Op de Anderlechtse markt na de schietpartijen: ‘Schrik? Ze richten vooral op elkaar, hè’

Driemaal werd er de voorbije dagen geschoten aan de Anderlechtse metrohalte Clemenceau, zaterdagavond werd een 19-jarige man in koelen bloede afgemaakt. BRUZZ trok naar de zondagse Abattoir-markt om de stemming te peilen in het geteisterde Anderlecht. "Als je je door zoiets laat tegenhouden, kan je op den duur nergens meer heen.”

Het is een druk komen en gaan zondagochtend in de metrohalte Clemenceau. Mannen en vrouwen wachten ongedurig op hun vervoer met hun handen vol witte plastiekzakjes. Her en der zijn mensen met afgeladen, geruite trolleys onderweg. Weinig doet vermoeden dat op dezelfde plek zo’n 12 uur geleden, een jongeman brutaal werd afgemaakt: een zoveelste afrekening in het Brusselse drugsmilieu.

We nemen de roltrap naar boven, en eens buiten zwelt de massa nog verder aan. Het is marktdag in Anderlecht en in de koele winterzon op de aanliggende Abattoir-site is het business as usual. Tussen de massa kraampjes met appelsienen, leren tassen en kanten slipjes wordt druk gemarchandeerd. De kartonnen bordjes met handgeschreven prijzen zijn in Anderlecht slechts een richtlijn: over alles kan gesproken worden.

Over alles... Behalve over schietpartijen blijkt al snel. Weinig marktgangers willen er zondag woorden aan vuilmaken. “Voor ons verandert er niets”, klinkt het laconiek bij twee marktkramers aan een eierkraam. “Wij werken gewoon voort. Of de mensen schrik hebben? Ik denk het niet, ze praten niet over de schietpartijen.”

Ook Roland en zijn vrouw, een koppel zestigers uit Aalst, kijken nogal verrast als we hen vragen naar de gebeurtenissen van afgelopen nacht. “Die schietpartij deert ons niet, bovendien was dat aan de andere kant van het plein. Wij komen hier al 10 jaar naar de markt. Als je je door zulke dingen laat tegenhouden, kan je op den duur nergens meer heen.”

Lees verder onder de foto.

Verdwaalde kogel

De boomlange Achraf, die met zijn vrouw Mieke de markt afstruint, moet dan weer vooral lachen met onze vragen. “Een schietpartij in het centrum van Brussel of in Jette: dat zou choquerend zijn ja. Maar hier? Dat is dagelijkse kost. De situatie is hier altijd zo geweest, vroeger waren het vooral messen en nu zijn het geweren. Er is wel meer aandacht voor, maar dat ligt aan jullie: de pers.”

Of ze dan geen schrik hebben om hier te komen? Beiden schudden van nee. Wanneer we vervolgens vragen of hij op de foto wil, bedankt hij wel vriendelijk: “Sorry, ik ken hier te veel mensen, ik weet niet wat ze ervan zouden denken dat ik met jullie spreek.”

De oudere vriendinnen Christianne en Margueritte hebben er minder problemen mee en grijpen elkaar vrolijk vast voor een kiekje.

Ook zij lijken onaangedaan door het drugsgeweld. “De schietpartij was in de metro, maar ik kom hierheen met de tram", lacht Christianne. "Geen probleem dus."

Haar vriendin Margueritte vult aan: “Je kan altijd tegen een verdwaalde kogel lopen, maar door de band blijft het geweld wel tussen de drugsbendes", haalt ze haar schouders op. "Ze richten vooral op elkaar.”

Verhuizen

Toch is niet iedereen er even gerust in. Aan een kledingkraampje spreken we de jonge moeder Kawtar die, dochtertje aan de hand, door de grabbeltonnen snuistert. “Ik weet wat er gebeurd is ja, ik zag het op TikTok passeren. Eerlijk: ik voel mij hier niet meer op mijn gemak. Zelf woon ik in Vlaanderen, maar mijn ouders zijn van Anderlecht. Ik bel hen soms wel vijftien keer per dag, zo ongerust ben ik.”

“Ik was nog aan het denken om terug naar Brussel te verhuizen, maar nu... Nee echt niet. Mensen durven hier ook niet te spreken over wat er allemaal gebeurt. Je weet nooit wie iets opvangt...” Waarom ze dan toch op de markt is vandaag? “Ik zou hier niet zijn als ik geen boodschappen moest doen hoor.”

Het lijkt de mindset zondag zo’n beetje samen te vatten. Schietpartijen of niet: marktdag is marktdag en de Brusselaar, die shopt rustig door.