Jazz Brak: 'L.E.S. IS MORE'

De Brusselse rapper JAZZ Brak schrijft om de twee weken een column over zijn leven als muzikant, leraar en vader. Hij neemt ook zelf telkens een foto die een unieke inkijk in zijn leven biedt.

Amper twee maanden geleden schreef ik nog een column vanuit mijn hotelkamer in New York, die ik toen als uitvalsbasis gebruikte om de stad te verkennen. Met mijn Leica Minilux – een analoge point & shoot-camera – trok ik er een week opuit om mijn ogen en dus ook de lens de volle kost te geven. Het resultaat, een selectie van een honderdtwintigtal foto’s, goot ik even later in een geprinte versie en gaf het de toepasselijke titel: L.E.S. IS MORE.

Een knipoog naar de buurt waar alle foto’s genomen werden, de Lower East Side. “Made in NYC. Printed in BX,” staat dan ook te lezen op het T-shirt dat bij de release hoort.

Afgelopen zaterdag bracht ik het boekje uit bij mijn vrienden van Mains D’Or, een juwelier, een graffiti-artiest en twee vrouwelijke tatoueuses, samen onder één dak in de Arteveldestraat. Ik ben heel blij met het eindresultaat.

Niet alleen is het voor mij een heel mooie bundeling van alle souvenirs en herinneringen aan die ene week, maar het staat nu ook met zijn gele rug in de boekenkast van mensen die er fysiek niet bij waren, en dankzij de foto’s toch een indruk krijgen van het leven in de miljoenenstad die New York City is.

Ik had het er onlangs nog met iemand over, zo’n boek uitbrengen is te vergelijken met een album releasen. Iets maken – in eerste instantie voor jezelf – en dat dan met mensen delen, zodat het verder een eigen leven kan leiden. De geschiedenis in, dat klinkt misschien een beetje te pretentieus, maar ik bedoel ermee dat het iets tastbaars is dat je achterlaat. Iets dat iemand binnen honderd jaar of meer nog kan vinden, vastpakken, en ervan houden.

Vaderdag

Behalve foto’s, teksten, boeken, albums, objecten en alle andere vormen van kunst laten de meeste mensen ook iets anders na: kinderen. Dat brengt mij bij de zondag van datzelfde weekend.
Vaderdag! Ik ben natuurlijk de zoon van mijn vader en hij op zijn beurt de zoon van de zijne. Maar intussen ben ik zelf papa van twee prachtige kinderen. Kinderen krijgen kun je helemaal niet vergelijken met een fotoboek of een muziek­album uitbrengen.

Het verandert heel je leven, niet enkel je agenda, maar vooral ook de zin van het leven, de plotse immense verantwoordelijkheid om er onvoorwaardelijk te zijn voor iemand anders. Iemand met 50 procent van je DNA, dezelfde trekjes en karaktereigenschappen, jouw bloed. Jouw nageslacht. In het begin nog zo hulpeloos en zo snel ook al zo zelfstandig. Het groeiproces van je kinderen van zo dicht te mogen meemaken is fantastisch. Hoe zullen zij later zijn, als ze volwassen zijn? En wat zullen zij achterlaten in deze zo snel evoluerende wereld? Beginnen ze ook op een dag aan kinderen? Dan vieren we naast Vaderdag ook Grootvaderdag. Ik ben alvast van plan om er een zo mooi mogelijk avontuur van te maken. Een leven vol souvenirs die we samen delen.