Vijf jaar na corona: vier Brusselaars vertellen hoe ze de crisis beleefden

Sommige mensen hebben een familielid verloren tijdens de coronacrisis, andere mensen werden ziek, raakten hun werk kwijt of mochten minder dingen doen die ze leuk vonden. De jaren tijdens de coronacrisis hebben veel veranderd, ook al zie je dat niet altijd. In dit artikel halen we herinneringen op aan de crisis aan de hand van de verhalen van een student, iemand die erg ziek werd, een verpleger en een wetenschapper.

Lucas De Ré (29) was student tijdens de coronacrisis

Over corona praten voelt een beetje raar. Mensen beginnen er niet snel over. Misschien moeten we dat wel doen, maar het is moeilijk.

Ik was 24 toen corona begon. Ik woonde met anderen in Ukkel. Ik verveelde me, want het restaurant waar ik werkte, was dicht. Elke dag was hetzelfde: tv kijken, bellen met vrienden. Ik heb het gevoel dat ik een jaar van mijn leven kwijt ben.

Eerst volgde ik alle regels. Maar na een tijdje zag ik dat veel mensen zich er niet aan hielden. Toch kregen ze geen straf. Dat voelde oneerlijk. Daarom ging ik met mijn vader en vrienden naar het protest ‘La Boum’ in Ter Kamerenbos. We zaten rustig te kaarten en speelden badminton.

Toen kwam de politie met paarden en waterkanonnen. Iedereen werd op elkaar geduwd, terwijl we afstand moesten houden. Mijn vader zwaaide met bloemen om te laten zien dat we niets verkeerds deden. Toch werd hij geraakt door een waterkanon. Hij viel bewusteloos neer en kreeg zeven hechtingen in zijn hoofd. Ik raakte ook gewond. De politie duwde zelfs ouders omver die hun kinderen probeerden te beschermen. Het was heftig.

Mijn vertrouwen in de politie is weg. Vroeger was ik al voorzichtig, maar nu steek ik de straat over als ik een agent zie. Mijn vader is ook nog steeds bang als hij veel politie ziet. Hij heeft een klacht ingediend, maar we horen er niets meer over.

Mijn leven is nu weer normaal. We feesten veel om de nare tijd te vergeten. Ik ben ook anders gaan denken over politiek, want alles is duurder geworden. Ik heb me wel laten vaccineren, net als mijn vader. We waren nooit tegen bescherming, maar we vonden de regels niet eerlijk.

Erwin Vann (61) werd erg ziek tijdens de coronacrisis

Ik werd ziek in september 2020. Eerst dacht ik dat ik thuis kon uitzieken. Maar na negen dagen moest ik naar het ziekenhuis. Er was geen plek in Brussel, dus ging ik naar Geraardsbergen. Ik lag in coma en kreeg bijna geen lucht meer. Mijn longen werkten niet goed en mijn stembanden waren beschadigd. Ik moest een jaar revalideren. Dat was moeilijk. Ik ben saxofonist en yogaleraar, dus een vlotte ademhaling is heel belangrijk voor mij.

Na mijn ziekte was ik bang voor drukke plaatsen. Ik wilde niet opnieuw ziek worden. Daarom waste ik overal mijn handen. Ik verhuisde naar een rustig huis in de buurt van Dinant. Nu zorg ik voor mijn katten en mijn huis. Maar ik wil niet voor altijd binnen blijven. Mijn kinderen wonen in Brussel en ik werk nu halve dagen.

Corona heeft mijn leven veranderd. Vroeger werkte ik te hard. Door mijn ziekte moest ik stoppen met mijn yogastudio. Online lessen brachten niet genoeg geld op, dus we sloten de studio in 2021.

Ik ben nog steeds snel moe. Mijn concentratie is slechter. Sommige mensen in de yogawereld geloven niet in corona, maar ik weet hoe zwaar het was. Daarom heb ik mij op advies van mijn dokter toch laten vaccineren. Ik discussieer daar niet over. Ik ben blij dat ik nog van het leven kan genieten.

Terry Van Osbeeck (37) werkte als verpleegkundige tijdens de coronacrisis

Ik werkte op de intensive care van het ziekenhuis en kreeg de eerste coronapatiënt binnen. Niemand wist wat er ging gebeuren. Op tv zagen we dat er steeds meer besmettingen waren. De artsen waren zenuwachtig. Wij verpleegkundigen maakten nog grapjes. Maar toen we iemand niet eens konden helpen omdat het te druk was, beseften we hoe ernstig het was.

Iedereen ging anders om met de crisis. Artsen met kinderen waren heel voorzichtig. Sommige collega’s bleven feesten.

Thuis spraken we alleen over corona. Mijn schoonmoeder overleed aan kanker, maar we konden haar niet bezoeken. Dat was zwaar. Vorig jaar was ik ziek en bleef ik acht maanden thuis. Nu werk ik halve dagen. Gelukkig is er nu meer aandacht voor de mentale gezondheid van zorgpersoneel.

Het applaus voor de zorg vond ik raar. Het was even fijn, maar wat we echt nodig hadden, was beter materiaal en meer steun. De overheid deed daar te weinig aan.

Mensen zijn na corona sneller boos. Dat zie je overal in de stad. Ook jongeren hebben het zwaar. Ze waren lang alleen en dat merk je nu. Ik denk dat ze vaker drugs gebruiken dan vroeger. We moeten daar sneller over praten.

Steven Van Gucht (48) was virus-expert tijdens de coronacrisis

De eerste dode door corona was een oude dame uit Brussel. Eerst leek het een gewone griep. Maar toen jonge, sportieve mensen ook zuurstof nodig hadden, wist ik dat het serieus was.

Corona was meer dan een ziekte. Het raakte iedereen: jong, oud, rijk, arm. In Brussel was goede communicatie extra belangrijk. Hoe zorg je dat iedereen de boodschap begrijpt en die vertrouwt? Dat blijft moeilijk. Nepnieuws verspreidt zich snel. De stad deed het goed door bekende mensen de wijken in te sturen en informatie te verspreiden. Dat netwerk van mensen zou moeten blijven, ook na de crisis.

Veel mensen waren boos over de wisselende regels. Maar politici hadden weinig keuze. Achteraf is er veel kritiek, maar ik hoor bijna nooit iemand met een beter plan. We hebben wel iets geleerd: België is nu beter voorbereid. Er zijn ventilatieplannen en extra voorraden.

Toch zijn er dingen die we nooit meer zo moeten doen. Bijvoorbeeld mensen alleen laten sterven of begrafenissen afgelasten. Dat kunnen we niet meer goedmaken. Ook zou ik niet snel meer voorstellen om parken en speeltuinen te sluiten of mondmaskers buiten te verplichten.

We zouden pandemieën beter moeten herdenken. De Spaanse griep doodde 30 miljoen mensen, maar daar is bijna geen monument voor. Mensen vergeten snel. Wat ik wil herinneren, is de solidariteit. Jongeren waren sterk en hebben veel opgeofferd. Dat moeten we niet vergeten.

Dit artikel kadert in een samenwerking met het Huis van het Nederlands rond Eenvoudig Nederlands. Meer over dit project vind je hier terug. Lees het originele artikel hier.