The art of the underground (20): Georges Henri

Net ten noorden van Montgomery vindt u het station Georges Henri op de premetrolijn richting Meiser. De grote hal in ongevoegd travertijn straalt sinds de opening van het station klasse uit. Bij latere aanpassingswerken bleken (geschilderde) snelbouwblokken te volstaan als interieurbekleding.

Gelukkig verschuift de aandacht van de koele muren naar een geïntegreerde kunstinstallatie die tijdloos én, qua materiaal, gewaagd mag genoemd worden. In 1992 mocht de Limburgse pottenbakker-kunstenaar Piet Stockmans (1940) net onder het plafond een fries met porseleinen scherven aanbrengen.

Stockmans was van 1966 tot 1989 ontwerper bij Royal Mosa in Maastricht, maar ontwikkelde zijn eigen industriële Stockmans-porseleinstijl in zijn Studio Pieter Stockmans (vanaf 1987). U kent hem wel van zijn flinterdunne witte (en blauwe) kopjes, die van windlichtje tot wijn- en theebeker succes kenden.

De wandcompositie van Stockmans geeft kleur aan de vier trappenpartijen richting perrons. Ze bestaat uit vier stroken (van 25 meter) van telkens een honderdveertigtal verstijfde wimpels in wit keramiek. Ze hebben een typisch Stockmans- of Maria-blauw accent aan het uiteinde. De langste exemplaren steken zestig centimeter ver uit de muurrail waaraan ze bevestigd zijn.

Het kunstwerk draagt de naam 't Is de wind en is veel meer dan de ingenieuze montage van puntige slierten, die vervaarlijk boven de hoofden van de voorbijgangers hangen. Het unieke bestaat erin dat het harde materiaal beweging suggereert, van vaantjes die wapperen tot vlerken die klapperen. En toch roept de hele fries 'verstilling' op: het vasthouden aan een moment terwijl de tram van het leven passeert. Af en toe valt er een brok porselein naar beneden, doorgaans omdat vandalen er voorwerpen naar gooien en het materiaal breekt. Geen enkel leven is windstil.

:: Premetrostation Georges Henri
kunstwerk: 't Is de wind (Piet Stockmans, 1992).