De magnificent seven van Les Nuits: hoogdagen voor nachtraven

Geen betere prelude op de zomer dan Les Nuits, de grootstedelijke muzikale happening van de Botanique die niet zozeer op de grootste gemene deler mikt, maar op de verrassing. Met deze onvolprezen, feminiene magnificent seven zit je safe voor een nachtelijk parcours vol avontuur en verwondering.

Geen betere aanzet om in complete vervoering te raken dan de wonderlijke klankwereld van Lucrecia Dalt (27/4, 19.30, Rotonde). Aanvankelijk verkende de in Berlijn residerende Colombiaanse, een voormalige geologe, elektronica en dance, vandaag werkt ze steeds vaker akoestisch. Op haar vorig jaar uitgebrachte album ¡Ay!, een mijmering tussen experiment en traditionele klanken uit haar jeugd, ontleedt de avant-gardiste bolero, salsa, merengue en son en zet ze de puzzelstukken naar eigen goeddunken opnieuw in elkaar, zodat er iets compleet nieuws ontstaat. Ze belandde er in 2022 terecht in vele eindejaarslijstjes mee. Samen met Arca en Nicolas Jaar is Dalt een van de boeiendste muzikale vernieuwers met Latijns-Amerikaanse roots.

Een dag later is het de beurt aan Pitou (28/4, 20.00, Rotonde) om je omzwachtelen met sprookjesachtige klanken en melodieën. De Amsterdamse (voluit Pitou Nicolaes), die een tijdje geleden naar Antwerpen verhuisde voor haar lief Tamino, groeide op met klassiek en folk. Ze houdt net zo goed van Joni Mitchell als van Debussy. Klankkleuren die ook doorsijpelen in de weemoedige popsongs van haar met een veelzeggende titel bedeelde debuut Big tear, waarmee ze zich meteen ontpopte tot het Nederlandse zusje van Julia Holter. De omlijsting van haar angelieke vocalen houdt Pitou fijnzinnig en broos, ergens tussen pop en orkestraal, met likjes harp, theorbe en sax. Een betoverend klankpalet waarmee ze ook al internationaal scoorde, tot bij de Britse radiostations toe. Pitou noemt zichzelf een zwaarmoedige ziel, en dus zingt ze moedig in haar song ‘Dancer’: “I push myself into light / I need it more than ever.”

Iets steviger in de beats zit Eloi (29/4, 19.30, Grand Salon), wier mix van synthwave, gabber, techno en hyperrave niets minder dan de toekomst van de Franse pop wordt genoemd. Het Franse nichtje van Charli XCX groeide op in het zuiden van Parijs. Op vijftienjarige leeftijd zag ze in de Zénith ASAP Mob (het hiphopcollectief van ene A$AP Rocky) aan het werk. Het werd haar nulpunt. Vanaf dan wist ze dat ze haar hobbelige adolescentie naar muziek wilde vertalen. In 2020 studeerde ze af aan de Arts Décoratifs de Paris en verscheen haar eerste ep, Acedia, naar eigen zeggen de vertaling van haar “verlangen om zich te wapenen met de moed om een weg te banen uit de brokstukken van haar bestaan.” Kortom, een pittige mix waar flikkerende stroboscopen bij horen en het donkerste van de nacht.

Net zo eigentijds, maar nog een smak donkerder is de dystopische elektronoise van Deborah Micho alias Debby Friday (6/5, 20.00, Rotonde). De Nigeriaanse muzikante groeide op in het Canadese Montréal, waar all-nighters en warehouse parties de ontsnappingsroute vormde voor het harde leven en de sleur van overdag. “Fuck this silence, I love this violence!” klonk het op haar visitekaartje, de ep Bitchpunk. Op haar dit jaar uitgebrachte debuut Good luck verfijnde ze haar afgekloven, agressieve, industriële dancesound met de hulp van Graham Walsh van de Canadese elektropunkband Holy Fuck. Ze belandt ermee ergens in het niemandsland tussen Nine Inch Nails, Yves Tumor en Massive Attack. Er zijn slechtere oorden.

Anna B Savage (6/5, 19.30, Grand Salon) doet het met minder toeters en bellen, maar laat vooral haar stem spreken. Een diepe, warme sopraan, waarmee de Londense zichzelf en de wereld in vraag stelt. Die zoektocht leverde tot nog twee albums op: haar twee jaar geleden verschenen debuut A common turn, en het nieuwe in|FLUX. De muziek die ze onder haar betoverende stem schuift, is teder en broos, minimaal en ingetogen. Haar klankpalet is subtiel en kwetsbaar, indiefolk die ze omzwachtelt met saxofoon en klarinet, en occasioneel wat elektronische kalimba, waardoor ze soms uitkomt bij kamermuziek. Dat ze na veel twijfels vandaag veel beter in haar vel zit, hoor in je in de muziek én in de teksten. “It’s a small miracle I finally enjoy being me,” zingt ze. Wie fan is van The Weather Station, houdt vast ook van de voorspellingen van haar Britse evenknie.

Evenzeer een stem om bij te zwijmelen hanteert November Ultra (8/5, 19.30, Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken). De zangeres – haar echte naam houdt ze liever voor zichzelf, maar je mag ook Nova zeggen – groeide op in Parijs met een Spaanse moeder en een Portugese vader. Zingen doet November Ultra sinds haar derde, nadat haar grootvader haar de copla leerde kennen, Spaanse traditionele liefdesliedjes, en musicalsongs uit de jaren 1960. Haar naam haalde ze dan weer bij haar geboortemaand, en bij de Amerikaanse r&b-god Frank Ocean en diens debuutmixtape Nostalgia, ultra, die ze cruciaal noemt in haar muzikale ontgroening. In 2019 maakte ze indruk op sociale media met enkele covers van Radiohead en Sufjan Stevens. Een door de Cubaans-Amerikaanse popster Camila Cabello in 2020 gedeeld TikTok-filmpje met het hemelse ‘Come into my arms’ lever haar acht miljoen views op en een contract bij Universal. Niet verwonderlijk wordt de zangeres als grote belofte gezien: op haar debuut Bedroom walls klinkt November Ultra als Adele in een wolk van pastelkleuren in plaats van een overdosis make-up. Bij wijze van contrast zingt ze soms in het Spaans met een vleugje vastberaden duende uit flamenco.

Voor het orgelpunt van Les Nuits mag Arooj Aftab (9/5, 19.30, Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken) zorgen. De zangeres en componiste werd geboren in Saoedi-Arabië, groeide op in Pakistan en verhuisde in 2005 naar de VS om er muziekproductie en jazz te studeren. Inspiratie put ze uit gazals, oude gedichten in het Urdu die een bluesgevoel vertalen. Folk- en jazzkleuren mengt ze met klassieke oosterse muziek. Twee jaar geleden ontroerde ze met Vulture prince, een ode aan haar overleden broer. Enkele jaren eerder speelde Aftab in New York een geïmproviseerd concert met jazzpianist Vijay Iyer en multi-instrumentalist Shahzad Ismaily, beiden virtuozen uit de VS. Met Love in exile vertaalden ze die chemie nu ook naar een album vol traag meanderende, jazzy soundscapes in oosterse sferen. Centraal in het mistige, etherische klanklandschap vol zachte pianotoetsen, verdoofde bas en zang staan Aftabs weemoedige, diepe stem en haar verhalen over verlies en verlangen. Verwacht je aan tedere, bezwerende trip. Zoals gezegd, het worden vervoerende nachten.