'Kunnen wij - burgers, ouders, kinderen - de Brusselse politie nog vertrouwen na Fabian?'

'De bevolking van Brussel vertrouwt haar politie niet meer, en al zeker niet na de dodelijke aanrijding van een elfjarige jongen in het Elisabethpark.' Dat schrijft BRUZZ-redacteur Maarten Goethals in een nieuw edito. 'Tijd voor introspectie.'

Kunnen wij – burgers, ouders, kinderen – de Brusselse politie nog vertrouwen? Zijn agenten er om ons te beschermen, of vormen ze een bedreiging voor onze veiligheid en ons leven?

De tragische dood van Fabian, de elfjarige jongen die vorige week stierf tijdens een interventie in het Elisabethpark in Ganshoren, zet de kwestie op scherp. Het vertrouwen in het blauw op straat kreeg een flinke knauw, en hoe meer details naar boven komen over de aanrijding, hoe groter het onbegrip voor het manoeuvre en de agenten in de patrouille.

Sowieso is rijden in een park, op het drukste uur van de dag, een dom idee. Maar iemand achtervolgen op hobbelig terrein, zonder de nodige afstand in te bouwen, is gewoon levensgevaarlijk. En zeker als die iemand qua lengte nauwelijks boven de motorkap van de wagen uitsteekt. De agenten konden de situatie duidelijk niet overzien, en in plaats van het zekere voor het onzekere te nemen, vonden ze het kennelijk noodzakelijk om “de verdachte op een elektrische step” op te jagen.

De prijs van die onvoorzichtige beslissing zijn een vader en een moeder die hun zoon nooit zullen zien opgroeien: pure horror. Voor alle duidelijkheid: ook voor de betrokken agenten is dat een immens trauma, dat diepe sporen zal nalaten. Maar de publieke opinie, de pers, politici, buurtbewoners en stadsgenoten lijken voorlopig weinig clementie te tonen voor dat standpunt, omdat de politie haar voorrecht – het monopolie op het gebruik van geweld – schijnbaar argeloos inzette.

Hoewel het om een van de meest tragische interventies van afgelopen jaren gaat, is het ongeval in het Elisabethpark voor velen in Brussel geen toeval, maar een accident waiting to happen. Het past in een patroon dat inwoners, collectieven en experts al langer aan de kaak stellen: er is een zekere arrogantie geslopen in de werking en in de hoofden van sommige ordehandhavers. Dat klinkt misschien populistisch, en doet afbreuk aan het vele goede werk op het terrein, bijvoorbeeld in de strijd tegen de echte criminelen, maar de lijst met tegenvoorbeelden is minstens even indrukwekkend. Gaande van agenten in harnas die met iets te veel gretigheid op geweldloze betogers kloppen, het losjes gebruik van bismutkogels nota bene op een herdenking van Fabian, tot mensen zoals Sourour Abouda die om mysterieuze redenen sterven in een cel, en van wie de nabestaanden nog steeds wachten op een deftige verklaring en excuses. Ook het latente en minder latente racisme jegens jongeren van kleur doet afbreuk aan het uniform en het respect dat het normaal gezien moet oproepen.

Vandaar de keuze om de beeltenis van Fabian op de cover van het magazine deze week te leggen: om niet te vergeten wie het slachtoffer is, maar ook als een pijnlijke herinnering dat met macht een bijzondere verantwoordelijkheid komt. Het gelaat van de jongen – lachend, guitig, vredevol – moet als een ethisch appel de betrokkenen aanmanen om lessen te trekken uit deze perfect te vermijden tragedie. Lessen die moeten leiden tot een cultuuromslag in de praktijk en in de politieopleiding, tot een omkering van de prioriteiten op het veld, en dat vooral moet zorgen voor een korps dat weet waarvoor het oorspronkelijk werd opgericht: niet om de cowboy uit te hangen, maar met de nobele en fiere plicht van het beschermen van de Brusselse bevolking.