In Brussel zijn vele honderden mannelijke sekswerkers aan het werk. De nichegroep van luxepayboys groeit. “Bij de minste twijfel of negatieve ervaring komt de klant op de zwarte lijst,” getuigt een van hen.
© Charlotte Van Hacht
Lees ook: 'Er is een jacht op sekswerkers bezig'
© Charlotte Van Hacht
Een op de vijf sekswerkers in ons land is een man. In Brussel zou dat zelfs een op de drie zijn. Dat betekent dat er zo’n 1.000 tot 1.700 mannen actief zijn in de prostitutie in de hoofdstad, de toevallige en tijdelijke passanten-sekswerkers niet meegerekend. Over hun werk- en leefomstandigheden is weinig bekend. Vooral mannelijke luxe-escorts zijn een blinde vlek. Ze zijn er, want het financiële hart van Brussel, met zijn Europese instellingen en multinationals, trekt seksverkeer aan.
“Brussel staat hier voor alle duidelijkheid niet alleen in,” zegt onderzoeker Maarten Loopmans van de KU Leuven (zie kaderstuk). “Het is eigen aan elke financiële en economische grootstad in Europa, dat geld seks en sekswerkers aantrekt. Je ziet het van Londen en Parijs tot Stuttgart en Zürich.” En als de vraag naar betaalde seks er is, willen velen ervan meesnoepen. Daar gaan ze soms ver in. “Als ik uit de kosten voor mijn vliegtuigticket en mijn hotelkamer raak, vlieg ik over van Barcelona of Berlijn naar Brussel,” geeft een mannelijke escort toe.
Mannelijke tippelaars zijn te vinden in de Europawijk, Louizawijk, aan Terkamerenabdij ..., maar mannelijke escorts die zich tot de hogere inkomensklasse richten, zijn niet op straat te vinden. Ze vallen niet ten prooi aan pooiers. Zich prostitueren blijkt hun eigen keuze en met de komst van dating- en escortsites is de stap naar een leven als luxepayboy een stuk gemakkelijker geworden.
Zij zijn er vooral voor de rijkeren en hun diensten zijn duurder dan die van de tippelaars. “Toch betekent dat niet dat die jongens of mannen in luxe leven,” klinkt het bij de site Info4escorts. “Het geld is makkelijk en snel verdiend, maar is even snel weer uitgegeven. Er zijn meer sukkelaars en armen die hun lichaam verkopen dan mannen die er rijk van worden en blijven. Ook blijft het zwartwerk, maar dat werkt voor een stuk verslavend.”
Discretie en vertrouwen
Per beurt vraagt een luxe-escortboy rond de driehonderd euro, in plaats van de gangbare honderd tot honderdvijftig euro. Een uitgaansnacht of -weekend levert zo’n man vermoedelijk meer dan duizend euro op. Een ruwe schatting leert dat er meer dan honderd miljoen euro omzet per jaar wordt gegenereerd in deze niche.
Klanten ronselen als sekswerker is strafbaar, maar klant zijn en toestemming krijgen voor seks van een meerderjarige zijn niet verboden. Peter*, topambtenaar bij de Europese administratie, boekt via het internet weleens een van die sekswerkers. Zijn gezin woont en leeft nog in zijn thuisland. Hij doet het hier met mannen om op ‘veilig’ te spelen, zegt hij. “Mannen, met wat jaren ervaring in escortwerk, zijn voor een groot stuk veiliger dan vrouwen,” oordeelt Peter. “De garantie dat het er discreet aan toegaat, is belangrijk voor mij. Ook is de kans kleiner dat er een gevoel van verliefdheid opduikt dan bij een vrouw. Dat gebeurt vaker: als je een soort van vertrouwensrelatie opbouwt met een vrouwelijke prostituee, loop je het risico dat die vrouw je wegkaapt bij je gezin. Dat is niet de bedoeling. Mannen die jaren in het vak getraind zijn, hebben ook minder taboes.”
"Luxetarieven veronderstellen luxe, al kan die sekswerker zelf heel arm zijn"
Huisvesting
Peter ontvangt de escortboys in zijn riante appartement in het groen, want veelal hebben de sekswerkers geen vast adres waar ze hun diensten aanbieden. Vaak wordt afgesproken in een hotel, de klant betaalt de kamer dan. Al zijn er payboys die hun eigen plekje huren, in de buurt van potentiële klanten, want zo’n thuisadres geeft vertrouwen aan de klanten. Goedkoop is dat niet, rond de Louizalaan en achter Berlaymont in de Europawijk kost een flat een aardige duit: achthonderd tot ruim duizend euro is geen uitzondering. Sommigen nemen daarom hun toevlucht tot de goedkopere bovenste verdieping van een oud herenhuis. De vele trappen tot boven moeten de klanten er maar bij nemen.
Maar wat als de huisbaas in de gaten heeft wat er gebeurt in zijn eigendom? “Ik moest acht maanden elders onderdak zoeken toen er waterschade was in het gebouw waar ik huurde, en dus ook in mijn flat,” reageert een gedupeerde escortboy. “De huisbaas lichtte me op, vermoedelijk omdat hij wist wat mijn ‘activiteiten’ waren. Ik was verplicht de huishuur te blijven betalen tot de verzekeringspapiermolen en herstellingswerken achter de rug waren. Dat was te nemen of te laten. Al die tijd moest ik onderhuren bij een vriend. Dat kostte me 65 euro per dag dat ik de kamer gebruikte.”
Door hun precaire werk ontsnappen de Brusselse sekswerkers niet aan de malafide praktijken van huisjesmelkers. In de Lakensestraat achter De Brouckère, in de Spoormakersstraat of in de Noordstraat achter het parlement bijvoorbeeld zijn huizen vol kamers met badkamer, die te huur zijn voor bijzonder hoge dagprijzen. “Wie als klant in hartje Brussel werkt of woont, komt liever langs op een adres wat verder weg in een andere gemeente als Elsene, Etterbeek of Sint-Gillis,” vertelt een jonge man die in verschillende wijken heeft gewoond en ontvangen. Het is als de vos die ‘s nachts nooit binnen de kilometer van zijn nest op prooien jaagt.
Vast adres of niet, veiligheid is belangrijk voor de sekswerker én voor de klant. Op commerciële escortpagina’s zijn veelal professionele escortes te vinden, maar hoe maak je die betrouwbaarheid waar? “Een schuilnaam, altijd veilige seks en correcte, directe cashontvangsten,” zegt een escortboy die in de Europawijk werkt. “Ik hou naamfiches bij van de klanten. Daar komt alles op wat ze te me vertellen. Over hun job, woonplaats, gezinssituatie, uitgaansleven, interesses, alles waarover ze loslippig worden. Op die manier speel ik op veilig. Bij de minste twijfel of negatieve ervaring komt de klant op de zwarte lijst.”
Ook dekken payboys zich soms in door sexting-berichtjes die ze van de klant krijgen, bij te houden. De grootste vrees van elke ‘eerbare’ klant is dat zijn seksfolietjes wereldkundig zouden worden gemaakt. “Sowieso is de eerste regel dat je alert moet zijn voor dubieuze klanten,” geeft een van hen nog mee.
© Charlotte Van Hacht
Snel geld
Het segment van de mannelijke sekswerker mag dan onderbelicht zijn, de belangrijkste reden waarom ze ervoor kiezen, is snel veel geld verdienen. “Mijn alleenstaande moeder moet iedere maand vijfhonderd euro betalen voor levensnoodzakelijke medische hulp voor mijn broertje met diabetes,” vertelt een ingeweken jongeman, die zich op de seksmarkt heeft gegooid. “Alleen ik kan hen helpen. Voor mij is de keuze snel gemaakt. Mijn buitenlands kappersdiploma geldt niet in dit land. Ik zou me kunnen omscholen en bijvoorbeeld een maquillagecursus volgen, maar die kosten handenvol geld. Als ik de beste scholing wil krijgen, kan dat oplopen tot 8.000 euro. Werk vinden als vreemdeling vraagt veel inspanning in deze stad.” Dan maar klussen in de seksindustrie. “Het gros content stellen in tien minuten tijd, zonder veel blabla,” zegt hij.
Zelfs buitenlanders met een hoger diploma kiezen voor de seksindustrie. “Mijn masterdiploma is hier niet erkend, dus moet ik met halve academiejaren, gezien de moeilijkheid van het Nederlands, blijven voortstuderen,” stelt John*, een Angelsaksische dertiger die zijn diensten aanbiedt op de seksmarkt. “Ander freelancewerk combineren met snel verdienen moet dus wel, al ben ik zeer selectief.”
Maar niet elke sekswerker gebruikt het geld om te studeren of de familie te helpen. Een Belgische escortboy financiert er zijn reizen mee. “Als ik onze vriesmaanden als toerist kan overbruggen ten zuiden van de evenaar, bijvoorbeeld in Australië, zit het snor. Met een extra ‘werkstop’ in Hongkong lukt zo’n leven wel,” zegt de dertiger, intussen geroutineerd in het vak. “Ik heb geen andere job en wil gewoon veel en ver kunnen reizen. Dit sekswerk is de enige manier om dat mogelijk te maken. Voor minder dan mijn vraagprijs doe ik het niet, zo maak ik mijn eigen selectie van wie kapitaalkrachtig genoeg is. Bovendien ben ik mijn prijs waard: ik ben geen Braziliaantje van twintig jaar, dat snel slordig werk aflevert.”
* De namen in de reportage zijn schuilnamen, om de privacy van de geïnterviewden te beschermen.
Weinig onderzoek naar mannenprostitutie
Wetenschappelijk onderbouwd onderzoek blijft zo goed als onbestaand voor de thematiek van mannelijke prostitutie. Vooral over de zogenoemde luxe-escortboys is weinig bekend.
Lees meer over: Brussel, actua, sekswerkers, prostitutie
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.