Met Hi Hawaii naar het Wilde Westen (van de pop)

Jazzmuzikanten die zich zomaar aan popmuziek wagen? BeraadGeslagen en SCHNTZL liepen al een eind dat pad op, maar Hi Hawaii gaat all the way. “Het wordt pas echt leuk als het misloopt.”

“Bruxelles, semelle, poubelle, jarretelle, tunnel, diesel, poutrelle, falafel, je m'appelle Ismaël, tu te rappelles le bordel, tel quel, bagatelle, mortel... amour”: geen mooiere bloemlezing van Brussel dan 'Bruxelles', niet de classic van Jacques Brel, noch de liefdesbrief van Dick Annegarn of de verdoken ode van Warhaus, maar de fijne single waarmee Hi Hawaii zijn debuutalbum The list aankondigde.

Hi Hawaii is het tweespan van Jens Bouttery en Lennart Heyndels, jazzmuzikanten met een grote liefde voor pop én onze hoofdstad. “Ik heb er veertien jaar gewoond,” vertelt Jens Bouttery, die opgroeide in Oostduinkerke. Intussen is hij voor de liefde en het nageslacht naar Rotterdam verhuisd, maar in niet-coronatijden zit hij nog altijd wekelijks in Brussel. Hij maakt er net als Heyndels deel uit van het uitgesponnen (free)jazzweb dat zich over de hoofdstad spant. Die laatste, oorspronkelijk uit Mechelen, woont sinds een jaar of drie in Etterbeek. “Brussel is een héél aparte stad,” zegt hij met een grote smile. “Ik heb in Amsterdam gestudeerd, heb ook een tijd in Parijs en Berlijn gezeten, flink wat West-Europese hoofdsteden dus. Maar zoals Brussel is er geen andere plek op de wereld. Het positieve en het negatieve hangen er heel hard samen.”

“Lelijkheid heeft er een unieke vorm van schoonheid,” knikt Bouttery. “Het is een voedende stad. Mensen zitten er ook op de vreemdste manier bij elkaar. Op een bepaalde manier is Brussel heel anoniem. Je kan er doen wat je wilt, en tegelijk ook niet. Er zijn heel veel ongeschreven regels. Rotterdam is totaal anders. De huizen zijn er recht, om te beginnen. (Lacht) Het is er proper. De ambtenarij werkt.”

Impropop
Bij 'Bruxelles' hoort een speelse videoclip. Speels is een adjectief dat perfect gedijt in het tussen mitraillette (de snack, niet het wapen) en Magritte geprankte universum van Hi Hawaii. Speelsheid die soms doet denken aan de manier waarop SCHNTZL zijn jazz paneert, of de absurde, in Belgian solutions gedrenkte klankwereld van BeraadGeslagen. “Ik neem humor heel serieus,” zegt Bouttery. “Dat is onze manier om te zeggen: keep it real. Iets cools zeggen en dat meteen ontkrachten, zoals in het nummer 'Solutions', waarin zinnen zitten als 'If only we could have a bigger torso.' We willen niet doen alsof we iemand anders zijn dan wie we zijn.”

Ook een blik op de theatrale speeltuin van Hi Hawaii geeft je de clip voor het liedje 'Saturday', waarin Bouttery en Heyndels opdraven als twee langharige kantoorklerken. “We wilden die sfeer van een oldskool Brussels loket oproepen,” zegt Bouttery. “En het idee om daaruit te breken. Op het einde van de clip gaan we de lucht in. Dat was mijn ultieme kinderdroom, vliegen. Zie het als een drang naar vrijheid die iedereen koestert.” “Ik droomde er ook altijd van om door de lucht te klieven terwijl ik een gitaarsolo speel,” lacht Heyndels.

“I go wild on a Saturday night,” zingen de loketbedienden in de clip terwijl ze letterlijk wegvliegen van hun dagelijkse routine. Hi Hawaii is voor Bouttery en Heyndels net zo goed een ontsnappingsroute uit een geijkt kader. Beide heren zijn gepokt en gemazeld in het jazzwereldje, met deze groep ontglippen ze daaraan. Alleen: is het niet gek om van het vrije jazzdenken naar afgelijnde popsongs te springen? “Zonder improvisatie word ik zot,” vertelde Heyndels onlangs nog aan muziekblad Jazz & Mo'. “Klopt, maar ook met Hi Hawaii hebben we live de ruimte om de nummers telkens anders in te vullen. Het is een misvatting dat popmuziek strak moet zijn, dat alles op de click track meeloopt. Elkaar verrassen, is veel leuker. Als ik zin heb om er een freejazzsolo door te knallen, kan dat.”

“Als een band gewoon naspeelt wat er op de plaat staat en ook zo klinkt, begin ik al na twee nummers op mijn telefoon te kijken,” zegt Bouttery. “Eigenlijk heb ik het liefst dat het faliekant misgaat. Wat bij ons relatief vaak gebeurt, omdat we veel te veel instrumenten tegelijk bespelen. (Lacht) Als de song dan uiteindelijk overeind blijft omdat je moet improviseren, is dat des te cooler. Iemand mag ook technisch nog zo goed zijn, ik raak pas ontroerd als hij zich op onbekend terrein begeeft. Dat je voelt, die is op zoek naar een nieuwe grens. Ik kan binnen die jazz ook nog wel grenzen aftasten, maar ik zit er sneller over als ik een nummer moet zingen.”

Popmuziek is voor Bouttery en Heyndels vrij onbekend terrein. “Ik heb lang een experimentele popband gehad, How Town,” vertelt Heyndels. “En Jens heeft altijd wel songs geschreven.” “Maar Hi Hawaii is wel de eerste groep waarmee ik zover ga in de popwereld,” zegt Bouttery. Voor mij is dat een soort Wilde Westen. Jazz en theater zijn op een of andere manier toch meer georganiseerd en gesubsidieerd. In de pop is het meer ieder voor zich.”

Met Hi Hawaii stappen Bouttery en Heyndels ook wat meer op de voorgrond, terwijl ze in de andere projecten vaak sidemen zijn. “Maar deze groep is toch vooral ontstaan uit liefde voor popmuziek,” zegt Bouttery. “Ik had nog popmelodieën die ik had gemaakt voor theatervoorstellingen en films in een schuif liggen, en die wilde ik niet ongebruikt laten. Lennart en ik hebben elkaar ontmoet in Les Chroniques de l'Inutile. Daarna werden we als duo veel gevraagd, onder meer bij Jef Neve, Warhaus en recent nog Admiral Freebee. Ik vroeg Lennart op een bepaald moment of we ons eens aan die nummers zouden wagen, en zo is het begonnen.”

Vandaag komt het goed uit dat jonge jazzmuzikanten in honderd-en-een projecten actief zijn. “Maar dat is geen doordacht businessplan,” zegt Bouttery. “Zeker nu is het uiteraard handig om heel flexibel te zijn, maar ik denk dat deze generatie muzikanten ook gewoon een heel brede interesse heeft.”

David
Bouttery schrijft dan wel teksten en kruipt achter de microfoon, als een zanger ziet hij zichzelf niet. “Ik voel me ook geen rasechte songwriter, daarom is dit project net zo spannend. Ik heb gemerkt dat ik bij concerten van Hi Hawaii nog zenuwen heb. Dat vind ik een heel goed teken. Dat je het weer even voelt kriebelen in je ballen.”

“If only we could write as good as David,” zingt Bouttery in 'Solutions', een nummer dat lijkt te zijn ontsproten tijdens een brainstormsessie met Franz Ferdinand, Beck en Talking Heads rond de tafel. Is die David dan David Byrne? “Zou kunnen,” lacht Bouttery. “Maar dat laten we graag in het midden. Tip: er zit een hint in de clip van 'Saturday'.”

De jongens van Hi Hawaii kennen hun pappenheimers. 'Random thoughts' is een klassieke popsong zoals Randy Newman er een uit zijn hoed kan schudden, of recenter, Bent Van Looy. Paolo Conte en Scott Walker zijn ook invloeden. Maar het grootste voorbeeld van Bouttery is de betreurde Amerikaanse lofikoning Daniel Johnston – de naam Hi Hawii is dan ook een knipoog naar diens album Hi, how are you. “Hij is zo puur, hij heeft geen AutoTune nodig om je te ontroeren met zijn stem.”

Ontroering zit bij Hi Hawaii in de symbiose van zoet en bitter, zoals in het op een puntige sixtiesbaslijn van Heyndels geprikte nummer 'Il pleut'. Een song die Bouttery schreef voor het bevreemdende slot van de kortfilm Guest van de Brusselse filmmaakster Moon Blaisse. Hi Hawaii gedijt goed in zo'n filmisch universum. In 2019 maakte de groep furore met een live gespeelde soundtrack bij Songs from the second floor van de Zweedse cultregisseur Roy Andersson. “Dat tragikomische van zijn films zit ook in onze muziek,” beaamt Bouttery. Heyndels: “We hebben gemerkt dat iets duisters nog donkerder wordt als je er iets grappigs onder schuift.”

“Veel van onze songs zijn associatieve lijstjes,” zegt Bouttery. “Gedachten en emoties die opkomen terwijl je je weg zoekt door het leven. Daar mag een vrolijke noot bij.”

The list verschijnt op 19/3 bij De Werf Records
Livestream vanuit de AB: 14/4, 20.00, www.abconcerts.be
Podium 19: 22/4, www.podium19.be