Jean Baptiste overleefde jaar geleden zware schietpartij: ‘Hoor nog steeds de schoten’

Vorige zomer overleefde Jean Baptiste Tchado (51) nipt de zware schietpartij in de Argonnestraat. Een jaar na de feiten is hij nog steeds herstellende, zowel fysiek als mentaal. Dat hij intussen geen vaste verblijfplek meer heeft, draagt allesbehalve bij aan zijn revalidatie. “Soms kan ik dagen aan een stuk niet slapen.”

Een week geleden haalde Procureur des Konings Julien Moinil stevig uit naar de politiek, naar aanleiding van het aanhoudende wapengeweld in de hoofdstad. “Moeten we wachten tot er onschuldige burgerslachtoffers vallen voor we de nodige middelen investeren?”, liet hij toen optekenen.

Een waarschuwing die voor Jean Baptiste evenwel te laat komt. Hij raakte vorige zomer zwaargewond bij de brutale schietpartij in de Argonnestraat, terwijl hij een biertje dronk op een terras. De ingrijpende gebeurtenis krijgt hij niet meer uit zijn gedachten. “Ik heb er nog steeds nachtmerries over”, vertelt hij in een gesprek met BRUZZ.

Kogels

Die avond was hij met enkele vrienden naar de EK-match tussen België en Oekraïne gaan kijken. Voor de gezelligheid gingen ze na de wedstrijd nog even napraten op een caféterras in de Argonnestraat. “Rond 1 uur ’s nachts zag ik twee mensen van een scooter stappen”, herinnert Jean Baptiste zich. “Ze hingen rond in de straat en gedroegen zich vreemd.” Kort nadien volgden de schoten.

De kogels vlogen in het wilde weg, van de ene kant van het terras naar de andere. “Ik viel op de grond, en wist vrijwel meteen dat ik geraakt was. Ik verloor veel bloed en kon niet meer bewegen. Toen de hulpdiensten arriveerden, werd alles zwart.” De menselijke tol was groot. Eric, een goede vriend van Jean Baptiste, en een vrouw die ook aan het café zat, overleefden het niet. Naast Jean Baptiste vielen er nog twee zwaargewonden. Geen van hen had iets te maken met criminele milieus.

Jean Baptiste werd zes keer geraakt, twee keer in het linkerbeen en vier keer in het rechterbeen. De botten in het rechteronderbeen waren volledig verbrijzeld en een slagader was doorzeefd. De kogels sneden ook meerdere pezen in zijn rechtervoet door. Net na de feiten spendeerde hij ruim een week in coma.

Een jaar later heeft Jean Baptiste verschillende operaties achter de rug. Een tijdlang werden zijn benen gefixeerd met metalen bouten. Nu houden metalen platen zijn botten bij elkaar. Ondertussen lukt het hem om, voetje voor voetje, te wandelen op krukken. “Al doet het nog steeds veel pijn. Zelfs tijdens het zitten.” Een schril contrast met zijn vorig leven als karate-beoefenaar. Om de twee à drie maanden moet hij terug naar het ziekenhuis voor een medische check-up.

Domicilie

Na passages in het Sint-Elizabethziekenhuis in Ukkel en de Universitaire Kliniek Saint-Luc in Sint-Lambrechts-Woluwe, belandde hij in november uiteindelijk in een medisch opvangcentrum van Samusocial, niet ver van het Zuidstation. Daar deelt hij een kamertje met twee andere personen. Een vast verblijfsadres heeft Jean Baptiste niet meer.

“De kamer waar ik voor de schietpartij verbleef, is intussen al aan iemand anders verhuurd. Voorlopig weet ik niet hoe lang ik nog in het opvangtehuis kan blijven, laat staan waar ik nadien terecht zou kunnen”, zucht hij. Terwijl hij net een nieuwe stek nodig heeft.

“Door mijn medische situatie is mijn asielaanvraag goedgekeurd”, legt Jean Baptiste uit, die voordien dertien jaar illegaal in het land was. “Nu zoek ik een plek waar ik mijn domicilie kan zetten en waar de wijkagent kan langskomen. Dan zou ik een uitkering kunnen aanvragen, tot de dag waarop ik, hopelijk, opnieuw kan gaan werken.”

Maar die zoektocht verloopt moeizaam. Op de privémarkt had hij nog geen succes, en ook bij het OCMW kreeg Jean Baptiste te horen dat er geen woonst beschikbaar was. Bij zijn familie in Bergen kan hij soms enkele dagen vertoeven, maar niet voor langere termijnen. In tussentijd heeft hij geen inkomen.

Nachtmerries

Doorheen het gesprek werpt zijn dichte vriend François-Xavier hem regelmatig bezorgde blikken toe. “Hij heeft een vrouw en kinderen die nog in Kameroen zijn, en die hij vanuit België probeert te onderhouden. Ook voor hen is het een heel moeilijke periode. Als ik kon, zou ik Jean Baptiste zo helpen. Maar ik heb er jammer genoeg niet de middelen voor.”

En hoewel het opvangcentrum van Samusocial een dak boven het hoofd biedt, zijn de omstandigheden niet ideaal voor zijn herstel. “Er geen psychologische begeleiding”, voegt François-Xavier toe. “Nochtans heeft Jean Baptiste dat meer dan nodig. Hij heeft zijn trauma nog niet kunnen verwerken.”

Jean Baptiste knikt instemmend. “Ik heb er nog vaak nachtmerries over. Dan hoor ik de schoten opnieuw, en zie ik Eric sterven. Soms vecht ik met de schutters, tot ik badend in het zweet wakker word. Bepaalde weken kan ik dagen aan een stuk de slaap niet vatten.”

In het opvangcentrum mag Jean Baptiste ook geen bezoek ontvangen. Er zijn geen vormingen of andere activiteiten. “Het enige wat ik er kan doen, is de krant lezen.” Door dat gebrek aan afleiding dwaalt zijn geest regelmatig af naar de schietpartij.

Levenslust

De enige echte ontspanning vindt hij bij zijn vrienden, bij François-Xavier en de collega’s van de transportbusjes waarbij Jean Baptiste voor de feiten werkte als chauffeur. Elkaar ontmoeten doen ze op straat voor het Zuidstation. De begroeting gebeurt hartelijk.

“Als ik niet te uitgeput ben en ik de pijn kan verbijten, ga ik te voet tot bij hen. Kunnen praten met mijn vrienden helpt om mijn gedachten te verzetten”, zegt Jean Baptiste. “En af en toe stoppen ze me wat geld toe zodat ik iets kan gaan eten in een van de nabijgelegen restaurants. Daar ben ik heel dankbaar voor. In het centrum krijgen we soms drie dagen na elkaar hetzelfde gerecht.”

Wanneer hij verneemt dat een vermoedelijke dader van de schietpartij is opgepakt, verschijnt er een kleine glimlach op zijn gezicht. “Een goede zaak. Al ben ik er nog steeds zeker van dat ik minstens twee personen zag die avond. Wat is er met de andere gebeurd? En waarom waren wij een doelwit, terwijl we niets met drugs te maken hadden? Er resten nog veel vragen.”

De omgeving van Jean Baptiste hoopt dat hij spoedig een nieuw verblijf kan vinden. “Elke dag zie ik hem een beetje levenslust verliezen”, zegt François-Xavier. “Als de situatie nog lang blijft aanslepen, dreigt er niets meer van over te blijven. Hij verdient het nochtans om een normaal leven op te kunnen bouwen, na alles wat hij heeft meegemaakt. Hopelijk vinden we snel iemand die hem kan helpen.”