Internationale Vrouwendag (1): 'Er zijn ook feministen die transfoob zijn'

Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag brengt BRUZZ vijf portretten. Ada (36), een transvrouw uit Stad Brussel, staat mee op de barricades vandaag. Al vermijdt ze sociale media. "Omdat er veel gewelddadige en kwetsende inhoud tegen transgenders op het internet wordt gedeeld."

Hecht je veel belang aan Internationale Vrouwendag?

Absoluut, het is een speciale dag. Eigenlijk is het elke dag Internationale Vrouwendag. Ik zie 8 maart ook als een adempauze om de dag erna weer tot 7 maart van het volgende jaar te kunnen vechten voor onze rechten. Ik vermijd die dag wel alle contact met sociale media, omdat er veel gewelddadige en kwetsende inhoud tegen transgenders op het internet wordt gedeeld.

Je neemt dus niet deel aan de manifestaties?

Indirect wel. Ik heb deelgenomen aan een spot, geproduceerd door de vzw’s Sima en ArtFusion en die gaat over seksistische straatintimidatie. Daar heb ik zelf ervaring mee. Maar ik neem niet deel aan de manifestaties. Eigenlijk wil ik mezelf beschermen. Mensen beseffen het niet altijd, maar er zijn ook feministen die transfoob zijn en die wil ik niet tegenkomen. Al weet ik dat de meeste mensen die aanwezig zijn, effectief het doel nastreven om de rechten van alle vrouwen te verdedigen. Hen steun ik ten volle.

Voel je je volledig geaccepteerd door onze samenleving?

Ik heb niet het gevoel dat ik in één samenleving leef, eerder in een verzameling van verschillende "subculturen". Sommige onder hen accepteren me, andere zijn hypocriet, nog andere zijn openlijk vijandig ... De binaire, exclusieve man-vrouwgendernorm is zo een belangrijke voorwaarde om de samenleving in stand te houden, dat de kwestie van genderdiversiteit een ideaal excuus is om mensen tegen elkaar op te zetten. Ik heb hier nochtans niet om gevraagd heb. Ik wil gewoon mijn leven leiden.

Doe je zelf iets om te vechten voor inclusie?

Zeker. Ik kies er bijvoorbeeld voor om deel te nemen aan dit interview. Verder deel ik mijn levenservaringen op sociale media. Op deze manier wil ik laten zien dat ik net zoals iedereen ben. Daarop krijg ik soms kritiek. Dat zijn mensen die willen dat ik zwijg. Ik kies ervoor om niet te reageren, maar dat heeft me wel laten beseffen dat er ook luidruchtige transfobe vrouwen zijn. Gelukkig is dat een minderheid, waar ik dan ook geen aandacht aan besteed.

Zijn er plaatsen in Brussel waar je je niet welkom voelt?

De arbeidsmarkt. Ik had een managementfunctie bij een IT-bedrijf. Vorig jaar werd ik ontslagen zonder officiële reden, een paar maanden nadat ik mijn genderbevestigingstraject was begonnen. Mensen in mijn omgeving hebben me verteld dat er bedrijven zijn die transgenders willen verbergen en hen niet graag in een managementfunctie plaatsen omdat ze geen contact met klanten mogen hebben of teams mogen leiden: dat is discriminatie.

Hoe ben je met je ontslag omgegaan?

Gelukkig had ik de steun van mijn familie, steungroepen en lotgenoten. In Frankrijk zeggen ze: "Faire contre mauvaise fortune, bon coeur" (vrij vertaald: van de nood een deugd maken, red.), ik blijf positief. Het leven gaat door en ik heb me nog nooit zo goed in mijn vel gevoeld sinds ik het toelaat om mezelf te zijn. Ik ben nu al op zoek naar een nieuwe baan.