Je leert nog sneller vissen fietsen dan dat Bruno Dumont zich aan een burleske kostuumfarce waant, zou je denken. Mooi niet. Met Ma Loute is het zover.
De regisseur van existentialistische, grauwe, monumentale films als La vie de Jésus (1997) ontdekte zijn lichtere kant toen hij P'tit Quinquin draaide, een verkwikkende, gekke, tegendraadse tv-serie die naar meer smaakte – en op 9 juni integraal wordt vertoond in Galeries. Het door de Fransen gekoesterde Ma Loute is meer. Te veel meer. Aan de (magnifiek gefilmde) Noord-Franse kust van honderd jaar geleden botst een bourgeois familie met een arm vissersgezin. Mensen verdwijnen, stijgen op, zwellen op of worden opgepeuzeld en het is moeilijk te zeggen wie het meest gestoord is. Conceptueel maakt Dumonts kolderieke klassenstrijd een stevige indruk. Het probleem is de humor. De eerste keer dat een dikke, naar Oliver Hardy gemodelleerde politie-inspecteur tuimelt, is grappig. De derde keer allang niet meer. Goeie slapstick is geen lachertje. Ook de overdreven vertolkingen van Binoche en co zijn eerder lachwekkend dan grappig.
MA LOUTE
FR, 2016, dir.: Bruno Dumont, act.: Brandon Lavieville, Juliette Binoche, Fabrice Luchini, 122 min.
Lees meer over: Film
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.