Film: L’Hiver Dernier

Daar is de lente, daar is een winterfilm. Maar laat ons niet te lang stilstaan bij die ongelukkige timing en slechts kort aanstippen dat het verhaal wel aangrijpt, maar je nooit met verstomming slaat.

Voor een debutant weet de naar Brussel verkaste Amerikaan John Shank verdacht veel scènes een spirituele diepgang te geven. Hij valt daarvoor niet terug op zijn verhaal of de dialoog, maar grijpt naar puur filmische middelen. Hij schildert met wat de wind, het winterlicht, de sneeuw, de grasweides van de hoogvlakte, koestallen en boerderijkeukens met geschiedenis te bieden hebben.

Links en rechts wordt L'hiver dernier een ode aan of requiem voor de traditionele boer genoemd. Dat is begrijpelijk maar niet correct. Een jonge veehouder, prima vertolkt door Vincent Rottiers, wil de ouderlijke boerderij voortzetten op een traditionele manier en moedigt ook de andere leden van de coöperatie aan om niet in te gaan op de voorstellen van de boer die alsmaar groter en sneller wil.

Na zware tegenslag heeft de jonge boer eigenlijk geen keuze meer. Maar hij voelt zich zo verknocht aan het land, het werk en de bijbehorende manier van leven dat hij nog liever alles en iedereen afstoot en verliest dan in te binden. Shank zegt hier niet hoe je anno 2012 een runderbedrijf runnen moet. Hij peilt naar wat ons bindt aan een stuk grond.

Vendôme