bruil: Ik ben erg veel bezig met klank. Ik kan lang aan knopjes draaien en zoeken naar de juiste sound, of kwijlend naar pedaaltjes staren die ik niet kan betalen. Als ik een groep zie optreden, en de gitaar klinkt goed, dan loop ik naar het podium om te zien wat ze allemaal gebruiken.

Wat moet een goede gitaarsound hebben?
Bruil: Ballen. Er moet zweet en bloed in zitten. Het mag een beetje stinken. Veel heeft ook te maken met hoe je speelt. Je kunt heel veel distortion gebruiken en dan nog heel soft en mietjesachtig klinken.

Jullie gebruikten onder meer een wok als percussie-instrument. Veel geëxperimenteerd?
Bruil: Ik hou wel van die potten-en-pannensound, maar experimenteren met geluidjes is voor een volgend album. Die eerste plaat moest een beeld geven van hoe wij live zijn. Wat Bleach voor Nirvana was, de meest pure introductie van wat Black Cassette is, zonder tierelantijntjes.

Het frêle 'Volkswagen blues' springt uit de band. Je lijkt daarin de eenzaamheid te koesteren.
Bruil: Dat zou kunnen. Ik woonde toen net in Antwerpen en ik kende niemand. Ik zat dan om drie uur 's nachts op mijn zolderkamertje muziek te maken en dan borrelen er zulke gedachten op, over troost vinden in alleen zijn, zeggen dat dat oké is. De meeste teksten komen voort uit improvisatie, vaak snap ik zelf niet eens waar ze over gaan, maar dat vind ik niet erg. Ik hoef niet per se diepzinnige dingen te delen met de wereld.

21 uur
tickets: gratis