Op zijn tweede album lijdt de Nieuw-Zeelandse songbard Marlon Williams relationele schipbreuk. In ruil krijgt hij zijn eigen stem. “Muziek is eindelijk een noodzaak geworden.”
© Steve Gullick
Kiwi crooner Marlon Williams vindt zijn eigen stem
Ik voelde me als een cellofaantje rond een pakje sigaretten,” zei Joni Mitchell ooit in een befaamde conversatie over haar iconische break-upplaat Blue, een album waarop de Canadese singer-songwriter na haar mislukte relaties met Graham Nash en James Taylor haar ziel te grabbel gooide. “Ik voelde me alsof ik absoluut geen geheimen had voor de wereld,” ging ze verder. “Ik kon niet pretenderen sterk te zijn. Of gelukkig. Maar het voordeel was dat er ook in mijn muziek geen verdedigingsmechanismen werkten.”
Marlon Williams veert op wanneer ik hem met haar uitspraken, die je ook kan toepassen op zijn nieuwe plaat Make way for love, confronteer. “Wat een heerlijke metafoor!” Hij haast zich meteen ook om te zeggen dat hij zich absoluut niet wil meten met Joni Mitchell. Je zou goed gek zijn! Maar hij herkent zich wel in het opengooien van haar geblutste hart.
Orbison et al.
De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter met Maori-bloed en een gouden stem – de omschrijving ‘Kiwi crooner’ valt al eens – zag het voorbije jaar zijn liefdesverbond met zijn collega Aldous Harding, een van de folkpoprevelaties van 2017, ontbinden. Maar de zanger die wij onder ogen krijgen tijdens een barre Brusselse winterochtend, terwijl het in zijn thuisbasis Lyttelton nota bene prettig zomert, is allesbehalve een hoopje ellende. Ook al zingt hij dat hij zich “zo gelukkig voelt als een sneeuwman in de zon.”
Er zit een monster in elk van ons
“Dat is zo’n tekstregel die recht uit een jazz standard zou kunnen komen,” prevelt de 27-jarige zanger tussen zijn tanden, terwijl zijn ogen beginnen te glinsteren. “Ik zeg het maar zelf, want dadelijk ga je me toch weer met Chet Baker vergelijken.” We zouden niet durven. Of toch, we zouden wel durven. Want Marlon Williams landt daar ergens met zijn stem, in het landschap genaamd weemoed waar ook Roy Orbison, Lee Hazlewood en Antony/Anohni tranen laten condenseren tegen het koude canvas rond de ziel.
Terug naar zijn clash met de liefde. “Ik ben er wel overheen hoor, maar ik ben nu een jaar single en dat is heel nieuw voor mij. (Lacht) Sinds ik een tiener was, tuimelde ik van de ene relatie in de andere. Op een manier is dat onderduiken in een veilige haven en wegvluchten van jezelf. Dus vind ik het goed om nu een keer alleen te zijn. Ik heb geleerd om dat te aanvaarden en ervan te genieten. Maar het is geen makkelijk proces.”
Op zijn debuut waren de helft van de songs covers, waaronder het van Nina Simone en Feist bekende maar hem door Barbara Dane aangereikte ‘When I was a young girl’. Zijn aanvaring met de liefde heeft zijn eigen stem doen rijpen. "Ik vind nog altijd dat eens een song geschreven is, hij niet meer van mij is. Maar ik kan nu wel meer van mezelf weggeven. Dat was een bevrijdend gevoel, maar ook een beetje beangstigend. Ik hoop dat pijn en lijden geen vereiste zijn om songs te schrijven. (Lacht) Aan de andere kant: die liedjes eruit persen was een deel van de therapie. Nu kan ik weer ademen. Muziek was voor mij nooit een noodzaak, wel als luisteraar en bewonderaar, maar niet als schrijver. Tot nu.”
Asshole
De vergelijkingen met Roy Orbison vliegen hem dan overal om de oren, Williams heeft vooral veel geleerd van de mensen om hem heen. “Lessen in leven en liefde krijg je niet mee van je helden. Zij leefden of leven in een wereld die niet de jouwe was of is. Je kent hen niet. Aldous, zíj heeft me veel bijgebracht. Zoals de manier waarop ze haar eigen emoties in haar kunst kan vertalen.”
Valt het hem zwaar om nog naar de liedjes van haar doorbraakalbum Party te luisteren? “Nee, helemaal niet. Party is een van mijn favoriete platen van het voorbije jaar. Ik hou van de songs. Ik hou van de herinneringen die in de muziek zitten. Het is het bewijs dat ik me nu goed voel. Ik kan ervan genieten. Ze weet dat.”
Een van de hoogtepunten op zijn eigen album is het hartverscheurende ‘Nobody gets what they want anymore’, waarin Williams’ en Hardings stemmen verstrengelen en hij zich afvraagt “What am I gonna do when you’re in trouble / And you don’t call out for me?” Hoe neem je zo’n song op, als exen? “Via de telefoon. (Lacht) Erg symbolisch voor onze relatie,” zegt hij met een glimlach.
Het goede aan Williams’ overpeinzingen over de liefde, is dat het nergens zwartgallig wordt. “Make way for love is inderdaad bedacht met een zucht ironie. Maar het gaat vooral over de onvermijdelijkheid van de liefde, of je er klaar voor bent of niet.” Vandaar dat hij zingt dat “love is a terrible thing” en “break your heart was the sweetest thing.” “Tja, ik heb mijn eigen sexual power ontdekt, in goede en kwade zin. Het is een kracht, maar ook een verantwoordelijkheid. De gedachte dat je iemand pijn kan doen, is verschrikkelijk. Ik heb beseft dat iedereen een asshole kan zijn.”
Op dat duale haakt ook ‘Vampire again’ in, een single die de plaat niet haalde. “Dat nummer gaat over naar buiten wandelen en kunnen zijn wie je bent. Bij mij vertaalt zich dat in het aanvaarden van mijn neuroses. Hét bewijs dat ik mijn zelfbeeld heb opgekrikt.” In de video bij de song lijkt hij een reïncarnatie van het Amerikaanse horroricoon Vincent Price. “Haha. Die clip is een ode aan Nicolas Cage in Vampire’s kiss, een cultfilm uit de jaren 1980. Cage is een zakenman die ervan overtuigd is dat hij een vampier wordt. Dat thema ligt me na aan het hart: het monster dat in elk van ons zit.”
> Marlon Williams. 11/4, 20.00, Ancienne Belgique
Lees meer over: Muziek, singer-songwriter
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.