Ilyas Mettioui: 'Je moet door het verdriet heen, zowel in Woluwe als in Schaarbeek'

Ilyas Mettioui is auteur en regisseur. Afwisselend met Nina Vandeweghe vertelt hij over zichzelf en zijn stad, laverend tussen werkelijkheid en fictie.

Ik kan naïef zijn. Maar wanneer mijn crush afstandelijk wordt en plotseling voorstelt om in een park af te spreken, weet ik dat er een breuk in de lucht hangt. Het is rot om in de lente uit elkaar te gaan.

Ze liet me het park kiezen. Ik had graag voor het Josaphatpark gekozen, maar ik had geen zin om een kennis tegen het lijf te lopen terwijl het snot uit mijn neus liep, of om telkens depressief te worden als ik er nog eens kwam. Ik had voor een bar kunnen kiezen, maar het was ramadan en bovendien zou de combinatie van mijn ongemak met dat van de ober te veel zijn geweest.

Als ik dan toch depressief moest zijn, dan maar in Woluwe. Dus heb ik mijn verdriet richting het Georges Henripark gestuurd. Ik denk niet dat ik er snel terugkom. Niet voor de volgende breuk (of mijn pensioen).

Het was oorspronkelijk een kerkhof: ze hebben letterlijk de oude grafstenen gebruikt om paden aan te leggen tussen het gras, je kan nog steeds de namen lezen. Soms zijn mensen er als koppel begraven (te schattig). Het is dus wel toepasselijk om hier een liefdesverhaal te begraven. Dit park wordt het kerkhof van mijn afgelopen liefdes.

Ik ben 36. Ik had liever gehad dat een park een plek was om met mijn kinderen (die ik niet heb) te wandelen. Maar nee, het wordt een plek van afscheid nemen, een drenkplaats vol tranen. Oei, nu overdrijf ik misschien wat. Dit is mijn laatste column voor BRUZZ, dat is te veel afscheid tegelijk. Ik hoop ooit 'amour' te laten rijmen op 'toujours' (ja, ik ben zo iemand).

Daarvoor moet ik nog dingen uitklaren, aan maturiteit winnen. Dat zeg ik niet, dat zegt zij. Ze zei niet eens: "Het ligt niet aan jou, maar aan mij." Nee, ze liet me beleefd begrijpen dat ik wel degelijk de verantwoordelijke was. Mijn therapeute wil haar mening niet geven, maar ik denk dat ze aan haar kant staat. Geen standpunt innemen is ook een standpunt innemen. Eigenlijk voelde ik wel dat er dingen niet klopten, dat ik niet op haar niveau zat, maar ik hoopte dat dat nog zou veranderen.

Op het grasveld, tussen de grafstenen, was ze heel attent, goed voorbereid en woog ze elk woord zorgvuldig af. Ik zeg dit zonder ironie: ze maakte het zorgzaam uit, een kus tussen elke dolksteek door. Ik voelde me ellendig. Het was verschrikkelijk. Ik hield van haar, veel zelfs, misschien zelfs meer dan veel. Misschien worden we ooit vrienden? Dat zou ik fijn vinden.

Eerlijk gezegd dacht ik dat ik eindelijk klaar was voor een relatie, maar zij oordeelde van niet. "Je bent emotioneel niet beschikbaar," zei ze. Het vonnis was gevallen, fataal en definitief. Ze heeft de deur niet op een kier gelaten. Ze heeft het echt goed aangepakt, daar kan ik niks op zeggen. Ik vond haar daardoor eigenlijk nog geweldiger.

Het zou fijn zijn als het ooit eens lukte met de liefde. Want zelfs de doden van Woluwe krijgen binnenkort genoeg van deze gammele afleveringen van een Brusselse telenovela.

Na je 35e begin je te begrijpen wie je bent. En wanneer je dan huilend op het grasveld van een oud kerkhof zit, weet je diep vanbinnen best waarom het zo is gelopen. En vooral begrijp je dat je het verdriet niet kan ontlopen. Je moet erdoorheen, zowel in Woluwe als in Schaarbeek.

Je beseft dat, hoewel je fundamenteel niet verandert (zoals Céline Dion zegt), het tijd is om iets te veranderen. Want door steeds dezelfde patronen te herhalen, loop je het leven mis. Je moet de tijd nemen om naar jezelf te luisteren, naar de ander, om jezelf lief te hebben en om de liefde de ruimte te geven. Om niet te eindigen als Firs in De Kersentuin van Tsjechov die zegt: "Het leven is voorbijgegaan alsof ik nooit heb geleefd..."

Dit is vrijwel zeker mijn laatste column voor BRUZZ. Dat is op een bepaalde manier ook een breuk, tussen jullie en mij. Maar in tegenstelling tot mijn ex laat ik aan het eind van deze column de deur op een kier. Want ik zou er graag meer voor jullie schrijven. Misschien worden ze steeds vrolijker, wie weet? Het is voorbij (voorlopig). Weet gewoon dat het niet aan jullie ligt, maar aan mij. Het was mooi om (half)verzonnen levens voor jullie te bedenken. Bedankt.