Night Beds: 'Sombere wolken blaas je niet weg met een smoothie en yogamatje'

"Fantastische plaat," zegt Winston Yellen verrukt wanneer in het AB Café The eraser van Thom Yorke uit de boxen gulpt. Met de elektronische soul van het Radiohead-opperhoofd heeft de 23-jarige Amerikaan vooralsnog weinig te maken.

Zijn bijzonder fijne debuut, Country sleep, grossiert in uit het hart gerukte countrysoul die knipoogt naar My Morning Jacket, Fleet Foxes en Bon Iver, muziek die hij bedacht in zijn kleine pand in de bossen net ten noorden van Nashville, een deel van een oud huizencomplex dat ooit nog aan Johnny Cash toebehoorde. "Ik merkte het pas toen ik bij de eigenaar foto's van Johnny Cash en JuneCarter zag hangen", lacht Yellen. "Dat was wel intimiderend. (Laat de ijsblokjes klinken in zijn glas bourbon) Het was alsof ik me op heilige grond bevond."

Op je Facebook-pagina gebruik je dan weer een beeld van Chet Baker als profielfoto.
Winston Yellen: (Veert op) Een geweldige foto vind ik dat. Chet Baker is een van die figuren uit de jazz die een hard leven heeft geleid. Dat spreekt me nog meer aan dan de muziek die hij heeft gemaakt - Bill Evans vind ik bijvoorbeeld muzikaal veel sterker - maar Bakers levensverhaal plaatst mijn eigen bestaan in perspectief. Dan besef ik dat ik niet echt te klagen heb over mijn kleine, shitty leven. Ik hou van die verhalen over briljante geesten die emotioneel beschadigd zijn, die zoekend zijn. Dat zijn mensen waarmee ik me kan identificeren.

Je zingt op Country sleep over eenzaamheid en op de dool zijn. Gaat dat dan over jezelf?
Yellen: Absoluut. Er zit veel exorcisme in deze plaat. Ik heb een goede jeugd gehad, kom uit een braaf, katholiek gezin. Maar in mijn hoofd pakken zich vaker dan me lief is sombere wolken samen, en die blaas je niet weg met een smoothie en een yogamatje. Ik heb respect voor mensen die optimistisch zijn, maar zelf sta ik niet elke dag op met een blij gemoed. Vraag me niet waarom. Soms word je gewoon opgegeten door het leven. Maar goed, ik heb ingezien dat het oké is om af en toe door het donker te strompelen.

Ik ben naar Nashville getrokken om te gaan voetballen, daarna ben ik er literatuur en filosofie gaan studeren. Maar dat heb ik opgegeven. Ik begon hoe langer hoe meer songs te schrijven maar hing ook constant op café. Die monotonie heb ik doorbroken door te gaan rondtrekken. Ik heb een tijdje in mijn auto geslapen, en deed wat klusjes hier en daar. Ik voelde me verloren. Ik heb in die periode veel mensen gesproken die aan de rand van de maatschappij leefden. Daar heb ik veel respect voor gekregen. En ik heb door hen geleerd open te zijn over mijn gevoelens. Zonder die ervaring had ik deze plaat niet kunnen maken.

Je begint je album a capella. Je stem is fantastisch, maar waarom laat je de instrumenten achterwege?
Yellen: In het zuiden van de States luister je veel naar de blues. Ik was geïnspireerd door 'John the Revelator' van Son House. Louter met zijn stem en wat handgeklap snijdt hij heel diep in je ziel. Dat handgeklap heb ik ook geprobeerd, maar ik heb het achterwege gelaten, het klonk te belachelijk. Voor ik dit album heb opgenomen, heb ik veel zitten experimenteren met oude synths en zo. Ik maakte heel drukke muziek, met veel laagjes, waarin mijn zang helemaal begraven werd in de mix. Ik was te verlegen over mijn stem. Met 'Faithful heights' wilde ik tonen dat ik de ballen had om toch te zingen. tom zonderman


--------------------------
Night Beds
'Sombere wolken blaas je niet weg met een smoothie en een yogamatje'

Night beds (+ Matthew E. White)
wanneer: 4 april 2013 om 20.00 uur
tickets: €12
-----------------------