Film: The Great Gatsby

De film brengt Carey Mulligan, onze favoriete jonge Britse actrice, Tobey Maguire en Leonardo DiCaprio naar Cannes. En sinds Romeo + Juliet en Moulin Rouge! weten we dat je dat je voor zwier, bombast en glamour bij regisseur Baz Luhrmann moet zijn.

De Australiër liet zijn extravaganza los op De grote Gatsby, een klassieker van F. Scott Fitzgerald die je eindeloos herlezen kunt. Inhoudelijk voegt Luhrmann niets toe. Hij rekent er op dat de rijkdom van de roman niet volledig verloren gaat tijdens de adaptatie. Zijn stempel drukt mister showbusiness wel op de vele scènes die bestand zijn tegen zijn filosofie dat er in duizelingwekkende decors nooit genoeg perfect uitgedoste figuranten rondlopen, dat een extra camerafrivoliteit nooit kwaad kan en je gerust Jay Z, Beyoncé en Lana Del Rey mag inschakelen om het spektakel nog meer te vetten.

The Great Gatsby ziet er om te zoenen uit. Leonardo DiCaprio is een rots in de branding als het titelpersonage: een mysterieuze man die zijn zelf vergaard fortuin maar niet op krijgt aan de grootste feesten maar eigenlijk maar één levensdoel heeft: het meisje van zijn dromen terug voor zich winnen.

Helaas hangt Daisy vast aan de gefortuneerde, bazige Tom Buchanan (Joel Edgerton). Een probleem is dat het tempo in elkaar stuikt en het drama vervlakt telkens getuige-verteller Carraway in de voiceover Fitzgeralds volzinnen debiteert. Het boek hangt een hoogst opwindend beeld op van de pracht en de praal van het New York van de jaren twintig én wijst tegelijk op de leegheid en droefenis in de levens van de nouveaux riches. De film slaagt in het razen maar is te bombastisch en opgeblazen en te gefixeerd op de melodramatische liefdesgeschiedenis om die leegheid en droefenis te weerspiegelen.