Bij de PS: 'Wat is er toch aan de hand in Vlaanderen?

Voor de PS-militanten was het lang nagelbijten zondagnacht, maar de partij wordt wel degelijk de grootste in het Brussels parlement. Het gespreksthema van de avond: ‘Wat is er toch aan de hand in Vlaanderen?’

Politiek is een spel met vele partijen en op het einde wint de PS. Het was al vaker waar in Brussel en het spelletje leverde de PS ook deelname op aan alle regeringen sinds de oprichting van het Gewest in 1989.

Het ziet ernaar uit dat ook de volgende Brusselse bestuursploeg er een zal zijn met een socialistische minister-president. Terwijl Ecolo de hele avond op kop leek te liggen, knabbelde de PS langzaam maar zeker aan de groene voorsprong. Menig oude rot op het PS-hoofdkwartier in de Keizerlaan voorspelde dat ook: “Wacht maar tot de resultaten van Brussel en Molenbeek er zijn, dat zijn PS-bastions.”

En zo geschiedde. De PS laat Ecolo uiteindelijk duidelijk achter zich. Samen met de eerste plek in Wallonië was dat reden genoeg voor luid gejuich tijdens en na de speech van voorzitter Elio Di Rupo, die meteen aankondigde dat hij woensdag gesprekken start voor de vorming van een Waalse en Franse Gemeenschapsregering. Dat Ecolo in de Kamer wel voor de PS komt, vermeldde de voorzitter niet.

Eerst Ecolo

In Brussel wil Rudi Vervoort eerst met Ecolo gaan praten. “Ik zeg nog niets over een voorkeurscoalitie, maar het is toch logisch dat we eerst met de tweede grootste gaan praten?” zei Vervoort met een fijne glimlach.

Een coalitie van PS, Ecolo en Défi, dat het ook goed deed, lijkt nu de meest waarschijnlijke coalitie aan Franstalige zijde in Brussel. Er zou dan meteen een vrij unieke situatie ontstaan met in ruim de helft van de gemeenten én in het Gewest een PS-Ecolo –as, soms aangevuld met Défi.

Echt uitgelaten wordt de sfeer in het PS-hoofdkwartier pas na de speech van Di Rupo. Het muziekvolume gaat nadien meteen de hoogte in en de saaie receptieruimte met wat trieste hapjes wordt omgevormd tot een in rood licht badende disco.

Tijdens de aanloop naar de speech worden de smartphonepagina’s gretig ververst. Omdat de militanten willen weten of ze de grootste worden. Maar ook omdat ze er maar niet bij kunnen wat er nu precies in Vlaanderen is gebeurd. Want ook hier is het succes van Vlaams Belang en de rol van N-VA daarin hét gespreksonderwerp van de avond.

“Ik kan het niet begrijpen,” vertelt lijstduwer voor het gewest Philippe Close (PS) ons. “Vlaanderen is toch een welvarende regio, waar mensen niet zo veel tekort komen? Waarom plooien zoveel Vlamingen dan helemaal terug op zichzelf? Waar zijn ze bang voor? Het gaat mij ook aan, ik ben de burgemeester van de hoofdstad van Vlaanderen.”

Net als in Vlaanderen wijzen verschillende coryfeeën naar de kwalijke rol van N-VA. “Die partij en mensen als Theo Francken hebben het racistische discours normaal gemaakt,” denkt Molenbeeks burgemeester Catherine Moureaux. “De verschillende landsdelen schuiven zo steeds verder van elkaar. On est dans la merde.”

De kracht van militanten

Van Caroline Désir, tweede op de lijst voor het Gewest, willen we nog weten hoe de PS erin slaagde om boven de verwachtingen en peilingen te presteren, terwijl Samusocial toch een flinke wonde sloeg. “Onze militanten,” glimlacht de Elsense. “We kunnen een enorm netwerk mobiliseren, dat overal komt en heel veel huisbezoeken doet. Dat heb je nodig om te winnen.”

Terwijl Di Rupo en zijn schare van prominenten al lang verdwenen zijn, blijven die militanten vanavond nog massaal hangen in het hoofdkwartier. De muziek is opzwepend, de pintjes gratis en de overwinning smaakt zoet, zelfs met een paar procentjes minder.