Funk-boegbeeld Nile Rodgers rekent af met kanker en bouwt feestje in AB

Het leven van muziekveteraan Nile Rodgers leest als een Hollywoodfilm. Deze week is de componist, arrangeur, gitarist en producer achter ‘Le freak’, ‘We are family’ en ‘Like a virgin’ te gast in de hoofdstad voor de ultieme discoparty. Chic!

Nile Rodgers (58) heeft zijn autobiografie geschreven en hij gaat daarbij geen enkel taboe uit de weg. Hij heeft de dood enkele keren in de ogen gekeken, en ook al zijn er bekendere gezichten in de scene, het is moeilijk om zijn impact op de hedendaagse popmuziek te overschatten. Met de discofunkgroep Chic, die sinds 2003 gereanimeerd is, heeft hij James Brown ingehaald als meest gesamplede artiest ter wereld. Het zegt veel over de bankrekening van Rodgers, maar vooral over zijn muzikale pioniersschap.

Samen met wijlen bassist en partner-in-crime Bernard Edwards creëerde hij een funky sound die nog lang zou nazinderen. Geen "Gettin' jiggy with it" (Will Smith) zonder "He's the greatest dancer", een song die Rodgers schreef voor Sister Sledge. Geen "Lady (hear me tonight)" (Modjo) zonder "Chic cheer", en vooral geen "Rapper's delight" en hiphop zonder "Good times". In de jaren 1980 dirigeerde hij onder meer Madonna toen ze haar doorbraakalbum Like a virgin opnam ("met 20 miljoen verkochte stuks de grootste plaat uit mijn carrière") en Duran Duran toen ze op zoek waren naar geloofwaardigheid ("ik liet hen zoveel mogelijk zelf spelen, zodat hun geprogrammeerde muziek minder als New Kids On The Block en meer als U2 zou klinken"). En nu heeft hij het ondanks, maar ook dankzij zijn gevecht met kanker drukker dan ooit.

Laat me beginnen met de belangrijkste vraag: hoe is het met uw gezondheid?
Nile Rodgers: Over het algemeen voel ik me vrij goed. Maar ik heb goede dagen en slechte dagen. Gelukkig ben ik een workaholic zodat er haast geen tijd meer overblijft om lang stil te staan bij de nare dingen. Pas als de muziek stopt, begin ik me slecht te voelen. Er is geen ontkomen aan: eens gearriveerd op Planeet K (zo noemt Rodgers zijn kanker, tp), maakt het niet uit wie je bent, angst en gekke gedachten zullen door je hoofd spoken. Iedereen is bang als hij geconfronteerd wordt met zijn eigen sterfelijkheid.

Het lijken me omstandigheden waarin je gaat nadenken over wat je van je leven hebt terecht gebracht?
Rodgers: Klopt, al probeerde ik die emoties van me af te duwen. Daar had ik al wat ervaring mee, want ik was ook aan mijn autobiografie aan het schrijven. Ook daarin wilde ik afstand houden om zo kritisch mogelijk verslag uit te brengen van mijn leven. Vroeger dacht ik niet na over de dood. In de jaren tachtig kwam ik na een avondje stappen en veel te veel drugs eens op de spoed terecht. Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, dacht ik dat iemand mijn appartement opnieuw had ingericht. De dokters vertelden me dat mijn hart die nacht acht keer was gestopt met kloppen. Ik dacht dat ze gek waren.

Voor uw autobiografie, die in het najaar verschijnt, interviewde u ook uw moeder. U moet een bijzonder kwieke moeder hebben.
Rodgers: Maar ze is nog jong. (Lacht) Ze was één keer ongesteld geweest toen ze zwanger raakte van mij. Ze was 13! Ze is bevallen in de gevangenis waar men Billie Holiday had opgesloten voor prostitutie. Nu ja voor jonge meisjes heette dat toen verbeteringsgesticht. Ik vond zo'n jonge moeder fantastisch. We zijn ontzettend vaak verhuisd. We volgden letterlijk de weg naar eten en beschutting. Wie ons dat gaf, daar woonden we. Door mijn slapeloosheid lag ik hele nachten wakker. Als ik me dan eenzaam voelde, liep ik weg van huis om pas tegen de ochtend terug te keren. Zo heb ik het nachtleven ontdekt. Misschien is mijn nomadenleven wel de reden waarom ik altijd een eenzaat ben geweest. Ik heb veel vrienden, en ik heb altijd fantastische vriendinnen gehad, maar als het erop aan kwam, wilde ik vrij zijn en alleen slapen, als ik dat al kon.

Die existentiële eenzaamheid had u gemeen met Michael Jackson, met wie u een heel bijzondere band had.
Rodgers: Ja, je had Michaels gezicht moeten zien als hij me zag opduiken. Mijn eerste grote tournee was in 1973 mét de Jackson 5, toen de coolste band ter wereld, en ik las Michael strips voor in de tourbus. Dat is hij nooit vergeten. Ook als ik hem later terugzag, verscheen er steeds een grote glimlach op zijn gezicht.

Wanneer ontdekte u dat uw leven in het teken zou staan van de muziek?
Rodgers: Meteen, in New York maakt muziek vanaf je zesde deel uit van het lessenpakket. Maar omdat ik nooit lang genoeg in dezelfde school bleef om een muziekinstrument helemaal onder de knie te krijgen, werd ik een soort manusje-van-alles. Ik kon overweg met verschillende instrumenten en dat is me later als arrangeur en producer goed van pas gekomen.

Wanneer besloot u om samen met Bernard Edwards om Chic op te richten?
Rodgers: In 1976. Ik had net een nieuwe vriendin in Londen, en ze nam me mee naar een concert van Roxy Music. Er stonden vrouwen in legeruniform op het podium. Dat had ik nog nooit gezien: Ike & Tina Turner waren zweterig en sexy, The Supremes waren elegant, maar Roxy Music combineerde een gesofisticeerde look met rock. Dat sloeg in. Onze toetsenist was toen ook een goeie vriend van de hardrockband Kiss. Nadat ze de schmink van hun gezicht hadden geveegd, konden die jongens gewoon een pint gaan drinken zonder dat iemand hen herkende. Dat vond ik formidabel. Zo'n leven wilden wij ook.

U vond het niet erg dat de mensen dachten dat Chic twee meisjes waren?
Rodgers: Nee hoor, ben je gek? Ik ben nog altijd gechoqueerd wanneer mensen me herkennen. We hadden bewust twee sexy meiden op de cover gezet. Iedereen zette er in die tijd maar één op. Dat kon beter, vonden wij. (Lacht) Als Chic-componist kon ik in de rol kruipen van de vrolijke songschrijver. Het is idealistische muziek. Ik beschreef niet hoe de wereld was, maar hoe ik wilde dat de wereld zou zijn... puur escapisme.

Waarom verheerlijkte Chic het hedonistische leventje dat rond de New Yorkse discotheek Studio 54 hing?
Rodgers: We waren dol op dat leventje. Ik was er een vip omdat onze muziek de open mentaliteit van de tent weerspiegelde. Er was drank. Er waren drugs. Ik kon er seks hebben met verschillende vrouwen per nacht. Mijn kantoor was in de damestoiletten! Maar geen enkele vrouw heeft me ooit gevraagd die toiletten te verlaten. Het was hedonistisch, maar het had tegelijk trekjes van een hippieachtige commune.

Volgens mijn bronnen kende dat leventje een abrupt einde op een feestje van Madonna.
Rodgers: Klopt, op een exuberant verjaardagsfeestje in Miami Beach. Ik ben drugs beginnen nemen op mijn elfde, maar na dat feestje en een ziekenhuisopname van acht maanden ben ik ermee gestopt. Mijn gitaarspel begon te lijden onder mijn levensstijl, en dat wilde ik niet langer. Ik wil zo lang mogelijk relevant blijven, al is het maar om de fans het feestje van hun leven te bezorgen.

20 uur
€32/35