Elke donderdag serveert BRUZZ de beste cultuurtips voor de hoofdstad. Enkele niet te missen afspraken deze week: het monumentaal textielwerk van Małgorzata Mirga-Tas, Pride Nite in C12, moeder en dochter op het podium in Zinnema en het kattenkwaad van Kwik en Flupke.
Literatuur | Film | Expo | Pop & Jazz | Podium
SCHRIJVERS OVER SCHRIJVEN
Met ‘Over schrijven’ lokken deBuren en De Markten schrijvende broeders en zusters uit hun isolement om voor een publiek uit de doeken te doen hoe schrijven dan wel in zijn werk gaat.
Het tweetal schrijvers-scenaristen dat midden mei in De Markten zijn licht laat schijnen over het onderwerp bestaat uit de Brusselse kroegtijger Frederik Daem (van Tekens van leven en Putain) en Gustaaf Peek (van A.D. en Gluckauf).
INTIEME POLITIEK
In 2017 won de Brits-Libische schrijver Hisham Matar de Pulitzer Prize voor De terugkeer, een memoir over de verdwijning van zijn vader, een notoire dissident van het Kadhafi-regime.
Ook in zijn nieuwe roman vervlecht hij het intieme en het politieke. Vrienden vertelt het verhaal van drie Libische ballingen in Londen en verkent de kracht van vriendschap, de blijvende impact van geweld en de pijn van ontheemding.
KATTENKWAAD
Voor een keer kan je bij Galerie Champaka de tentoongestelde werken niet kopen. Niet dat je dat zou kunnen: enkele jaren geleden leverde een coverontwerp van Hergé voor het Kuifje-album De blauwe lotus nog een recordbedrag op van ruim 3 miljoen euro.
Bij Champaka worden van de Brusselse grootmeester tekeningen van Kwik en Flupke getoond, het olijke duo dat de straten van de Marollen van voor WO II op stelten zette met aanstekelijk kattenkwaad.
OP STAP MET PAP
Een driedaagse trektocht dreigt de 17-jarige Sam nog lang te zullen heugen. Door het Catskill-gebergte stappen is een genot, maar haar reisgezelschap stelt teleur: twee mannen van middelbare leeftijd die niet doorhebben hoe lomp, dominant, aandachtsgeil, gefrustreerd en triest ze soms zijn. De ene is haar vader, de andere zijn beste vriend.
Good one is geen afrekening, maar een voorbeeldig subtiele indiefilm met een vleugje Kelly Reichardt.
CAGE OP DE GOLVEN
Zegt The surfer iets zinnigs over toxische masculiniteit? Dat is bijzaak.
Hoofdzaak is de hoofdrol voor Nicolas Cage, de cult-Amerikaan die de schotten tussen entertainer, acteur en performancekunstenaar heeft opgeblazen met een demonische blik. In een Australische baai wil Cage met zijn zoon surfen, maar een bende vileine, macho surfers heeft het niet begrepen op toeristen.
Een vermakelijke, licht hallucinante B-film.
JE SOMALISCHE FAMILIE
In een afgelegen dorp tussen woestijn en oceaan woont een alleenstaande vader samen met zijn pientere zoon en ondernemende, gescheiden zus. Het zou er paradijselijk kunnen zijn, maar een burgeroorlog verscheurt Somalië.
Hier en daar duurt een scène net iets te lang, maar op het einde van dit beeldschone, diepmenselijke drama ken je Mamargade, Araweelo en Cigaal beter dan je eigen neven en nichten.
MONUMENTAAL TEXTIEL
Op de Biënnale van Venetië in 2022 ondernam de Poolse Roma-kunstenares Małgorzata Mirga-Tas een wonderlijke poging om de wereld opnieuw te betoveren.
In het Museum Kunst & Geschiedenis zet ze een van haar monumentale textielwerken in voor eenzelfde soort betovering én voor het claimen van een plek voor de Roma in de Europese kunstgeschiedenis.
LABO VAN DE VRIJHEID
In de rue de la Liberté in het Henegouwse Frameries zit al sinds 1950 een beeldenlaboratorium koppig zichzelf te wezen. Na Arthur Robbe nam kleinzoon Bruno dat labo over, om de plek om te toveren tot een vrijhaven voor kunstenaars die er aan het experimenteren, tekenen en printen gaan.
De drukker en uitgever krijgt het volle licht op zich gericht door Bibliotheca Wittockiana, nog zo’n koesterplek voor liefhebbers van papier.
IN EXTASE
Na zeven maanden sluiting opent Galerie DYS opnieuw de deuren. Dat is heuglijk nieuws, net als het feit dat die deuren openen op een solo van Annabelle Guetatra, een van de Brusselse artiesten die het huis hebben gemaakt tot wat het nu is: een thuis voor figuratieve tekenkunst die sensueel, inventief, lichamelijk, intiem en buitensporig durft te zijn.
Ekstasis peilt naar het exces, de vervoering en verrukking van lichamen die kronkelen, begeren en buiten zichzelf treden.
EEN REGENBOOG AAN BEATS
Wie nog niet genoeg kleuren van de regenboog heeft gezien tijdens de Brussels Pride kan ’s avonds terecht in C12.
De club in de catacomben van Brussel-Centraal laat je tijdens haar Pride Nite onder meer dansen op de techno en trance van de Iraaks-Amerikaanse dj Lolsnake, de housebangers en sexy technogrooves van de Brusselse Stanislawa, de big bass-energie van stadsgenote Acid Lily en de explosieve beats van de Egyptische transfemme dj, producer en radiohost YoungWoman.
C'EST MANIFASTIQUE!
“Et maintenant, le grand canon,” klinkt het in ‘Manifastique’, een van de twee singles die Lézard tot nog toe heeft uitgebracht. Buskruit voor dat kanon levert het Gentse collectief met een hybride van Talking Heads, Devo, Chic en LCD Soundsystem, maar vooral ook een scheut Belgisch surrealisme à la T.C. Matic, Telex en dEUS.
Grote schoenen om te vullen, maar voor het ongrijpbare schubreptiel oogt de toekomst niettemin bijzonder beloftevol. Oh la la la, c’est manifastique!
JAZZPRINS
De Brusselse jazzgitarist Jeanfrançois Prins ging enkele jaren zijn geluk (en de liefde) beproeven in New York en Berlijn, maar keerde in 2017 terug naar zijn geboorteplek.
Naar Flagey brengt hij zijn vorig jaar uitgebrachte album Blue Note mode mee, dat hij opnam in New Jersey. Dat doet hij in het gezelschap van zijn New Yorkse kwartet en twee leidinggevende Europese jazzartiesten: trompettist Jean-Paul Estiévenart en altsaxofonist Plume.
MOEDER EN DOCHTER
In Wel even zwaaien staan een moeder en een dochter op het podium als een moeder en een dochter die het hebben over het voldoen aan verwachtingen, of juist niet.
Over het zoeken naar een eigen pad, of juist niet. Over vrijheid geven én checken of alles goed gaat. Over losrukken én tonen dat alles oké is. Wel even zwaaien is work in progress, maar aftasten is ook mooi, zeker als de aftasters zelf in de waagschaal liggen.
HORTA HOORT HET WAAIEN
Ook in de Hortahal van Bozar hoor je een frisse wind waaien. Kunstenaar en componist Tarek Atoui maakt sculpturen die ook instrumenten zijn en geluiden die materialen laten trillen. En ook choreograaf Noé Soulier kan met dans en beweging op een haast tastbare manier de ruimte innemen en bewerken.
Benieuwd wat voor trillingen, luchtstromingen en windvlagen dat genereert op deze iconische presentatieplek.
MOS EN MENS
In 3 jours, 3 nuits zocht P.A.R.T.S.-alumna Louise Vanneste al de intimiteit op tussen mens en berg.
In het sciencefictionachtige Mossy eye moor, waarvoor de choreografe samenwerkte met beeldend kunstenaar Kasper Bosmans, zoeken vijf performers en het decor, gedachtekronkels en gewaarwordingen, het denkbeeldige en het tastbare, natuur en fictie, lichaam en gesteente naar gemeenschappelijke grond voor een harmonieus samenzijn.
Lees meer over: Brussel , Cultuurnieuws , Cultuurtips , BRUZZ select
