In de eretribune bij Union: een rij achter VDB en Spaak

Voetbaljournalisten zien veel meer slechte dan goede wedstrijden. Het komt er dus op aan vanaf de persbanken voldoende aandacht te hebben voor de randzaken.

Ook in dat opzicht is de hoofdtribune van het Joseph Marienstadion een godsgeschenk. Het beschermde monument is de enige plek in de Champions' Play-offs waar de voetbalpers nog pal achter de eretribune mag plaatsnemen. Met alle voordelen van dien.

In de hoogdagen van RSC Anderlecht kostte het voor, tijdens of na de wedstrijd weinig moeite om voorzitter Constant Vanden Stock (of zijn hulpje Michel Ver­schueren) te vragen naar zijn inzichten. Wie over een goede timing beschikte, wist perfect wanneer hij moest aanschuiven aan het toilet – precies tussen de persruimte en de loge van Le Président – om de biermagnaat wat relevante commentaar te ontlokken.

Bunker

Vandaag bevindt de perszaal in het Lotto Park zich in een bunker onder de tribune en worden journalisten via een ingewikkelde route naar hun plek in de nok van het stadion geleid. Ook in Antwerpen, Brugge of Gent hanteren ze dezelfde procedure. Resultaat: journalisten zien op wedstrijddagen de bestuurders van de club alleen nog via de livestream van de uitzending op hun computerscherm. Niet ideaal om het wederzijdse onbegrip te doen afnemen.

Niets van dat alles bij Union. Het hout van de persbanken is er nog altijd even hard als dat van de Brusselse beau monde. Bij een gunstige wind waaien de vloeken en de aanmoedigingen van de voorzitter en zijn entourage je er zo tegemoet.

Ministers van Staat

In het najaar van 1991 deed ik de allereerste keer verslag vanuit het Dudenpark, voor een bekerwedstrijd tussen toen nog derdeklasser Union en Antwerp. Het duel stelde weinig voor, Antwerp plaatste zich voor de volgende ronde na een late en discutabele penalty.

Het meeste genot haalde ik uit de taferelen die zich een rij voor mij afspeelden. Paul Vanden Boeynants, de Brusselse slagerszoon van katholieke komaf die het tot premier schopte, wisselde voortdurend grapjes uit met zijn politieke rivale Antoinette Spaak (FDF). Twee ministers van Staat zij aan zij, daar mocht Eddy Wauters, toenmalig Antwerp-voorzitter en sterke man van de Kredietbank, zich graag naast nestelen.

Terwijl de bal op het middenveld werd rondgespeeld, verhaalde VDB op luide toon over het nooit opgeborgen plan om ooit burgemeester van Brussel te worden en zijn ontvoering door de bende-Haemers. De schatrijke Wauters kreeg er terstond rillingen van.

Mantelpakje

Niet ver uit de buurt die avond: Charles Picqué, van 1985 tot 2022 burgemeester van Sint-Gillis. Op de vraag hoe hij zich zijn jaren op de eretribune van Union zal herinneren, antwoordt hij dat hij zich de laatste seizoenen steeds meer omringd weet door spelersmakelaars. “Die hebben het dan over voetballers van wie ik nog nooit heb gehoord.” Onder meer daarom staat volbloed fan Picqué volgend jaar zijn zitje af. Als hij iets zal missen, zijn het scènes zoals bij de jongste thuiswedstrijd tegen Anderlecht. “Dames in een mantelpakje net terug van de kapper, paars-witte fans uiteraard, die in een smal gangetje in de catacomben heel dicht tegen de mannen moeten aanschuiven om het toilet te kunnen bereiken. Zo'n mooi schouwspel onderscheidt Union nog steeds van alle andere topploegen.”

*In Sporting Flagey zoekt BRUZZ een interessant verhaal uit de Brusselse sportwereld.